Υπάρχουν μουσικοί που περιμένουν την αναγνώριση, άλλοι που την κυνηγάνε και κάποιοι που ποτέ δεν θα την έχουν στον βαθμό που τους αξίζει. Ο Καναδός κιθαρίστας με το power trio του ανήκει στην τελευταία περίπτωση. Έχοντας φτάσει πια στο ένατο στούντιο άλμπουμ του, είναι μια αντίστοιχη περίπτωση με τον έτερο Καππαδόκη, Jeff Waters. Έχει αναγάγει το ηλεκτρικό hard rock του σε επιστήμη. Μετενσάρκωση των Angus Young και Billy Gibbons στο ηχητικό μέρος, είναι από μόνος του μια μηχανή παραγωγής riff, που θα έφτιαχναν την καριέρα σε εκατοντάδες μουσικούς. σφιχτοδεμένο το σχήμα, ΔΕΝ αφήνει χώρο για παρερμηνείες. Ρυθμικοί στο έπακρο με κιθάρες που σε αρπάζουν από τον καβάλο του στενού τζιν και σε σέρνουν από τις 70’s φαβορίτες σου, σε αναγκάζουν να βγάλεις ό,τι παίζει στο ηχοσύστημά σου, και να αρχίσεις να λικνίζεσαι στις ρυθμικές επιταγές του “A rock supreme”.
Από το εναρκτήριο, πιασάρικο “I am in a band”, μέχρι το πιο ανεξάρτητο “Party”, νομίζεις ότι η ιστορία του σύγχρονου hard rock, blues συμπτύσσεται δημιουργικά σε ένα άλμπουμ. Η έτερη απόλαυση στην μουσική τους είναι η διάρκεια του άλμπουμ ,ως συνήθως είναι γύρω στα σαράντα λεπτά. Λιτή, Σπαρτιάτικη προσέγγιση στις συνθέσεις, με τα πάντα να εξυπηρετούν το τραγούδι, δίχως φιοριτούρες. Άμεσο, γήινο hard rock, με επιρροές από AC/DC, ZZ TOP, THIN LIZZY αλλά και AFGΗAN WHIGS και Stax, σε καρφώνει στον τοίχο και δεν ζητά αλλά απαιτεί και κερδίζει την προσοχή σου. Το μειονέκτημα του, ότι όπως σε σχήματα σαν τους AD/DC, STATUS QUO, SWEET, χρειάζεσαι συνθέσεις και διάρκεια στο χρόνο, λόγω της σχετικής ομοιομορφίας. Ο Danko Jones το έχει αποδείξει ότι έχει και τα δύο, αλλά για να αποκτήσει την απαραίτητη προβολή πλέον θέλει τύχη, σε ένα κοινό που βομβαρδίζεται από χιλιάδες νέες κυκλοφορίες.
Αν λοιπόν απολαμβάνετε το κιθαριστικό hard rock, τότε έχετε ακόμα μια, την ένατη κατά σειρά πρόταση ενός σχήματος που ξέρει να σολάρει και να ροκάρει στον σωστό χρόνο.
7 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης