Ούτε λίγο ούτε πολύ, έχουν περάσει σχεδόν έξι χρόνια από τότε που καταπιαστήκαμε με δίσκο των DARK NIGHTMARE. Οι Γρεβενιώτες metallers έχουν άλλωστε τους δικούς τους ρυθμούς και κρίνουν εκείνοι πότε νιώθουν έτοιμοι ώστε να απασχολήσουν την εγχώρια σκηνή. Οπαδούς πρωτίστως και ανεξάρτητο (εξυπακούεται) τύπο, δευτερευόντως. Ήταν το “Tortured souls” ως εκ τούτου, η τελευταία μας επαφή με το κουιντέτο. Η επανακυυκλοφορία των τριών demos πριν μερικούς μήνες λειτούργησε ως ένα ικανοποιητικότατο flashback στις πρώτες ημέρες αλλά και μία υπενθύμιση των αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν από κυκλοφορία σε κυκλοφορία. Επιπλέον δε, προετοίμασε στην ουσία το έδαφος για τον τέταρτο ολοκληρωμένο δίσκο των DN και την επανενεργοποίηση τους μετά από καιρό. Ερώτηση που βγαίνει αβίαστα. Άξιζε η τόσο μεγάλη αναμονή; Έχουν κρατήσει αλλά και μετεξελίξει όλες εκείνες τις συνταγές που τους έκαναν ιδιαίτερα θελκτικούς σε μία μικρή αλλά αφοσιωμένη μερίδα οπαδών του ελληνικού underground heavy/power metal; Και ποιος θα είναι ο αντίκτυπος που θα έχει το νεότευκτο υλικό; Σε εγχώριο αλλά και σε διεθνές επίπεδο;
Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω απαντώντας την τελευταία ερώτηση. Όσον αφορά τον παγκόσμιο χάρτη του metal, οι DN θα συνεχίζουν ν’ αποτελούν μία απειροελάχιστη κουκίδα… Ορατή μόνο για τους κατέχοντες του τι πρεσβεύουν εδώ και 23 περίπου χρόνια. Για τους εν Ελλάδι οπαδούς, κάτι παραπάνω. Μία ακόμα δικαίωση, ένα ακόμα λιθαράκι στο οικοδόμημα, μία ευκαιρία ανασύνταξης δυνάμεων, μια φυγή από την πεζή καθημερινότητα. Μια ακόμα ανάβαση με προορισμό τις μυθικές δρακόλιμνες της Πίνδου που παντοτινά θ’ αποτελούν σημείο αναφοράς για την μπάντα. Όλα αυτά τα έξι χρόνια της αποχής/απουσίας και έχοντας την δυνατότητα να ακούσω αρκετές φορές το παρουσιαζόμενο υλικό πριν βρει το φως της δημοσίευσης της άποψης του γράφοντος γι’ αυτό, ανερυθρίαστα θα υποστήριζα πως η γλυκιά προσμονή δικαιώθηκε σε σημαντικό βαθμό. Σε σημαντικό διότι συνθετικά, στο “BTROS” είναι ευδιάκριτο πως οι ιδέες των δημιουργών του μπήκαν σε μια νέα βάση. Εξελίχθηκαν. Εμπλουτίστηκαν με καινούργιες, φρέσκιες παραμέτρους, οι οποίες αφομοιώθηκαν με ασφάλεια και σαφήνεια στο όλο σκηνικό. Πότε κλασικότροποι, άλλοτε πάλι με το βλέμμα καρφωμένο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, πάντοτε όμως με την καρδιά να ανοίγει τις πύλες της στο επικό παρακλάδι του metal, μια παλέτα που χωρά ετερόκλητες ή σωστότερα “αποκλίνουσες” ηχητικές συμπεριφορές αλλά ουσιαστικά απευθύνεται στο ίδιο κοινό. Αυτό που αντιλαμβάνεται ότι πρέπει απαρέγκλιτα να υφίσταται χώρος σε καλλιτέχνες να εκφράζονται με γνώμονα αυτό που πρεσβεύει και προσυπογράφει η ψυχή και όχι η εμπορική σκοπιμότητα.
Οι DARK NIGHTMARE ανέκαθεν κατατάσσονταν στο μυαλό πολλών ως μια ιδιάζουσα περίπτωση σε αυτό που αποκαλούμε εγχώριο metal. Διέθεταν –και με χαρά διαπιστώνω ότι ακόμα διαθέτουν- ελευθερία πνεύματος που τους χαρίζει αυτόματα ελευθερία κινήσεων και την δυνατότητα να υπερβαίνουν κάθε φορά τον εαυτό τους. Δεν θα ήθελα να σταθώ αποκλειστικά στις συνθέσεις που ξεχωρίζουν. Σαφώς και υπάρχουν. Και ανάλογα με τα γούστα του καθενός θα μπορούσαν να εντοπιστούν με ευκολία. Η δική μου προτίμηση αφορά ξεκάθαρα τις πιο αργές/επιβλητικές/λυρικές στιγμές, που το σχήμα μετατρέπεται σε μια μηχανή παραγωγής άδολων συναισθημάτων. Όπως ο πεζοπόρος ανεβαίνει το βουνό έχοντας να περάσει από δύσβατο και απρόσιτα μονοπάτια. Εδώ, όμως, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα ζήτημα που στέκεται τροχοπέδη στην περαιτέρω θετική έξωθεν μαρτυρία του άλμπουμ. Και αυτό εστιάζεται στον ήχο των τυμπάνων που νιώθω ότι αποστερεί ένα σεβαστό μέρος της συνολικής αποτίμησης λόγω του τρόπου που έχουν αποτυπωθεί πάνω στην μουσική. Το παρατηρούμε πρωτίστως στις πιο up tempo συνθέσεις και λιγότερο εκεί που ο ρυθμός πέφτει και γίνεται πιο στακάτος και επικός. Η αλήθεια είναι συγκροτήματα της αισθητικής που έχουν υιοθετήσει οι Γρεβενιώτες εδώ και χρόνια “δυσκολεύονται” με παραγωγές που ξεφεύγουν από τα στενά όρια του old school. Μόνο περίεργη δεν πρέπει να μας φαίνεται η συγκεκριμένη παραδοχή. Φανταστείτε τους MANILLA ROAD ή τους BROCAS HELM για παράδειγμα με την παραγωγή των IRON MAIDEN ή των DEF LEPPARD… Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Οι DARK NIGHTMARE εν προκειμένω πήγαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό αλλά –κατά την ταπεινή μου άποψη- θεωρώ ότι δεν τους βγήκε. Και είναι κρίμα, από την στιγμή που το “Beyond the realms of sorrow” φιλοξενεί ορισμένες πολύ όμορφες και άκρως πειστικές συνθέσεις… Στο επόμενο…
7,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
