Eννιά χρόνια αποχής είναι ένα χρονικό διάστημα που δύσκολα συναντάμε στην σύγχρονη δισκογραφία… Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοί ήταν οι παράγοντες που απέτρεψαν τους DARKWATER από το να κυκλοφορήσουν νωρίτερα το τρίτο τους άλμπουμ, σε κάθε περίπτωση όμως, ο επίγονος του υπέροχου εκείνου “Where stories end” θα έπρεπε να δικαιολογούσε στο έπακρο την πολυετή αναμονή. Θα διέθεταν οι Σουηδοί το κοκαλάκι της νυχτερίδας ή αλλιώς θα έβρισκαν την συνθετική διαύγεια ώστε να επανέλθουν στις επάλξεις έχοντας πολύ δυνατό υλικό στις αποσκευές τους; Όσες φορές κι αν άκουσα το “Human” το συμπέρασμα δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και άρτια αποδιδόμενο σετ συνθέσεων που ξεπερνούν τα 75 λεπτά. Υπερβολική η διάρκειά του, αναμφίβολα. Οι συντελεστές του θα έπρεπε να υπερβάλλουν εαυτούς προκειμένου να κρατήσουν ζεστό το ενδιαφέρον του ακροατή. Κι ας αναφερόμαστε σε μπάντα που υπηρετεί έναν χώρο που όλοι μας –κακά τα ψέματα- είμαστε συνηθισμένοι στα πολυδαίδαλα/μακροσκελή κομμάτια. Το κατόρθωσαν εύκολα. Ακριβώς. Εύκολα. Κυρίως γιατί πρόκειται για μουσικούς που γνωρίζουν πότε και πόσο θα ξεχειλώσουν το υλικό τους αλλά και πότε απαιτείται να το μαζέψουν κάνοντας το προσιτό ακόμα και στους μη μυημένους. Πως; Αντιπαραβάλλοντας την μελωδία στην φλυαρία, αντικαθιστώντας την ακατάσχετη μπουρδολογία χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με ρεφραίν που εντυπωσιάζουν και βοηθούν στην ομαλή εξέλιξη του ηχητικού καμβά. Με διαυγέστατη παραγωγή και πλούσιες ενορχηστρώσεις, με τις αδιαμφισβήτητες ατομικές ικανότητες τους αλλά και την εύρυθμη λειτουργία τους ως σύνολο. Με συνθετικό know how και όχι με την λογική του “ξεκινάμε και όπου μας βγάλει”… Και με καλλιτεχνική επιμέλεια στο εξώφυλλο που μαγνητίζει…
Οι DARKWATER υπηρετούν την λεγόμενη “ορθόδοξη” σχολή του progressive metal. Δεν τους έλκουν οι λεονταρισμοί και η εισαγωγή νεωτεριστικών παραμέτρων, θεωρώντας πως αυτό θα αποδυνάμωνε την οπτική θεώρηση που έχουν εξ’ αρχής ορίσει με το ντεμπούτο τους “Calling the earth to witness” το 2007. Ακολουθούν τον δρόμο που έχουν χαράξει δίχως ιδιαίτερες αποκλίσεις και “παραστρατήματα”, δεν θέλουν “μπελάδες” στο κεφάλι τους. Υπάρχει κι αυτό το progressive. Αυτό που αγαπήσαμε και λατρέψαμε στα 90’s. Και που με την πάροδο των χρόνων, οι εκσυγχρονιστές του ήχου το χαρακτήρισαν υπερβολικά safe, άρα και προβλέψιμο. Υπό αυτό το πρίσμα, η πεντάδα σαφέστατα δεν καινοτομεί. Δεν το έχει ανάγκη γιατί εκφράζετε πρωτίστως μέσα από μία ξεκάθαρη metal αισθητική. Που ενδεχομένως να κάνει περισσότερο κλικ στον οπαδό συγκροτημάτων όπως οι SEVENTH WONDER, οι EVERGREY, οι CIRCUS MAXIMUS, οι DREAM THEATER, οι ANUBIS GATE, οι PYRAMAZE… Και σίγουρα λιγότερο στο κοινό των HAKEN, LEPROUS, MASTODON, VULTURE INDUSTRIES μεταξύ άλλων. Τα χνώτα τους παρουσιάζουν περισσότερες κοινές συνισταμένες με τους TAD MOROSE και MASTERPLAN παρά με τον Steven Wilson, τους SOEN ή τους OPETH. Όλα αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων και να δοθεί με όση το δυνατόν περισσότερη ακρίβεια το μουσικό τους στίγμα. Σε μια χρονιά όπως αυτή που διανύουμε, με το “Distance over time” των DREAM THEATER να είναι καταδικασμένο να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της πλατιάς μάζα των φίλων του είδους, το “The verdict” των QUEENSRYCHE, το “Lotus” των SOEN να μας έχει καθηλώσει και το “Artifacts” των δικών μας MOTHER OF MILLIONS, θα είναι κρίμα κι άδικο δίσκοι όπως το “Human” να περάσουν απαρατήρητοι… Ενδώστε άφοβα!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
