Δεύτερη φορά DARK ANGEL. Πρώτη φορά DEMOLITION HAMMER. Άμα έλεγα στον 20χρονο εαυτό μου όταν ανακάλυπτε αυτούς τους κυρίους, ότι θα τα ζούσε όλα αυτά, θα με έλεγε τουλάχιστον τρελό και ονειροπόλο. Οι τρελοί και ονειροπόλοι εχθές είχαν χαρά, είχαν πανηγύρι κέφι και χορό. Έστω και λίγο πιο κυκλικό και βίαιο! Λίγο; Μα τι λέω! Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου έλαβε χώρα χθες, στο Gagarin 205. DARK ANGEL με DEMOLITION HAMMER σε ένα χώρο, με δύο εγχώριες μπάντες στο πλευρό τους. Τους MEMORAIN και τους CULT OF ORPIST. Οπότε, για να ξεκινήσει ο μήνας, όμορφα και καλά, πάμε να διηγηθούμε τι είδαμε, από τι (επι)ζήσαμε και πάει λέγοντας.
Πρώτοι στο σανίδι οι Λαμιώτες νέοπες CULT OF ORPIST. Δεύτερη φορά που βλέπω αυτούς τους υπέροχους death/thrashers που αγαπάνε μπάντες όπως οι BOLT THROWER, ENTOMBED, POWER TRIP, SLAYER, SODOM του “Tapping the vein”, μετά το Athens Extreme του 2024. Με υλικό από το “Attack of the zombie cans” ντεμπούτο άλμπουμ, όπως τα “B.T.S.” (“για ό,τι είμαστε και ό,τι κάνουμε” όπως πολύ όμορφα είπε ο μπροστάρης Έκτορας), “Post murder suicide” (για τα 57 θύματα του εγκλήματος των Τεμπών – τείνει να γίνει από τα αγαπημένα μου του δίσκου), “On the verge of insanity” και “Total war” που έκλεισε εμφατικά την εμφάνιση τους. Χώρια που έπαιξαν ΚΑΙ καινούργιο κομμάτι από το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ, το οποίο δείχνει πως πάμε για πολλά, συνεχίζοντας παράλληλα από εκεί που άφησε το “Attack of the zombie cans”! Όλεθρος ολέθρου, από μια μπάντα που ανεβαίνει ραγδαία. Είναι χαρά μου να βλέπω τέτοιες μπάντες, ειλικρινά, που είναι στο σήμερα, στο τώρα και βαράνε στο ψαχνό! Στα επόμενα κύριοι!
Eν συνεχεία μια μπάντα, που θυμόμουν αμυδρά από δεκαετία πίσω. Οι MEMORAIN. Κάπου θυμόμουν το “Duality of man” (2016), κάπου θυμόμουν το κομμάτι που έγινε σήμα του τηλεοπτικού TV War από το “Reduced to ashes” (2006), πέρα από αυτά ωστόσο, λίγα πράγματα από τους MEMORAIN. Είχαν να βγάλουν και δίσκο από το 2018 (“Nous of time”), είχαν να παίξουν live από το 2021…πολλά τα κενά. Δεν σας κρύβω, ότι εξεπλάγην που υπήρχαν εκεί έξω και μπήκαν και στο billing αυτής της βραδιάς. Απέδωσαν τα μέγιστα, ωστόσο, με μπροστάρη εδώ και κάποια χρόνια μια πολύ συμπαθή μου φιγούρα, γνωστό και από τους FUROR, τον Βαγγέλη Κολιό. Ωραία καθαρά, ωραία σκισμένα σε αυτή τη μοντέρνα γκρουβάτη thrash πρόταση που κοιτάζει προς THE HAUNTED, προφανώς σε SLAYER, ολίγον τι σε KREATOR και πάει λέγοντας, ενώ η μπάντα ήταν φουλ δεμένη και ευδιάθετη. Και αυτοί είχαν νέο κομμάτι, με τίτλο “Endless pain”, το οποίο υπόσχεται πράγματα. Μέχρι και το πρώτο pit είχαμε στο τελευταίο τους κομμάτι. Μακάρι να επιστρέψουν στη σταθερότητα που είχαν ως το 2018, όπου η μπάντα πήγαινε “τρένο” δισκογραφικά.
Και τώρα, πάμε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς. DEMOLITION HAMMER. Η καρδιά σφίχτηκε όταν ανέβηκε το πανό με το λογότυπο, σαν να έβγαινα ραντεβού πρώτη φορά! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζούσα κάτι τέτοιο, αλλά έλα όμως που το έζησα…βγαίνουν στο σανίδι….”SKULL FRACTURING NIGHTMARE” KAI TA ΛΕΓΑΜΕ! Το Gagarin μετατρέπεται σε απόβαση στην Νορμανδία, τρίτος Παγκόσμιος, όλεθρος, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου και τα μάτια είναι κόκκινα από πώρωση!
Κατέστησαν δε, ένα πράγμα σαφές, που το επιβεβαίωναν όλοι όσοι τους είχαν δει στο εξωτερικό μετά την επανένωση του 2016. Επέστρεψαν, όχι απλά για να μαζέψουν ένσημα για τη σύνταξη, αλλά για να μαζέψουν κεφάλια ως τρόπαια για τη συλλογή τους πάνω από το τζάκι. Απόδοση λες και είμαστε στο ’92 και έχει μόλις βγει το “Epidemic of violence”. Πάρε καπάκια “Neanderthal”, “Pyroclastic annihilation” να στρώσεις χαρακτήρα! Ακμαίοι, ακραίοι, με το τρίτο πόδι να σκάβει τη Γη σαν άροτρο.
Παράλληλα δε, κοιτάνε στο μέλλον. Πάρε ολοκαίνουργιο κομμάτι “Execution style” που ανοίγει τη Γη στα δύο, που έχει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό το ύφος που θέλω από τους Νεοϋορκέζους θεούς, έχεις μια συνταγή για δίσκο που μάλλον θα μας κάνει να κλάψουμε σαν μικρά παιδιά από τη πώρωση. Γιατί ο τρόπος που έπαιξαν το υλικό από “Tortured existence” και “Epidemic of violence”, ειλικρινά, καθαρά και ξάστερα, ήταν η πρώτη φορά που ήμουν στο pit βουρκωμένος από συγκίνηση.
Ούτε στα όνειρα τέτοια απόδοση με την εμπειρία του παλιού και την ορμή του νέου, σαν ξαναμμένοι 20άρηδες. Και πως να μην, όταν ο Angel Cotte στα τύμπανα, πηγαίνει τρένο τα “Crippling velocity”, “Carnivorous obsession”, “Envenomed”, “Human dissection”, “Infections hospital waste”, “Aborticide” (με αξίωσε η ζωή να ακούσω το αγαπημένο μου DEMOLITION HAMMER κομμάτι) και “44 caliber brain surgery” για σβήσιμο. ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ εμφάνιση από τους κυρίους. Εγώ, θέλω ΤΩΡΑ το δίσκο. ΤΟΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ.
Και πάμε τώρα στον headliner της βραδιάς. DARK ANGEL. Τη πρώτη φορά στο Gagarin, τα γράψαμε, τα συμφωνήσαμε. Κοτζάμ “Darkness descends“ παίχτηκε ολόκληρο. Τώρα, το set είχε το μισό μνημειώδες καταστροφικό ντεμπούτο του Hoglan στη μπάντα (ομώνυμο, “The burning of sodom“, “Death is certain (life is not)“, “Perish in flames“), εκκίνηση με το ομώνυμο κομμάτι του ντεμπούτου “We have arrived“, τρία κομμάτια από το “Leave scars“ (“The death of innocence“, “Never to rise again“, “No one answers“) και ομώνυμο του “Time does not heal“. Η διαφορά στην απόδοση, ξεκάθαρη μια και η Laura Christine ήταν ακόμα πιο άνετη στο ρόλο της.
Το κλου, ήταν το μοτίβο της βραδιάς: καινούργια κομμάτια από επερχόμενο δίσκο. Εν προκειμένω κομμάτια από την επερχόμενη δισκογραφική επιστροφή του Σκοτεινού Αγγέλου. Είχα πει ότι άμα βγάλουν την ενέργεια της τότε εμφάνισης στο υλικό του νέου δίσκου, θα τρελαθούμε. Το “Extinction level event“ (φερώνυμο του επερχόμενου δίσκου και σύνθεση του συγχωρεμένου Jim Durkin) και το “Circular firing squad“ έχουν ήδη βγει εκεί έξω κάποιο καιρό.
Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν βγήκαν προς τα έξω, τα θεωρώ καλά ως και πολύ καλά κομμάτια. Έχουν ενέργεια, τσαμπουκά, πραγματικά ωραία riffs….εκεί που έχω απορίες είναι στα φωνητικά του Ron Rinehart. Δεν ξέρω αν περίμενα εγώ κάτι άλλο, αλλά κάτι μου λείπει από το να τρελαθώ τελείως με αυτό. Συναυλιακά ήταν σαφώς ανώτερα, ωστόσο θεωρώ ότι στο κομμάτι του νέου υλικού, οι DEMOLITION HAMMER ήταν οι άτυποι νικητές χωρίς καν να ιδρώσουν.
Φυσικά, η απόδοση των DARK ANGEL ήταν σούπερ, νιώθοντας πλέον ξεκάθαρα σαν στο σπίτι τους στη χώρα μας που τους υποδέχτηκε με θερμή και απύθμενη αγάπη για δεύτερη σερί φορά. Η δε αναφορά του Rinehart στον Jim Durkin, έκανε ξανά το Gagarin να δονείται με το συνεχόμενο “JIM! JIM! JIM!“ που φώναζε το κοινό. Μετά από 75 λεπτά ασταμάτητης βίας, το “Darkness descends“ και το “Perish in flames“ έριξαν τίτλους τέλους σε άλλη μια εξαίρετη εμφάνιση των DARK ANGEL.
Κάτι μου λέει, ότι και τις δύο μπάντες, θα τις ξαναδούμε σύντομα. Αμφότερες έχουν νέο άλμπουμ στα σκαριά, αμφότερες αγάπησαν τη χώρα μας. Γιατί όχι, άλλωστε; Μέχρι τότε, αυτό το Αυγουστιάτικο δειλινό του 2025 θα μας κρατάει γλυκιά συντροφιά στις αναμνήσεις μας (γίνομαι ρομαντικός ο κερατάς άμα το θέλω ε;!).
THE CITY IS GUILTY
THE CRIME IS LIFE
THE SENTENCE IS DEATH
DARKNESS DESCENDS
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
