Σκέφτομαι με ποιον τρόπο να ξεκινήσω αυτήν την παρουσίαση και η αλήθεια είναι πως δεν τον βρίσκω. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, η εισαγωγή είναι αυτή που βάζει τον αναγνώστη στο κλίμα του κειμένου και τον προδιαθέτει θετικά ή αρνητικά για αυτό που πρόκειται να διαβάσει κι εγώ ψάχνω να βρω έναν τρόπο, ώστε να μην είμαι τετριμμένος. Βλέπεις, βαριέμαι εκ φύσεως τα κείμενα που ομοιάζουν με βιογραφικά σημειώματα, απεχθάνομαι το αράδιασμα χιλιοειπωμένων και χιλιογραμμένων πληροφοριών που μπορείς να τις βρεις με μια απλή αναζήτηση στο internet και ανέκαθεν με απωθούσε το “Wikipedia” στυλ γραψίματος. Για τούτο λοιπόν, θα σου πω μια φανταστική ιστορία, σύντομη και περιεκτική, για να μπεις στο πνεύμα αλλά και για να μη βαρεθείς.
Βρισκόμαστε στο έτος 2088 μ.Χ. O Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει λήξει, η όψη του πλανήτη έχει αλλάξει. Ολόκληρες πόλεις έχουν ισοπεδωθεί, ολόκληρες εκτάσεις έχουν ερημωθεί και η εναπομείνασα Ανθρωπότητα, βυθισμένη στο χάος, προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια της, έχοντας να αντιμετωπίσει μια τρομερή έλλειψη σε ενεργειακούς πόρους, μετά την καταστροφή ενός σημαντικού μέρους των ενεργειακών της υποδομών. Την ίδια στιγμή, αδίστακτοι πολέμαρχοι, ηγήτορες σύγχρονων Σταυροφοριών, επωφελούνται του κενού εξουσίας κι αναδύονται μέσα από έναν νέο ποταμό βίας και αίματος με σκοπό να επαναφέρουν την τάξη, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, εγκαθιδρύοντας πουριτανικά και δικτατορικά καθεστώτα.
Στην άλλοτε πλούσια και κραταιά Δυτική Ακτή των Η.Π.Α, οι απέραντες εκτάσεις της ερήμου του Colorado και της Mojave καταπίνουν σιγά-σιγά τον διαλυμένο αστικό ιστό. Επαναστατικές ομάδες και συμμορίες παρανόμων, μάχονται τόσο τους τυραννικούς κυβερνήτες όσο και μεταξύ τους, για ένα βαρέλι πετρέλαιο ή μια πηγή με πόσιμο νερό, συμπληρώνοντας την εικόνα ενός άκρως σκληρού και αφιλόξενου, δυστοπικού, μετα-Αποκαλυπτικού (post-Apocalyptic) περιβάλλοντος. Σαν να «ενώθηκαν» οι κόσμοι του “Mad Max” και του “Knights of God” (σπουδαία βρετανική σειρά του TVS, ίσως να συγκαταλέγεσαι σε αυτούς που τη θυμούνται αν και δύσκολο) και να «γέννησαν» έναν καινούργιο επί γης εφιάλτη. Αν λοιπόν όλο αυτό το «παραμυθένιο» (ΝΟΤ) τοπίο έπρεπε να γίνει ταινία, αυτή θα μπορούσε να έχει κάλλιστα ως soundtrack το νέο album των Ελλήνων DARKLON.
Το λατρεμένο μου/μας USPM είναι και πάλι εδώ, σε μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς για το ίδιο, μόνο που δεν προέρχεται από κάποια Πολιτεία των Η.Π.Α, αλλά από παιδιά που έχουν έδρα την Αθήνα και το Ηράκλειο της Κρήτης. Έχει αυτό σημασία; Για μένα καμία. Μου αρκεί που ακούω ΑΥΤΟ το power metal. Το power metal που δε θέλει να ακούγεται τεχνοκρατικό, προοδευτικό και «ραφιναρισμένο» (όχι πως δεν το λατρεύω και αυτό, κάθε άλλο), αλλά φορά το πουκάμισο με το μπλε κολλάρο στον γιακά. Το power metal της «εργατιάς» και του «δρόμου», αυτό που έχει στον ώμο tattoo με τον λευκοκέφαλο θαλασσαετό και που σκίζει τα μανίκια για να φανεί το 46 πόντων μπράτσο του. Αυτό που έχει πάντα άγριες διαθέσεις και δεν σηκώνει πολλά-πολλά. Το power metal των “avenue overlords” και των “dungeons of concrete and terror”.
Σκόνη, χάλυβας και ΟΜΕΝ, φωτιά και πρωτόλειοι «δεν χωρά εδώ το πιάνο, κύριοι» SAVATAGE. Πυροβόλα και πρώιμοι LIEGE LORD, μυδράλια και αρχέγονοι JAG PANZER. Λεπίδες και DEAF DEALER, μολύβι και SAVAGE GRACE. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, επιθετική riff-ολογία, μια lead κιθάρα που «τραγουδά τραγούδια μέσα στα τραγούδια» και ένας περίπου ανεξέλεγκτος, extreme metal drummer που μοιάζει με θηρίο σε κλουβί. Ο frontman των θρυλικών ΟΜΕΝ στο μικρόφωνο, εγγύηση για τέτοιας «πάστας» υλικό, στις μακράν καλύτερες ερμηνείες της μέχρι τώρα καριέρας του και ένα μπάσο-έκπληξη, να βγαίνει μπροστά, να κοντράρεται με την κιθάρα, να καλύπτει νότα, να «γεμίζει» τον ήχο και εν τέλει να είναι ο άτυπος πρωταγωνιστής ολόκληρου του δίσκου. Ποιος να περίμενε κάτι τέτοιο…!
Το “The Redeemer” είναι θαρρείς πυρηνοκίνητο. Η ενέργεια που βγάζει είναι απίστευτη και αυτό που θεωρώ μεγαλύτερό του ατού, είναι πως ακούγεται λες και έχει γραφτεί σε ένα “take” στο studio. Υπάρχει μια ακαταμάχητη “live” αίσθηση και αισθητική σε τούτο το album, που παράλληλα με καθησυχάζει, σαν σκέπτομαι το πώς και αν θα αποδοθεί στον απόλυτο βαθμό επί σκηνής, στις συναυλίες που θα ακολουθήσουν. Ο ενθουσιασμός από πλευράς μπάντας είναι κάτι που δεν κρύβεται στο παίξιμό της και γιατί να κρυφτεί, όταν έχει τέτοια τραγούδια στο παλμαρέ της; Ως ακροατής που όχι απλά εκτίμησε, αλλά αγάπησε το ντεμπούτο “Rise from death”, υπογράφω πως η ποθητή από (σχεδόν) κάθε καλλιτέχνη αναβάθμιση, μεταξύ δυο κυκλοφοριών, έχει επιτευχθεί με τρόπο εμφατικό.
Τριάντα και πέντε λεπτά διάρκειας είναι αρκετά για τέτοιου είδους albums, ώστε να παρουσιάσουν όλες τους τις αρετές. Χρυσό μετάλλιο στο “Way back home” που κλείνει τον δίσκο, βρήκαμε το νέο «βλαστάρι» του “Into the arena” και του “Teeth of the Hydra”. Κάπου πρέπει να έβαλε το χέρι του και ο De Feis εδώ, δε μπορεί, το αποτέλεσμα αυτό δείχνει. Refrain για Oscar, λυρισμός απίστευτος. Αργυρό στον “in your face” δυναμίτη “Rancor and agony”, με το καταπληκτικό solo. Χάλκινο στο ομώνυμο θηρίο, με το κυριαρχικό rhythm section. Αυτή είναι η δική μου απονομή. Η δική σου μπορεί να είναι οποιαδήποτε άλλη, κάτι που θα είναι απολύτως φυσιολογικό, καθώς όλα τα τραγούδια στο “The Redeemer” κυμαίνονται έτσι κι αλλιώς σε πολύ υψηλό επίπεδο. Τι ευλογία, αν ακούγαμε μόνο τέτοιους δίσκους… Στα (+) επίσης το ταιριαστό, της σχολής Frazetta, εξώφυλλο.
Κλείνω ως εξής, πάλι…κινηματογραφικά. Oι ANNIHILATOR πήραν το όνομά τους από το ομώνυμο tank, που εμφανίζεται στην ταινία “Best defence”, με τους Dudley Moore και Eddie Murphy. Το ξέρεις αυτό, φαντάζομαι. Αν λοιπόν ήταν και οι DARKLON όχημα, δε θα μπορούσαν παρά να είναι ένα custom made τεθωρακισμένο, που θα είχε ρόδες από monster truck, δρεπάνια στα πλάγια, θα ήταν φορτωμένο με mini guns, ρουκετοβόλα και φλογοβόλα, μπροστά θα είχε φαγάνα από μπουλντόζα και πίσω φρέζα από τρακτέρ Belarus. Και εννοείται πως αν δεν πρωταγωνιστούσε στην φανταστική ταινία της εισαγωγής, θα το βλέπαμε σίγουρα στο επόμενο Mad Max.
“I am the scales of justice! Conductor of the choir of death! It is by my hand you will rise from the ashes of this world… I am… the Redeemer!”
Δεν ξέρω αν το έγραψα… Δισκάρα! Ας πάρει ένα αυστηρό, όσο γίνεται αντικειμενικότερο…
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
