DAVE BURN – “Nothing is as it seems” (self-financed)

Όσο ψάχνεις και χώνεσαι ολοένα και πιο βαθιά στη σκληρή μουσική, μαθαίνεις περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν μπορούσες να φανταστείς. Ο Dave Burn είναι ένας κιθαρίστας που έχει βγάλει 17 σόλο δίσκους μέχρι τώρα!!! Όχι ένα, ούτε δύο. Δεκαεφτά!!! Κι άλλους εφτά που έχει παίξει σε tribute σχήματα ή με άλλους καλλιτέχνες, φτάνουμε τα 24. Τον είχατε πάρει χαμπάρι; Όχι. Ούτε κι εγώ. Λάθος μου.

Δεν είναι κάποιος shredder, κάποιος που θα παίξει εκατομμύρια νότες το δευτερόλεπτο. Classic rock παίζει ο άνθρωπος, με μελωδίες που αγγίζουν την ψυχή σου και αυτή τη φορά έκανε την κίνηση που θα τον ανεβάσει επίπεδο, παίρνοντας τον Lee Small να κάνει τα φωνητικά, έναν τραγουδιστή που είναι και στους βετεράνους glam rockers SWEET αλλά και στους LIONSHEART (μην αρχίσουμε να λέμε και τα πολλά άλλα, μικρότερα σχήματα που έχει συμμετάσχει).

Η φωνή του, αναδεικνύει τις συνθέσεις του Burn και το συνολικό αποτέλεσμα είναι πολύ επαγγελματικό και πολύ …μερακλίδικο. Ο Dave Burn, δεν μπορεί να κρύψει με τίποτα τις επιρροές του από τους U.F.O., αλλά αυτό δεν είναι κακό. Πέρα του ότι έχει παίξει και ηχογραφήσει τρεις δίσκους με tribute band στους μεγάλους Βρετανούς, έχει παίξει και στο γκρουπ του μακαρίτη Paul Raymond (των U.F.O. επίσης), οπότε δεν βρίσκω κάτι παράλογο σε αυτό. Κατά τα λοιπόν, ακούω πολλούς URIAH HEEP, DEEP PURPLE, αλλά και MSG (γενικότερα αρκετό Michael Schenker, όπως εύκολα καταλαβαίνετε).

Όταν διάβασα το βιογραφικό, είχα κωλώσει στο γεγονός ότι τα ντραμς είναι προγραμματισμένα και δυσκολεύτηκα μέχρι να πατήσω το play. Ξέρετε κάτι όμως; Δεν με χάλασε ουδόλως αυτό το γεγονός. Τα ντραμς είναι όσο καλά πρέπει, μπορώ να πω και καλύτερα από γκρουπ που λένε ότι έχουν ντράμερ!!!

Από τραγούδια, υπάρχει το “Labyrinth” με τα σχεδόν 9 λεπτά του διάρκεια, που ξεχωρίζει με την ευκολία που έπαιρνε ο Μπολτ τα χρυσά μετάλλια στα ντουζένια του, αλλά και το instrumental “Boat to Samarkland”, το πιο uptempo “Kick you upside down”, ή το “Darkest hour”. Δεν θα βρείτε, πιθανώς, κάποιο στοιχείο που να σας κάνει να μείνετε με το όνομα ανοιχτό, κάτι που δεν έχετε ξανακούσει, να είστε σίγουροι όμως, ότι όταν τελειώσετε την ακρόαση, ενστικτωδώς θα ξαναπάτε στην αρχή να πατήσετε το play. Και σε τελική ανάλυση, αυτό είναι το ζητούμενο. Να ακούς κάτι που να σου κάνει κλικ και να θέλεις να το ξανακούσεις. Και το “Nothing is as it seems”, είναι από αυτούς τους δίσκους.

8 / 10

Σάκης Φράγκος