Πριν περίπου ενάμιση χρόνο, και μετά από 14 χρόνια απουσίας από τα δισκογραφικά δρώμενα, το φιλανδικό μουσικό πολυεργαλείο που ακούει στο όνομα Tuomas Saukkonen (WOLFHEART, BEFORE THE DAWN κ.ά.), έφερε ξανά στο προσκήνιο τους DAWN OF SOLACE, κυκλοφορώντας τον πολύ καλό δίσκο “Waves”, έχοντας στο πλάι του τον τραγουδιστή των KAUNIS KUOLEMATON, Mikko Heikkilä. Αυτή τη φορά, δε χρειάστηκε να περιμένουμε τόσο πολύ, αφού στα τέλη Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το νέο του μουσικό πόνημα, “Flames of perdition”.
Ο νέος δίσκος κινείται στα επίπεδα του προκάτοχου του, σε ποιότητα αλλά και σε ύφος. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιες διαφορές, αφού είναι ακόμα πιο μελωδικός, χάρη στη σχεδόν μόνιμη χρήση ηλεκτρακουστικής κιθάρας και στο πιάνο που γεμίζει σε διάφορες στιγμές τα κομμάτια. Μια ειδοποιός διαφορά επίσης, είναι ότι δεν έχει καθόλου brutal φωνητικά, τα οποία έκανε στο “Waves” o Saukkonen. Το κομμάτι αυτό έχει αναλάβει αποκλειστικά ο Heikkilä, ο οποίος για μία ακόμη φορά κλέβει την παράσταση με την απόδοσή του. Νομίζω ότι ακούγονται ακόμα πιο δεμένοι, απ’ ότι στον προηγούμενο δίσκο, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο, απογειώνοντας το συναίσθημα. Όπως και στο “Waves”, έτσι και εδώ παρατηρώ επιρροές από KATATONIA, σε πιο melodeath ύφος, ελέω Saukkonen. Μπορεί μόνο από μία ακρόαση να μην ενθουσιαστείς, αλλά πολύ σύντομα θα σε κερδίσει, μουρμουρίζοντας στίχους, στους ρυθμούς της κιθάρας του Saukkonen. Αυτό τουλάχιστον έπαθα εγώ. Ευχάριστη έκπληξη αποτελούν τα δύο bonus track του δίσκου, “Lead wings” από το “Waves” και το “Dead air” από το “The darkness” (2006), τα οποία είναι σε ακουστική live εκτέλεση. Ιδίως με το πρώτο, το οποίο ήταν και από τα αγαπημένα μου τραγούδια του προηγούμενου δίσκου, ανατριχιάζεις στο άκουσμα των στίχων και της μελωδίας. Από τα καινούρια κομμάτια, ξεχωρίζει σίγουρα το εναρκτήριο “White noise” και το “Dying light”, μέσα σε οχτώ, ούτως ή άλλως, πολύ καλά τραγούδια.
Λαμβάνοντας υπόψη την πορεία των WOLFHEART, σε σύγκριση με αυτή των DAWN OF SOLACE, σίγουρα με κερδίζει η δεύτερη. Δεν ξέρω αν ο λόγος είναι ότι είναι πιο κοντά στον ήχο μου, αλλά αν εξαιρέσεις το ντεμπούτο των πρώτων, τα υπόλοιπα δε με συγκίνησαν. Τουναντίον, θεωρώ ότι μετά το «ξεπάγωμα» τους, οι DAWN OF SOLACE άρχισαν να αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο του melodoom. Ελπίζω το μέλλον να μη με διαψεύσει. Προς το παρόν ταξιδεύω με το “Flames of perdition”, το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα.
8 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
