Το να αρχίσουμε να αναλύουμε πάλι το τι έχει κάνει ο κορονοϊός στις ζωές μας και στην προκειμένη στη μουσική βιομηχανία, είναι ανούσιο. Τα βλέπουμε, τα ζούμε, τα επωμιζόμαστε, οπότε το μόνο που μας μένει, είναι να προσαρμοστούμε και να δούμε πως θα λειτουργήσουμε από εδώ και πέρα και μέχρι νεοτέρας.
Αυτό ακριβώς έκανε και η Century Media για την προώθηση του νέου δίσκου των DARK TRANQUILLITY. Ένα listening session διαφορετικό από αυτά που είχαμε μάθει μέχρι σήμερα. Από τη μία λίγο περίεργο και σε στιγμές “κρύο”, από την άλλη όμως, πολύ καλύτερο από το τίποτα ή και την πλήρη στασιμότητα σε ότι έχει να κάνει με τη μουσική μας.
“Μαζευτήκαμε” λοιπόν διάφοροι νοματαίοι από media της Ευρώπης (λογικά και του κόσμου, απλά στο δικό μας δίωρο είμασταν μόνο Ευρωπαίοι) μπροστά στις οθόνες μας, συνδεθήκαμε σε ένα link που “άνοιξε” την προκαθορισμένη ώρα που μας είχε δώσει η εταιρεία και εκεί μας περίμεναν 4 από τα μέλη της μπάντας, συν τον Jens Bogren, τον παραγωγό τους και τον οικοδεσπότη (ή συντονιστή αν θέλετε) αυτού του εγχειρήματος. Τίμιο το στήσιμο της εικόνας που βλέπαμε, με όλους τους συντελεστές χαλαρούς και με τις μπύρες τους, αλλά και με μία μικρή αμηχανία, στα πλαίσια του λογικού, αφού μιλάμε για κάτι νέο και (θα το ξαναπώ) πιο “κρύο”, όπως και να το κάνουμε, από όσα είχαμε μάθει μέχρι και σήμερα τόσα χρόνια.
Ένα μικρό intro από τον οικοδεσπότη μας (o oποίος συμπαθέστατος μεν, αλλά επηρέασε λίγο και αυτός την όποια “κρυάδα”, αφού μάλλον είχε τις δυνάμεις του Subzero) και η εικόνα του χώρου που ήταν μαζί με τη μπάντα χάνεται και τη θέση της παίρνει το εξώφυλλο του “Moment” και ξεκινάει η ακρόαση.
Επειδή μιλάμε για προακρόαση, τα όποια συμπεράσματα είναι αυτά της πρώτης και μοναδικής φοράς που ακούσαμε το δίσκο. Από την άλλη, αυτό το πρώτο “χτύπημα”, έχει τεράστια σημασία, ασχέτως αν πολλές φορές κάποιοι δίσκοι θέλουν το χρόνο τους.
To track listing του δίσκου, δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, τουλάχιστον την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, όμως τα κομμάτια τα ακούσαμε κανονικά με τους τίτλους τους, οπότε έτσι θα τα παρουσιάσουμε και εδώ.
“Phantom days”: Όλοι το ακούσατε. Και δεν πιστεύω να απογοήτευσε κανέναν οπαδό της μπάντας. Μιλάμε πάντα για όσους ακολουθούν το σχήμα ακόμα και σήμερα και δεν έχουν μείνει στις ένδοξες μεν, αλλά περασμένες μέρες των “Gallery” κλπ. Δε χρειάζεται λοιπόν ανάλυση, πέραν από το σχόλιο ότι είναι από τα πολύ καλά κομμάτια του δίσκου.
“Transient”: Up tempo κομμάτι, πολύ κοντά στο ύφος των D.T. των τελευταίων δύο δίσκων, με πολύ ωραίο σόλο.
“Identical to none”: Από τα πολύ αγαπημένα μου με το πρώτο άκουσμα. Up tempo, groove-άτο, πολύ ωραίο ρεφρέν και έντονη αίσθηση των D.T. των 00s. Θεωρώ ότι θα γίνει βίντεο ή ότι τέλος πάντων θα χρησιμοποιηθεί για την προώθηση του δίσκου.
“The dark unbroken”: Επίσης πολύ ωραίο κομμάτι, groove-άτο, με το ρεφρέν να είναι με καθαρά φωνητικά και μου έφερε λίγο στο μυαλό κομμάτια νοοτροπίας “Atoma”
“Remain in the unknown”: Mid tempo, πάρα πολύ ωραία κουπλέ (ειδικά το δεύτερο), καθαρά φωνητικά και πολύ ωραίο σόλο. Και αυτό στα πολύ καλά του δίσκου.
“Standstill”: Αυτό είναι επιπέδου “Identical to none” ποιοτικά. Mid tempo γενικά με πιο up tempo ρεφρέν με καθαρά φωνητικά και μία αίσθηση “Misery’s crown”.
“Ego deception”: Up tempo, melodeath 00s, ποικίλο, με καθαρά και brutal φωνητικά, ΟΚ κομμάτι στο σύνολο.
“A drawn of exit”: Up tempo, ποικίλο, ωραία πλήκτρα, αλλά μάλλον το πιο αδιάφορο κομμάτι τους στο “Moment”.
“Eyes of the world”: Mid tempo, groove-άτο, ωραίο ρεφρέν με καθαρά φωνητικά, γενικά ΟΚ κομμάτι απλά.
“Failstate”: Εδώ επανέρχεται η ποιότητα στα πάρα πολύ καλά standards. Up tempo, με intro αλα “Wonders at your feet”, μελωδικό ρεφρέν με πολύ όμορφο pattern από πίσω, πάρα πολύ καλό κομμάτι, στα κορυφαία του δίσκου.
“Empires lost to time”: Επίσης up tempo κομμάτι και groove-άτο, αλλά αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε και καλύτερο. Έχει κάποια πολύ ωραία ατμοσφαιρικά περάσματα και πολύ ωραίο σόλο.
“In truth divided”: Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου και πάρα πολύ ωραίο. Ας πούμε power ballad στο ύφος των D.T., όλο με καθαρά φωνητικά.
Μετά την ακρόαση, η μπάντα απάντησε σε λίγες ερωτήσεις που στέλναμε όλοι όσο ακούγαμε τα κομμάτια, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάτι το φοβερό. Λογικά, όταν με το καλό είναι να βγει, θα κάνουμε και μία συνέντευξη, όπου εκεί θα αναλυθούν και θα απαντηθούν όλα.
Aπό αυτήν τη μία ακρόαση, ο δίσκος μου άρεσε περισσότερο από τις 4 τελευταίες δουλειές της μπάντας. Έντονο το 00s στοιχείο του συγκροτήματος, παντρεμένο με την πορεία των τελευταίων χρόνων μεν, αλλά πιο… “εξελιγμένη”, ενώ ακούς και κάποιες πινελιές “Projector” μέσα (ηρεμία!!! Δεν είναι “Projector”). Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί η εκτεταμμένη χρήση των καθαρών φωνητικών του Mikael Stanne, που ακούγονται τα καλύτερα που έχει κάνει ποτέ, αφού τα χρησιμοποιεί και με τρόπους που δεν τον είχαμε συνηθίσει. Το νέο κιθαριστικό δίδυμο των Christopher Amott (ex- ARCH ENEMY) και Johan Reinholdz (NONEXIST), κάνει αισθητή την παρουσία του, ειδικά στα solos, που είναι όλα πολύ ωραία. Η παραγωγή του Bogren είναι εγγύηση και το εξώφυλλο του Niklas Sundin, διαφορετικό χρωματικά από ότι μας έχει μάθει, αλλά επίσης πολύ ωραίο. Μουσικά, κάνει κοιλιά μετά τα μισά είναι η αλήθεια, αλλά στο σύνολο είναι ένας δίσκος D.T. που θα αρέσει. Αν θα καταπλήξει, είναι και θέμα γούστου. Προσωπικά πάντως τον ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από όσο περίμενα. Περισσότερα στην παρουσίαση…
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
