Δεν χρειάζεται να μνημονεύσουμε για πολλοστή φορά την αξία, τη διαχρονικότητα και την επιρροή του ντεμπούτο τους “Focus” στο ευρύτερο progressive metal φάσμα για να υπογραμμίσουμε το πόσο ξεχωριστό συγκρότημα ήταν και παραμένουν οι CYNIC. Η πνευματικότητα που τους διακατέχει, ο ιδιαίτερα φιλοσοφημένος χαρακτήρας και η εκλεπτυσμένη αισθητική τους καταφέρνει διαμέσου του κιθαρίστα Paul Masvidal να παραμείνει σχεδόν αναλλοίωτος παρά την απουσία και του δυσαναπλήρωτου κενού που άφησαν με το χαμό τους οι Sean Reinert και ο Sean Malone σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα.
Για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα καν να φανταστώ πως θα μπορούσαν να ηχούν οι CYNIC χωρίς αυτούς τους τεράστιους μουσικούς παρά το γεγονός πως ο Sean Reinert βρισκόταν εκτός συγκροτήματος από το 2015. O Paul Masvidal με την τέταρτη κατά σειρά full-length κυκλοφορία των CYNIC κλείνει ένα τεράστιο κεφάλαιο έχοντας μπροστά του ανοιχτό ορίζοντα που δεν ξέρουμε αν θα θελήσει να εξερευνήσει στο μέλλον με το ίδιο όχημα. To “Ascension codes” ηχεί τόσο οικείο ως άκουσμα χωρίς να ακούμε αναμασήματα του παρελθόντος, με το θεραπευτικό παίξιμο του Masvidal να διαχέεται στα τραγούδια. Το new-age στοιχείο εκτινάσσεται κυριολεκτικά, με τη χρήση crystal bowls και καλεσμένων ειδικών θεραπευτών που χρησιμοποιούν μία μορφή κοσμικής γλώσσας (light language) που σε κάνουν να αφομοιώνεις το ηχητικό αποτέλεσμα ως μία διαφορετική μορφή ενέργειας διευρύνοντας με αυτόν τον τρόπο τις αισθήσεις σου. Κάπως σαν να βιώνεις κάποια εξωσωματική εμπειρία ή ένα πνευματικό ταξίδι.
Η δομή του άλμπουμ με τα ιντερλούδια και τις ορχηστρικές συνθέσεις που καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο με τα «κανονικά» τραγούδια είναι απολαυστική. Τα τύμπανα του Matt Lynch (TRIOSCAPES, NOVA COLLECTIVE, INTRONAUT) πατούν πάνω στον καρδιακό παλμό που έχουμε λατρέψει από τον Sean Reinert ενώ στην περίπτωση του Sean Malone, παραμένει αναντικατάστατος μιας και τις χαμηλές συχνότητες ανέλαβε ο Dave Mackay (Art Garfunkel) με τη χρήση bass synthesizer. Ενώ δεν ήταν αυτός ο πρωταρχικός σκοπός, μιας και μέρος του άλμπουμ είχε προλάβει να παρουσιαστεί στους Reinert/Malone, το “Ascension codes” αποτελεί έναν ύψιστο φόρο τιμής του Masvidal στους πρώην συνεργάτες του, περιβαλλόμενος από οικείους του καλεσμένους (Max Phelps, Roopam Garg, Plini κ.α.) ενώ κάτι αντίστοιχο κάνει κι από πλευράς της η Martina Hoffmann που με το εικαστικό της έργο τιμά τη μνήμη του συνεργάτη της Robert Venosa, υπεύθυνος για όλα τα εξώφυλλα των CYNIC στο παρελθόν.
Φυσικά όμως δεν μένουμε εκεί μιας και οι CYNIC κυκλοφορούν ένα άλμπουμ απόλυτα εναρμονισμένο με την πολυδιάστατη αισθητική του “Focus”, αισθητά καλύτερο από τον προκάτοχό του “Kindly bent to free us” καθώς και των περισσότερων progressive άλμπουμ που κυκλοφορούν εκεί έξω και όλα αυτά συντελούν στοιχεία που μας είναι αδύνατο να προσπεράσουμε.
8 / 10
Κώστας Αλατάς
