Μερικές φορές δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: ένα πραγματικά κακό ή ένα εντελώς αδιάφορο και τετριμμένο άλμπουμ. Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα επέλεγαν τη δεύτερη απάντηση αλλά να σας πω τη μαύρη την αλήθεια στα μάτια μου ένα κακό άλμπουμ έχει μερικές φορές μία cult αισθητική που του δίνει έξτρα πόντους. Αντίθετα ένα παντελώς αδιάφορο άλμπουμ εκτός του ότι περνάει και δεν…ακουμπάει έχει και έναν δήθεν χαρακτήρα ότι και καλά είναι κάτι το ιδιαίτερο ή έστω αξιοσημείωτο. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανήκει η νέα δουλειά του David Reece ο οποίος παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες του, κινείται ξανά σε ρηχά νερά.
Αυτό που δεν λείπει στο Reece είναι η παραγωγικότητα αφού κυκλοφορεί σε τακτική βάση δίσκους. Σίγουρα όμως αυτό που του λείπει είναι η έμπνευση και το “Baptized by fire” δεν αποτελεί εξαίρεση. Γκρουβάτο, μοντέρνο metal σε ως επί το πλείστον mid-tempo φόρμες και τετριμμένες συνθέσεις που δεν μας προσφέρουν απολύτως τίποτα. Ειλικρινά, προσπάθησα να εντοπίσω κάτι θετικό στο “Baptized by fire” και σημείωσα -έστω και με αστερίσκο- μία ΟΚ απόδοση της ιταλικής μπάντας του Reece στο studio αλλά και ορισμένα ικανοποιητικά φωνητικά από τον πρώην τραγουδιστή των ACCEPT (έστω και για ένα δίσκο, βρε αδερφέ). Αναγνωρίζω στον Reece την επιθυμία του να παίξει πιο heavy σε σχέση με το πιο hard rock παρελθόν αλλά οφείλω ταυτόχρονα να επισημάνω ότι η φωνή του δεν ταιριάζει με τη metal προσέγγιση του δίσκου.
Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι θα υπάρξουν πολλοί…γενναίοι fans που θα επενδύσουν στη νέα δουλειά του Reece πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε τον όγκο των κυκλοφοριών στην εποχή μας. Επαναλαμβάνουμε ότι δεν είναι τόσο κακό το τελικό αποτέλεσμα. Απλώς είναι κάτι παραπάνω από αδιάφορο.
4 / 10
Σάκης Νίκας
