Μερικές μπάντες τις βρίσκεις σχετικά νωρίς στην καριέρα τους και παρότι δεν κάνουν κάποιο μεγάλο γκελ, έχουν στοιχεία που γουστάρεις και τις ακολουθείς, ακούγοντας έστω την κάθε νέα κυκλοφορία τους, ασχέτως του πόσο καλής ή όχι είναι ή του πόση επιτυχία κάνουν. Μία από αυτές για εμένα, είναι οι Γάλλοι modern/groove metallers DAGOBA, τους οποίους έμαθα με το δεύτερο άλμπουμ τους, το “What hell is about”, πίσω στο 2006, όταν ντεμπούταραν στη Season Of Mist.
Από τότε, άλλαξαν εταιρείες, προσπάθησαν να μεγαλώσουν πολύ το όνομά τους, όμως, η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφεραν στο βαθμό που είτε περίμεναν οι ίδιοι, είτε έδειχνε η ποιότητα της δουλειάς τους. Γι’ αυτό, φταίνε δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι η ποιοτική ασυνέπεια της δισκογραφίας τους, καθώς είναι γεμάτη από πάρα πολύ καλές, αλλά και πολύ μέτριες στιγμές, χωρίς να έχουν ένα σερί από τις πολύ καλές. Ο δεύτερος, είναι η αδυναμία διατήρησης σταθερού lineup, με αποτέλεσμα όσο περνάνε τα χρόνια να γίνονται one man band περισσότερο και όχι σύνολο. Και όταν σε μία μπάντα αλλάζουν συνεχώς ΟΛΑ τα μέλη πλην ενός (στη συγκεκριμένη περίπτωση του Shawter, τραγουδιστή, κιθαρίστα και γενικών καθηκόντων που λέμε στο σχήμα), τότε κάτι συμβαίνει με αυτόν τον έναν και όχι με όλους τους υπόλοιπους. Αλλά πάμε στη μουσική.
To “By night”, είναι αισίως το 8ο άλμπουμ τους μέσα 19 χρόνια. Παραγωγικότατοι αν μη τι άλλο. Είναι το πρώτο υπό τη νέα τους δισκογραφική στέγη, τη Napalm Records και είναι και το πρώτο με το νέο lineup, που δεν ξέρω τι νόημα έχει να αναφέρω εκτενώς, αφού με τους ρυθμούς τους, σύντομα μπορεί να αλλάξει πάλι.
Ο δίσκος δείχνει τους DAGOBA αλλαγμένους, να κοιτάνε περισσότερο προς την metalcore μεριά τους, παρά την groove και αυτό δεν είναι κακό εν πρώτης, όμως, αποδεικνύεται μετά την ακρόαση του άλμπουμ, ότι μοιάζει κάπως άγουρη ας πούμε η προσπάθεια. Δεν βοηθάνε και αυτές οι δισκογραφικές ώρες-ώρες με τα δελτία Τύπου, όπου αναφέρεται το φοβερό “bring modern metal to new levels”. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει και αυτό γιατί ενώ πάντα οι Γάλλοι είχαν έναν προσωπικό τόνο στον ήχο τους, ασχέτως τις αναγκαίες και λογικές αναφορές σε άλλες μπάντες, τώρα ακούγονται περισσότερο σαν FIRE FROM THE GODS και LIGHT THE TORCH, αλλά όχι τόσο καλοί. Τα γρεζάτα καθαρά φωνητικά αναλαμβάνουν ακόμα περισσότερο ρόλο, το κλασικό “brutal φωνητικά σε κουπλέ ή και γέφυρα, καθαρά στο ρεφρέν” ισχύει στα περισσότερα τραγούδια, ενώ και μουσικά είναι πιο “απλοϊκοί” αν επιτρέπεται η έκφραση, αφού δεν βασίζονται τόσο στο riffing όπως έκαναν, αλλά στο groove. Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό ξαναλέω και είναι άπειρες οι φορές που οι αλλαγές έκαναν μία μπάντα πολύ καλύτερη και εμπορικά και ποιοτικά. Ο καθένας όπως γουστάρει τη μουσική της μπάντας του και όλες οι μουσικές είναι ωραίες όταν τα τραγούδια είναι ωραία. Εκεί λοιπόν είναι το θέμα με τη νέα στροφή των Γάλλων. Τα τραγούδια.
Η εταιρεία έκανε εξαιρετική δουλειά στην επιλογή των τριών τραγουδιών που κυκλοφόρησε σαν βίντεο για την προώθηση του άλμπουμ και αυτό γιατί και τα τρία είναι τα καλύτερα του δίσκου και μάλιστα χαλαρά! Επομένως αν δεν σας άρεσαν ούτε αυτά, ο δίσκος δεν θα σας προσφέρει κάτι. Αν σας άρεσαν τώρα, τα υπόλοιπα, δυστυχώς, δεν είναι στο ίδιο επίπεδο. Η φόρμα είναι σταθερή, οι ταχύτητες πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο καλό. Θεωρώ, πως όταν επιλέγεις σε αυτό το είδος να χρησιμοποιήσεις τόσο πολύ τα καθαρά φωνητικά, ειδικά στα ρεφρέν, πρέπει να έχει μελωδίες που να hook-άρουν, να είναι ισχυρές, πιασάρικες, να “απογειώνουν” το κομμάτι που λέμε. Συν ότι η φωνή πρέπει να είναι πολύ καλή. Εδώ δεν ισχύει αυτό, καθώς με εξαίρεση τα τρία κομμάτια που είναι και βίντεο, στα υπόλοιπα μένεις με το συναίσθημα ότι “θα μπορούσε μεν, αλλά δεν τα κατάφερε”. Και τα γρεζάτα καθαρά φωνητικά έχουν αυτό το κάτι μεν, αλλά δείχνουν και αρκετά αδούλευτα και κάπως αταίριαστα σαν χροιά σε σημεία. Και το κακό είναι πως ο δίσκος έχει θεωρητικά 11 τραγούδια, τα 3 είναι intro-interlude-outro και τα υπόλοιπα οκτώ έχουν διάρκεια κάτι παραπάνω από μισή ώρα, αλλά δεν καταφέρνει στο τέλος να σε κρατήσει, παρά τη μικρή του διάρκεια.
Οι DAGOBA είναι μία μπάντα, ξαναλέω, που γουστάρω πολύ. Ειδικά τα “What hell is all about” και “Post mortem nihil est” (2013) τα θεωρώ δισκάρες στο χώρο τους. Όμως κάπου στην πορεία μου φαίνεται ότι έχουν χάσει πράγματα και ελπίζω αυτή η νέα δουλειά τους και η νέα προσπάθεια στροφής στον ήχο τους να είναι η εξαίρεση και η δυσκολία του πειραματισμού και να γυρίσουν πίσω στα πολύ καλά άλμπουμ. Αλλά μιλάμε για το “By night” εδώ, οπότε…
6,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
