Μικρό εισαγωγικό σημείωμα: Με τέτοιο όνομα, τίτλο άλμπουμ και εξώφυλλο, σε άλλες εποχές το «χεράκι» θα πήγαινε από μόνο του εκεί και θα αγοράζαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Στις μέρες μας, απλά παρατηρούμε και ανατρέχοντας σε Spotify, Bandcamp και λοιπές πλατφόρμες, πατάμε το play και βγάζουμε ένα ανέξοδο και αβίαστο συμπέρασμα, μετά από κάποιο λογικό αριθμό ακροάσεων. Να λοιπόν για ποιο λόγο τάσσομαι υπέρ της τεχνολογίας, σε κάθε αντίστοιχη συζήτηση. Μπορεί να χάσαμε το ρομαντισμό του χθες, αλλά κερδίσαμε πολλά σε άλλους, εξίσου σημαντικούς τομείς. Εξάλλου, ένας σταθερός «εραστής» της μουσικής θα παραμείνει τέτοιος, είτε αγοράζοντας βινύλιο, είτε αγοράζοντας τη digital μορφή του αγαπημένου του άλμπουμ.
Πάμε τώρα στους εν λόγω Βρετανούς, οι οποίοι στον πέμπτο κατά σειρά δίσκο τους, αποδεικνύουν πως βρίσκονται σε παρατεταμένη φόρμα. Μετά το πολύ αξιόλογο “The Awakening” (2014) και το εξαιρετικό “Beyond The Veil” (2016), τριτώνουν το καλό με το “Oak, ash & thorn”. Τώρα, γιατί τα έγραψα αυτά περί «ρομαντισμού» προηγουμένως; Δεν ξέρω, μάλλον με ώθησε σε αυτό το αντίστοιχο/ανάλογο ρομαντικό ύφος του εν λόγω δίσκου. Τι τα θες, οι DARK FOREST έχουν πολλά από τα στοιχεία που προσωπικά ζητώ από μία μπάντα αυτού του ύφους: galloping riffs, υμνικά θέματα, έντονες δισολίες, απόλυτα κέλτικη ατμόσφαιρα και καθάρια, «κρυστάλλινα» φωνητικά. Όταν έχεις επηρεαστεί από τους THIN LIZZY, τους IRON MAIDEN της περιόδου 1980-1982 και τους THE LORD WEIRD SLOUGH FEG, αρκεί απλά να έχεις ένα μικρό συνθετικό χάρισμα και θα γράψεις καλό δίσκο. Έναν δίσκο σαν αυτόν εδώ, γεμάτο πολύ καλά τραγούδια, που φανερώνει μία άποψη εμπεριστατωμένη και μία ταυτότητα προσωπική. Ευχαριστήθηκα στον υπέρτατο βαθμό κάθε ξεχωριστή ακρόαση του άλμπουμ και μάλιστα φορά με τη φορά, όλο και κάποιο καινούργιο στοιχείο ανακάλυπτα. Το μόνο που μου έλειψε, για να πω την αλήθεια, είναι ένα εμβατηριακό instrumental, σαν το “Mên-An-Tol”, αλλά λόγω κομματιών σαν τα “Wayfarer’s eve”, “The Woodlander” και το 12λεπτο ομότιτλο έπος, τους συγχωρώ τούτη την παράλειψη.
Οι DARK FOREST έχουν ήδη καθιερωθεί σαν μία από τις καλύτερες μπάντες του είδους και προς τιμήν τους, φαίνεται πως δεν έχουν την παραμικρή έπαρση λόγω αυτού. Δεν ξέρω τι λένε για τους Βρετανούς και γενικά τους μουσικούς του Ηνωμένου Βασιλείου του «σήμερα», αλλά όταν αυτοί αποφασίζουν να παίξουν ακολουθώντας τη σωστή οδό, διδάσκουν. Από το hard rock συγκροτημάτων σαν τους WYTCH HAZEL, στο υμνικό heavy metal τύπου TERMINUS, σε power metal «θηρία» σαν τους SHADOWKEEP και από εκεί στο βάρβαρο, επικό ήχο των SOLSTICE, ο Λέων της Γηραιάς Αλβιώνας εξακολουθεί να βρυχάται και ο βρυχηθμός του ταράζει συθέμελα το παγκόσμιο μουσικομεταλλικό, εννοείται, στερέωμα! Long may he roar!
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
