Τάκα-τουκουτούκου-τουκουτούκου-τουκουπά. Και τα λέμε! Αυτό που λέμε melodic death metal, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους ο όρος, ορίστηκε από 3 άλμπουμ επί της ουσίας. “Slaughter of the soul” από AT THE GATES, “The jester race” από ΙΝ FLAMES και φυσικά το “The Gallery” από τους DARK TRANQUILLITY. Μπορεί πολλές μπάντες να είχαν θέσει τις βάσεις, να είχαν δείξει το δρόμο, αλλά αυτοί οι 3 δίσκοι είναι αυτοί που καθόρισαν για τα επόμενα αρκετά χρόνια το πώς θα ηχεί αυτό το παρακλάδι του αγαπημένου μας μουσικού χώρου. Αλλά αυτά τα ξαναείπαμε άλλωστε και με ίδια αρχή μάλιστα, στο αφιέρωμα που κάναμε για τις κυκλοφορίες του 1995, στο πρώτο μέρος του. Οπότε ας αποφύγουμε τα πολλά πολλά πάλι και ας μπούμε στο ψητό.
Worst to best λοιπόν, για έναν πολύ αγαπημένο φυσικά δίσκο και πώς να μην είναι άλλωστε, για όλους εμάς που έχουμε σε ιδιαίτερη εκτίμηση αυτό το τσαμπουκαλεμένο και συνάμα λυρικό και μελωδικό παρακλάδι. Επειδή όλα έχουν να κάνουν με προσωπικό γούστο σε αυτήν τη στήλη, κάθε ενστάσεις δεκτές, όπως και προτάσεις για διαφοροποίηση στη λίστα φυσικά. Άλλωστε, για τον καθένα μας, κάποιο ή κάποια τραγούδια πάντα έχουν ξεχωριστή θέση για τον οποιοδήποτε προσωπικό λόγο.
Ας πάει το παλιάμπελο λοιπόν και ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα 10 τραγούδια του άλμπουμ σε σειρά. 11 έχει φυσικά, αλλά θα πάρουμε τα “Mine is the grandeur…” και “… of melancholy burning” σαν ένα, αφού στην ουσία συνδέονται απλά τα έσπασαν σε 2 tracks για να μην είναι ένα εννιάλεπτο σχεδόν.
The “The gallery” countdown
- 10. “The one brooding warning” (4:14)
Κακό τραγούδι δεν έχει ο δίσκος. Ξεκινάμε από τα βασικά. Ούτε τραγούδι που δεν έχω λιώσει, αφού ειδικά τότε, όντας και 14 ετών, το άκουγα σερί και χωρίς σταματημό ή να προχωρήσω στο επόμενο. Απλά δεν είναι όλα ισάξια. Και έτσι, τον άχαρο ρόλο της αρχής αυτού του countdown, αναλαμβάνει εδώ το “The one brooding warning”. Up tempo, ποικίλο, με εναλλαγές από ξύλο σε groove, σε λυρισμό, έχει όλα τα στοιχεία που είχαν δείξει οι D.T. από το “Skydancer” και ήρθαν να παρουσιάσουν ακόμα πιο ώριμα και συνειδητοποιημένα εδώ. Αλλά έχει ακόμα καλύτερα αυτός ο δίσκος.
- “Midway through infinity” (3:30)
Ωραίο άσμα. Έχει και αυτό το ENTOMBED/BENEDICTION/punk-ικό ρυθμικά πέρασμα, έχει τα πιο blackened περάσματα, έχει αυτό το «λίγο από όλα» των DARK TRANQUILLITY της εποχής. Είναι τίγκα 90s τραγούδι που έχει πάρει στοιχεία από διάφορα σχήματα που είχαν ήδη εδραιωθεί την εποχή εκείνη και τα έχει περασμένα μέσα από το πρίσμα του Stanne και της παρέας του. Ομορφιά και πάμε παρακάτω.
- “Silence, and the firmament withdrew” (2:36)
Μπορεί να είναι ένα μικρό σε διάρκεια τραγούδι, όμως είναι τόσο όσο χρειάζεται. Mid tempo, διαδέχεται στο άλμπουμ τον ορυμαγδό του “Punish my heaven” και δείχνει ένα πρόσωπο της μπάντας που θα το ξαναβρούμε στο άλμπουμ, απλά σε ακόμα καλύτερη μορφή. Δεν συζητάμε αν έχει και αυτό λυρισμό. Αυτός υπάρχει παντού σε ολόκληρο το άλμπουμ. Άλλωστε μιλάμε για σήμα κατατεθέν του σχήματος.
- “Edenspring” (4:31)
Ξέρω κάποιους φίλους που ήδη βρίζουν. Το δέχομαι και το αποδέχομαι. Αλλά κάπως πρέπει να βγει αυτό το countdown και τα υπόλοιπα τραγούδια τα έχω λίγο (ή περισσότερο) πιο ψηλά από το συγκεκριμένο άσμα, το οποίο το έγραψαν οι D.T. για το… πιώμα! Και ναι, είναι από τα πιο παιγμένα του δίσκου σε live τους και κάποια από αυτά που έχω πιο ψηλά δεν έχουν παιχτεί καν επί της ουσίας. Άλλωστε και το “Silence…” επέστρεψε στο setlist στην περιοδεία του “Construct”. Αλλά έκαστος με τα κολλήματά του! Στην υγειά μας!
- “The gallery” (4:08)
Εδώ πάω λίγο με βαριά καρδιά, αλλά όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα από τρία τραγούδια που έχουν κοινό παρανομαστή και έχουν και τη συμμετοχή της κυρίας Eva-Marie Larsson που δίνει έναν άλλο, ακόμη πιο σαγηνευτικό τόνο, πρέπει κάπως να τα σπάσεις και να τα βάλεις σε μία σειρά. Και το “The gallery” είναι ο πιο μικρός που πρέπει να φαγωθεί. Ατμόσφαιρα, ωραία leads, ωραίες μελωδικές, πάρα μα πάρα πολύ ωραίο άσμα. Αλλά τα άλλα δύο είναι ένα κλικ πάνω…
- “The emptiness from which I fed” (5:44)
Πφφφ. Αυτό εδώ το θεωρώ αρκετά αδικημένο άσμα, ακόμα και από την ίδια τη μπάντα. Έχει κάποια από τα καλύτερα leads και δίσολα του δίσκου, έχει τις εναλλαγές που πρέπει, έχει τη groove-α, την «κρυάδα» της Σκανδιναβίας, έχει τα πάντα όλα και εξαιρετικά. Μοιάζει με τραγούδι-περίληψη του δίσκου και θα μπορούσε να είναι και πιο πάνω για εμένα. Αυτό που λέμε και στο Γουδή σαν “underdog”.
- “Mind is the grandeur… of melancholy burning” (8:43)
Βαράτε. Αλλά το επόμενο το λατρεύω και το 1-2 δεν μπορούν να αλλάξουν, οπότε εδώ πάει αυτό το άσμα, που για κάποιους είναι και το Νο 1. Και καθόλου άδικα. Αλλά είπαμε, γούστα είναι αυτά και κολλήματα του καθενός. Μαζί με το “The gallery” και το “Lethe” φυσικά, είναι στην τριάδα των πιο ατμοσφαιρικών τραγουδιών του δίσκου, με τη χρήση των γυναικείων φωνητικών της Eva-Marie Larsson που αναφέραμε και δύο θέσεις πιο πάνω. Καλύτερο του “The gallery”, όχι όμως ανώτερο του “Lethe”, αλλά μέσα σε αυτό το πλαίσιο, που είχαν ξεκινήσει οι D.T. από το “Skydancer” με το υπερ-λατρεμένο μου “A bolt of blazing gold” (ήταν και το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από αυτούς και κόλλησα). Βαράτε λοιπόν αν θέλετε, αλλά έχουμε κι άλλα.
- “The dividing line” (5:01)
«Τι λες ρε φίλε» κλπ, ευπρόσδεκτα. Αλλά ναι. Το απόλυτο underdog του δίσκου προσωπικά, αλλά τι να κάνω, που το ερωτεύτηκα τότε απλά από την εισαγωγή του με το διπλό brutal του Stanne. Ε, μετά και αυτή η σημειάρα εκεί που γκαρίζει “The dividing line” και γίναμε. Περίεργο τραγούδι σε στιγμές, με riffing που από τη μία πατάει στη μαύρη Σκανδιναβίλα της εποχής, αλλά σε σημεία παραπέμπει σε «ξένα» για το είδος υποείδη της μουσικής μας. Αλλά έχει και αυτές τις απόλυτες αλλαγές από ατμόσφαιρα σε blackened σημεία, τα περίεργα ρυθμικά του. Ναι, είναι λίγο αχταρμάς, αλλά στα αυτιά μου τόσο ελκυστικός, που δικαιούται νομίζω μία πολύ υψηλή θέση.
- “Punish my heaven” (4:47)
Τώρα, πραγματικά δεν έχει καμία σημασία η θέση. Αν μπορούσαν να μοιραστούν το βάθρο της κορυφής, θα ήταν ευχής έργον. Είπαμε, όλος ο δίσκος είναι ορόσημο του melodic death metal, όλος είναι γεμάτος πολύ καλά τραγούδια, αλλά υπάρχει αυτό το ένα τραγούδι που συνοψίζει τα πάντα καλύτερα από το οποιοδήποτε και είναι και το πρώτο, που σου ρίχνει τη σφαλιάρα και τη θυμάσαι για όλη σου τη ζωή. Από το κλασικό intro, στο riffing, στο φοβερό groove στο τελείωμα, στα στοιχεία που οριακά δεν είναι… flamenco, στο ξυλίκι, στα πάντα όλα. Μιλάμε για άσμα και όχι, δεν είναι τυχαίο που κάποια τραγούδια είναι οι «κασέτες» ενός δίσκου και οι μπάντες τα έχουν τόσο συχνά στο setlist τους. Σημαίνει ότι τα αγάπησε ο κόσμος και κάποιο λόγο θα είχε…
- “Lethe” (4:43)
Ερωτικό. Σαγηνευτικό. Intro από αυτά που λατρεύαμε εκεί στα mid 90s, όσοι τουλάχιστον αγαπούσαμε τα πιο «μαύρα» και «ζοφερά» ή ατμοσφαιρικά παρακλάδια του metal και μαζί και τη μελωδία μας. Έλα, πείτε ειλικρινά, ότι ακόμα και σήμερα, ειδικά σε μέρες όπως οι πρόσφατες με βροχή και συννεφιά δεν σας σηκώνεται η τρίχα κάγκελο όταν ο Stanne δεν λέει το “Lethe” στο 1:36. Πείτε μου ότι όποτε δεν το βλέπετε/ακούτε live δεν πάτε πίσω στα mid 90s. Πείτε μου ότι δεν ξεκινάτε headbanging όταν ανεβάζει το tempo στη μέση. Ότι δεν σας κουνάει και ταυτόχρονα σας σκάει και ένα χαμόγελο από τις αναμνήσεις. Ότι δεν γουστάρετε όταν μπαίνει η Eva-Marie Larsson. Έλα. Να είστε ειλικρινείς. Και αν μου πείτε ότι όλα αυτά δεν ισχύουν, θα δεχθώ γιατί να μην είναι αυτό το ΕΠΟΣ στην κορυφή. Ναι, ισάξιο εννοείται του “Punish…”, αλλά αυτό έχει μία μαγεία ρε παιδί μου. Εντάξει, κάπου τη χαλάγαμε κάποτε με το κλασικό «Ηλίθιεεεεεεε» (φανταστείτε να το έλεγε και ο Τσάκωνας). Αλλά η μαγεία είναι μαγεία. Και 26 χρόνια μετά, αυτή δεν λέει να φύγει με τίποτα.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
