Αν υπήρχε βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος για την εγχώρια σκηνή, αυτό σίγουρα θα κατέληγε στα χέρια των DAMIRAH. Το πατρινό κουαρτέτο κυκλοφόρησε από το πουθενά έναν δίσκο κόσμημα για την ελληνική post rock σκηνή, που θα μπορούσε να σταθεί ισάξια μεταξύ των “April” και “The Figures of Enormous Gray And The Patterns of Fraud” των MISUSE και GRAVITYSAYS_I αντίστοιχα. Το γενικότερο μουσικό θεώρημα που περιβάλει το “Lights and Guns and Fire”, σε συνδυασμό με την προσεγμένη εικαστική παρέμβαση, μαζί με την σωστή και εν γένει μετρημένη προβολή του, δίνει στην μπάντα τέτοια ώθηση που σχεδόν εξαφανίζει όποιες ατέλειες μπορεί να υπάρχουν στο «τεχνικό» παρασκήνιο.
Αλλά ας τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Η μπάντα δεν προσπαθεί με κανέναν τρόπο να κρύψει τις μουσικές της αναφορές, αντίθετα σε κάθε νέο μέτρο στο πεντάγραμμο βροντοφωνάζει ότι συγκροτήματα όπως οι GY!BE, SIGUR ROS, MOGWAI και MAYBESHEWILL, αποτελέσαν κύρια πηγή, όχι απλά έμπνευσης, αλλά γενικότερης διαμόρφωσης μουσικής παιδείας. Μπορεί να ακούγεται υπερβολική η τελευταία δήλωση, αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν την μουσική δεν αποτελεί απλά ψυχολογικό «ξεμπούκωμα» ή κολλάζ τζαμαρισμάτων, αλλά μια ολοκληρωμένη προσέγγιση που πλησιάζει πολύ σε αυτή μεγάλων και έμπειρων συγκροτημάτων. Σε αυτό συμβάλει πρωτίστως η δομή των κομματιών, και δευτερευόντως η χρήση samples καθώς και το οπτικό πλαίσιο των συνθέσεων που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος στο κανάλι της μπάντας στο YouTube.
Πιο αναλυτικά, τα πρώτα τρία κομμάτια αν και καταλαμβάνουν τα τρία τέταρτα του δίσκου και ακολουθούν την πατροπαράδοτη συνταγή της post rock σκηνής με το βαθμιαίο χτίσιμο των μουσικών θεμάτων, σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν τον ακροατή. Διότι παρόλο το γεγονός ότι «θυμίζουν» κάτι από το post που παίζονταν σχεδόν πριν από δύο δεκαετίες, δίνουν μια νέα ηχητική διάσταση, βάζοντας στην εξίσωση τις θελκτικές μελωδίες της μπάντας. Από τα samples που χρησιμοποιούνται, σίγουρα ξεχωρίζει η αφήγηση στο “As A Child, I Always Dreamed Of Fire”, όπου οι στίχοι αποτελούν μέρος της ποιητικής συλλογής «Αντάρτικο²». Δυνατοί, λυρικοί στίχοι που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο την συνολική ταυτότητα του δίσκου.
Το σημείο που θα σταθώ, και θεωρώ ότι είναι ο κύριος λόγος που το “Lights and Guns and Fire” δεν βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, είναι το self-released που δεσπόζει στον τίτλο, δίπλα από το όνομα του δίσκου. Όχι δεν είμαι οπαδός των μεγάλων label, κάθε άλλο θα έλεγα. Από τον δίσκο λείπει η επαγγελματική παραγωγή που θα τον απογείωνε. Οι ήχοι και τα πετάλια που χρησιμοποιούνται ξεχωρίζουν τόσο εύκολα, που έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει ότι βρίσκεται μέσα στο προβάδικο της μπάντας. Προσοχή. Δεν κάνω οποιαδήποτε μομφή για τις συνθέσεις (ίσως θα έπρεπε να ήταν λίγο πιο δυναμικές κατά τόπους), τον ήχο ή οτιδήποτε άλλο, απλά αναφέρω ότι με ένα σωστό πείραγμα πάνω στην κονσόλα, ο δίσκος θα ακουγόταν πλήρης. Αλλά ας αφήσουμε και κάτι για το μέλλον.
Δεν έχω κάτι να προσθέσω. Το άλμπουμ των παιδιών από την Πάτρα μιλάει από μόνο του. Τελευταία φορά που θυμάμαι να έχω πάθει τέτοια πλάκα με πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα ήταν η προ τετραετίας κυκλοφορία του ομότιτλου ντεμπούτου των INCOGNITA SPERANS. Για αυτό λοιπόν, δώστε στο “Lights and Guns and Fire” λίγο χώρο και χρόνο μέσα στη μέρα σας και αφήστε την μουσική να δημιουργήσει τις δικές της παράξενες εικόνες.
8/10
Νίκος Ζέρης
