Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Δεν είναι τύχη. Είναι ικανότητα. Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε την έμπνευση της δεδομένης στιγμής αλλά να σκεφτούμε πως κάποιοι άνθρωποι απλά “το έχουν”. Κι ας μην διαθέτουν τους πιο βιρτουόζους μουσικούς. Κι ας μην μένουμε άφωνοι από την παραγωγή, το artwork, τα “παρελκόμενα” –που παίζουν πάντα τον δικό τους ρόλο- της ίδιας της μουσικής. Τι είναι αυτό που μετράει; Ποιος είναι ο παράγοντας εκείνος που έχει αναγάγει τους DARK NIGHTMARE σε μία περίπτωση που χρήζει επιμέρους μελέτης και εντρύφησης;
Από το demo “The Blood Land” είχε γίνει πλέον φανερό πως οι Γρεβενιώτες πάνε για μεγάλα πράγματα. Θυμίζω για να μην ξεχνιόμαστε: Στο demo εκείνο που ηχογραφήθηκε την εποχή της Ολυμπιάδας, υπήρχαν δύο από τα τραγούδια-σταθμούς στην πορεία τους. Το “Defenders of the borderland” και το αειθαλές (ναι, αειθαλές, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη) έπος “Dragonlakes”. Οι DN έχουν κυκλοφορήσει από τότε ένα split με τους Κοζανίτες BLADE OF SPIRIT (“Serpents of the night”), δύο πολύ όμορφες full length δουλειές (“Human liberty” και “Beneath the veils of winter”) και το επτάϊντσο “Despair and hope”, πριν μας δώσει πάλι τα μυαλά ανά χείρας με το “Tortured souls”!
Μια ακόμα εξαιρετική καταγραφή των συναισθημάτων της μπάντας σε HM ρυθμούς με άφθονες επικές προεκτάσεις, με την υποβλητικότητα και λυρισμό του Γιάννη Παπαδημητρίου (κιθάρα/φωνή) να συνεπαίρνει, να μαγεύει και να εκτοξεύει συναισθήματα που δυσκολεύομαι να μεταφέρω σε μια κόλλα χαρτί. Δεν αρκεί να θεωρείς ότι παράγεις ξεχωριστή μουσική. Οφείλεις να το αποδεικνύεις. Οι DARK NIGHTMARE το πράττουν. Χρόνια τώρα. Επιλέγουν να μην βιάζονται, επιλέγουν να χτίζουν με τους δικούς τους ρυθμούς τα τραγούδια τους. Τους βγάζω το καπέλο. Ακριβώς. Γιατί γνωρίζουν σε ποιους απευθύνονται και πως θα κατορθώσουν να αποσπάσουν απ’ όλους αυτούς ένα αβίαστο χαμόγελο απέραντης ευχαρίστησης. Ομορφαίνουν την σκηνή χρόνια τώρα. Και μακάρι να το κάνουν για πολλά ακόμα…
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
