Οι Σουηδοί DARK FUNERAL είναι ένα συγκρότημα που παρά τα τριάντα χρόνια ζωής τους, δισκογραφικά έχουν μόλις έξι πλήρη άλμπουμ στον κατάλογό τους, με το πρόσφατο “We are the apocalypse” να αποτελεί την έβδομη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλεία τους.
Το line-up του σχήματος, έχει μεταβληθεί πολλές φορές ως τώρα, με τον κιθαρίστα Lord Ahriman, να είναι το μοναδικό αυθεντικό μέλος του συγκροτήματος από το 1996, οπότε και κυκλοφόρησαν την πρώτη δουλειά τους. Το άλλο μακροβιότερο μέλος των Σουηδών, είναι ο επίσης κιθαρίστας Chaq Mol, ο οποίος βρίσκεται στο συγκρότημα από το 2003. Τη σύνθεση των DARK FUNERAL, συμπληρώνουν ο Heljarmadr στα φωνητικά, ο Adra-Melek στο μπάσο, ενώ στα τύμπανα συναντάμε τον Jalomaah.
Έχοντας περάσει ήδη έξι χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ των DARK FUNERAL, το συγκρότημα το οποίο είναι γνωστό ως επί το πλείστον για την πίστη στο Βlack Μetal, του στυλ της δεκαετίας του ’90, δεν απογοητεύει, κρατώντας κατά βάση αυτό το ύφος το οποίο τους έχει κάνει τόσο αναγνωρίσιμους. Αυτό, συνολικά, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το άλμπουμ ως κάπως μονότονο, αλλά μπορεί παράλληλα να είναι ικανοποιητικό για τον ακροατή, ο οποίος θέλει να ακούσει αυτό ακριβώς από την μπάντα. Παράλληλα όμως, και ω της εκπλήξεως, υπάρχουν μερικά εκπληκτικά αργά και μελωδικά μέρη σε αυτό, όπως στο τραγούδι “When I’m gone”.
Το opener “Nightfall”, είναι μια θυελλώδης έκρηξη από παλλόμενα μπάσα, πολύ δυναμικά τύμπανα και ανατριχιαστικά riff. Ο Heljarmadr βρυχάται και ουρλιάζει σαν δαιμονισμένος. Το τραγούδι ενσωματώνει προφορικό λόγο με vintage Βlack Μetal μελαγχολία και βροντερό groove. Μετά από μια εισαγωγή κυλιόμενων, σχεδόν τελετουργικών ντραμς, το “Let the devil in” μπαίνει με ένα mid tempo ρυθμό που υποστηρίζεται από μια κλασική μελωδία, προτού το “When our vengeance is done” ξεσπάσει με μια ακόμα έκρηξη ταχύτητας και οργής. Από τα πιο σκοτεινά τραγούδια του δίσκου, το οποίο θυμίζει GORGOROTH στο ύφος του.
Απογοητευμένος από τον τρόπο που παρουσιάζονται τα βαμπίρ στις ταινίες πρόσφατα, ο Ahriman επαναφέρει το είδος στις ασπρόμαυρες ρίζες του με το “Nosferatu”, πριν το συγκρότημα κάνει την πρώτη ακουστική έκπληξη με την χρήση καθαρών κιθάρων στο μελωδικό “When I’m Gone”. Θυμίζοντας αρκετά τους SATYRICON, το άλμπουμ συνεχίζεται με τις συναρπαστικές μελωδίες των “Beyond the grave” και “A beast to praise”. Το “Leviathan” χρησιμοποιεί επίσης καθαρή κιθάρα στην εισαγωγή του, πριν παρασυρθεί από blastbeats, old school Black Metal επιρροές και μια αποκλίνουσα αναζωογονητική μελωδία προτού το ομότιτλο κομμάτι κλείσει το άλμπουμ ακριβώς όπως ξεκίνησε, με έναν ορυμαγδό από ντραμς και riff.
Παρά την όχι και τόσο μεγάλη παραγωγικότητα των DARK FUNERAL στο δισκογραφικό κομμάτι, το τελευταίο τους πόνημα, αναγκαστικά πρέπει να συγκριθεί με τις προηγούμενες δουλειές τους, όσο μεγάλες και να είναι αποστάσεις μεταξύ των κυκλοφοριών τους. Τα νέα στοιχεία που έχουν εισάγει στη μουσική τους, όπως οι εισαγωγές, τα ακουστικά και μελωδικά μέρη, σε συνδυασμό με την μόνιμη παρουσία των 90s στον ήχο τους, δίνουν έναν δίσκο σαφώς καλύτερο από τις δύο προηγούμενες δουλειές τους και άνετα συγκρίσιμο με τις παλαιότερες που τους καθιέρωσαν. Ένα ποιοτικό (στο ύφος του πάντα) άλμπουμ, που ίσως θα μπορούσε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές τους.
7 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
