ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Guitar gangsters and Cadillac blood” – VOLBEAT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mascot
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jacob Hansen
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Michael Poulsen – φωνητικά, ρυθμική κιθάρα
Anders Kjolholm – μπάσο
Jon Larsen – ντραμς
Thomas Bredahl – lead κιθάρα
Εμείς εδώ στο Rock Hard, είχαμε εντοπίσει το φαινόμενο VOLBEAT από το ντεμπούτο τους ακόμη, το “The strength / The sound / The songs”, νομίζω όμως ότι στο τρίτο τους άλμπουμ, “Guitar gangsters and Cadillac blood” και στο επόμενο, “Beyond hell / Above heaven”, οι Δανοί έφτασαν το απόλυτο και τελειοποίησαν το μουσικό ύφος το οποίο παρουσίασαν κι αιφνιδίασαν τους πάντες.
Ο μαγικός τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν να συνδέσουν τους SOCIAL DISTORTION, τον Johnny Cash, τον Elvis Presley, το punk, το garage rock, τον Danzig, με τους METALLICA και τους SLAYER, είναι ακόμα αντικείμενο προς διερεύνηση. Δεν είναι τυχαίο που κανείς ως τώρα, παρότι μεσουρανούν εδώ και 5-6 χρόνια τουλάχιστον, παίζοντας ως headliners σε τεράστια φεστιβάλ, πάνω από παραδοσιακά ονόματα του heavy metal, δεν έχει προσπαθήσει να παίξει σαν αυτούς, διότι η γελοιοποίηση είναι το πιθανό αποτέλεσμα. Μάλλον το καλούπι έσπασε από τότε που βγήκε στην πιάτσα ο Michael Poulsen με τα φωνητικά του…
Στο δια ταύτα τώρα, ο δίσκος έχει τουλάχιστον 10 τραγούδια πρώτης γραμμής, με πρώτο και καλύτερο το “Still counting”, με τους στίχους που τους έκαναν το απόλυτο sing along τραγούδι και είναι το highlight σχεδόν όλες τους τις ζωντανές εμφανίσεις. Νομίζω ότι όλοι κάνουμε link με τους στίχους “Counting all the assholes in the room, well I’m definitely not alone”!!! Από εκεί και πέρα, το εντελώς 50’s “Back to prom”, το πρώτο single “Maybellene I Hofteholder” (που έκανε σχετική επιτυχία), το δεύτερο single “We” (που πάτωσε στα charts), το αγαπημένο μου “Mary Ann’s place” (με γυναικεία φωνητικά για πρώτη φορά), το ισοπεδωτικό thrashy “Wild rover of hell” και τα πολύ πιο metal “Hallelujah goat” και το εναρκτήριο ομώνυμο τραγούδι, συνιστούν μία εκρηκτική ομάδα που δεν χάνει με τίποτα. Αν προσθέσει κανείς το σούπερ μελωδικό “Light a way” και τις διασκευές στο “I’m so lonesome I could cry” του Hank Williams και στο “Making believe” το οποίο μπορεί να είναι του Jimmy Work, αλλά οι VOLBEAT πάτησαν πάνω στη διασκευή που είχαν κάνει στο συγκεκριμένο κομμάτι οι SOCIAL DISTORTION.
Did you know that:
– Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ τους με τον κιθαρίστα Thomas Bredahl.
– Ο δίσκος είχε αρκετά τραγούδια με κοινό στιχουργικό θέμα, που έμελλε η ιστορία τους να συνεχιστεί σε επόμενους δίσκους, κατά την προσφιλή τακτική του συγκροτήματος.
Σάκης Φράγκος
Ακολουθεί η συνέντευξη που είχε γίνει στο έντυπο Rock Hard με τον ηγέτη του σχήματος, Michael Poulsen καθώς και η παρουσίασή του άλμπουμ, που ήταν «Δίσκος του μήνα». Όπως πάντα με φωτογραφίες εποχής!
VOLBEAT interview (Michael Poulsen)
“Rebels, devils, gangsters, Cadillacs and METAL”
Στην περσινή μου λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, στην κορυφή φιγουράριζε το “Rock the rebel, metal the devil” των Δανών VOLBEAT. Φέτος, δεν θα έβρισκα παράλογο να βρίσκεται στην ίδια θέση το “Guitar gangsters & Cadillac blood”… Αυτοί οι τύποι που παίζουν ένα εκρηκτικό μίγμα metal, rockabilly, Elvis και punk, ήρθαν να μας ταρακουνήσουν για τα καλά με το νέο τους δίσκο και ο Michael Poulsen βρέθηκε στην άλλη άκρη της γραμμής για να μας μιλήσει για το γκρουπ του.
Πάντα διαλέγετε μακροσκελείς τίτλους για τους δίσκους σας. “The strength/ the sound/ the songs”, “Rock the rebel, metal the devil” και τώρα το “Guitar gangsters & Cadillac blood”. Γιατί το κάνετε αυτό; Ακόμα κι εγώ που σας γουστάρω τρελά δυσκολεύομαι να τους θυμηθώ αμέσως!
(γέλια) Μου αρέσει πολύ να παίζω με τις λέξεις. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τίτλους με μία λέξη μόνο, αλλά με αυτόν τον τρόπο που διαλέξαμε, μπορείς να σχηματίσεις μία εικόνα και μία ιστορία στο μυαλό σου απλά και μόνο διαβάζοντας τον τίτλο του δίσκου. Μάλλον φταίω εγώ για όλα!
Το εξώφυλλό σας μου θυμίζει πάρα πολύ το video clip του αγαπημένου μου “Radio girl”. Έχει καμία σχέση με αυτό;
Το σχεδίασε ο ίδιος άνθρωπος με τον οποίο δουλέψαμε για το video clip. Καλή παρατήρηση!
Το πρώτο single σας έχει τον περίεργο δανέζικο τίτλο “Maybellene I hofteholder”. Γιατί βάλατε έναν τόσο στριφνό τίτλο στο πρώτο κομμάτι που παρουσιάζετε μέσα από το δίσκο;
Είναι όντως δανέζικη η λέξη “hofteholder” και σημαίνει κάτι σαν γυναικεία κάλτσα. Αυτοσχεδιάζαμε στο στούντιο κι εγώ έπαιζα με τις λέξεις. Είχαμε αυτό το τραγούδι που μιλούσε για μία Δανέζα, τη Maybellene και χωρίς να έχω γράψει τους στίχους, κόλλησα δίπλα το “I hofteholder”, κάτι που άκουσε ο μπασίστας μας και επέμεινε να κρατήσουμε. Θεωρώ ότι είναι καλό να έχει ένα γκρουπ κάποιο στοιχείο από τη γλώσσα του στο δίσκο. Θυμάμαι ότι κάτι παρόμοιο είχαν κάνει και οι CLAWFINGER όπου τραγουδούσε μία κοπέλα σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινα ποια είναι και ακουγόταν απίστευτα καλά.
Τώρα που μίλησες για γυναικεία φωνητικά, ποια τραγουδάει στο “Mary Ann’s place”;
Είναι μία κοπέλα που λέγεται Pernille Rosendahl από τη δανέζικη μπάντα SWAN LEE. Είναι μία από τις πιο γνωστές τραγουδίστριες στη χώρα μας, αλλά το γκρουπ της μετά από 1-2 δίσκους εξαφανίστηκε. Είχα ακούσει το νέο δίσκο των MANIC STREET PREACHERS λοιπόν κι εντυπωσιάστηκα από το ντουέτο με την τραγουδίστρια των CARDIGANS, Nina Persson, (σ.σ. στο “Your love alone is not enough” εννοεί) και σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο θα ταίριαζε στο “Mary Ann’s place”. Μία μέρα λοιπόν που ήμουν στο αυτοκίνητο με την κοπέλα μου, έβαλε ένα CD των SWAN LEE και μόλις άκουσα την τραγουδίστρια είπα ότι αυτή ήταν η φωνή που χρειαζόμασταν. Επικοινώνησα μαζί της, της έδωσα ένα demo με το τραγούδι κι όλα δούλεψαν τέλεια.
Σίγουρα αυτό θα είναι το επόμενο single μέσα από το δίσκο, με το συναγωνισμό του “Wild rover of hell”. Το τραγούδι αυτό, το έχεις περιγράψει σαν ένα tribute στους METALLICA και ακούγεται αυτή η λέξη 2-3 φορές μέσα στο τραγούδι. Πως συνδέεται μ’ αυτούς;
Είχαμε ακούσει ότι οι METALLICA θα κυκλοφορούσαν στη Δανία το δίσκο τους στις 16/9, τη μέρα που είχαμε προγραμματίσει κι εμείς να βγάλουμε το δίσκο μας. Τελικά βέβαια αποφασίσαμε να τραβήξουμε τη δικιά μας ημερομηνία κυκλοφορίας δύο εβδομάδες νωρίτερα, αλλά η ιδέα μας είχε μείνει στο μυαλό. Είχαμε ακούσει όλα αυτά για την επιστροφή των METALLICA στις ρίζες τους και στον ήχο των τριών πρώτων άλμπουμ κι όντας μεγάλοι οπαδοί τους, είπαμε «γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς αυτό»; Αυτός είναι κι ο λόγος που ακούς τη λέξη METALLICA στους στίχους.
Έχω ακούσει ότι κάποια τραγούδια του δίσκου έχουν άμεση στιχουργική σχέση μεταξύ τους.
Υπάρχουν εφτά τραγούδια που δημιουργούν μία ιστορία η οποία έχει σχέση με το εξώφυλλο και όλο το layout. Έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που δέχτηκε εφτά πυροβολισμούς και προσπαθούν να βρουν τους ανθρώπους με την Cadillac που τον πυροβόλησαν.
Είναι βέβαιο ότι έχετε ένα ξεχωριστό, εντελώς προσωπικό στυλ. Ξεκινήσατε τους VOLBEAT με σκοπό να κάνετε κάτι διαφορετικό ή αυτή η μουσική βγαίνει από την καρδιά σας;
Είναι 100% αυτό που μου βγαίνει φυσιολογικά. Έφυγα από την προηγούμενη μπάντα μου, επειδή δεν ήθελα να περιορίζομαι στη μουσική μου. Έχω τις metal επιρροές μου, αλλά έχω και τις rock ‘n’ roll, τις country και τις punk επιρροές μου. Δεν ακολουθούσα ποτέ μόδα, παρά μόνο την καρδιά μου.
Δεν βρίσκεις ότι είναι λίγο περίεργο να ακούς τόσο πολύ country ενώ είσαι από τη Δανία; Είχαν οι γονείς σου τέτοια ακούσματα;
Ο πατέρας μου άκουγε μουσική από τη δεκαετία του ’50, το ίδιο και η μητέρα μου. Μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον που συνέχεια άκουγα μουσική. Όταν έμεινα μόνος μου, αγόρασα πολλούς δίσκους του Elvis και πράγματα από το ’50, οπότε οι γονείς μου είχαν μεγάλη επιρροή σ’ αυτό. (σ.σ. ήταν φανερά συγκινημένος επειδή έχασε τον πατέρα του πρόσφατα, οπότε έφυγα κατευθείαν απ’ αυτή την ερώτηση)
Έχουν περιγράψει τους VOLBEAT σαν “Elvis metal n’ rollers”, METALLICA-meets-Elvis-meets-LIFE OF AGONY- meets-Johnny Cash. Πως βρίσκεις αυτές τις ταμπέλες που σας έχουν κρεμάσει;
Το σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε 100% ένα συγκεκριμένο στυλ. Όσοι μας ακούσουν, μπορούν να μας περιγράψουν όπως θέλουν, αφού δεν έχουμε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτό το βλέπεις και στις συναυλίες μας, που υπάρχουν metalheads, άτομα που ακούν rockabilly, punk, ακόμα και mainstream μουσική. Μου αρέσει τόσο πολύ που έρχονται άνθρωποι με τόσο διαφορετικά μουσικά γούστα στον ίδιο χώρο και ακούνε το ίδιο γκρουπ. Είναι πολύ ενδιαφέρον πάντως όταν τα media λένε ότι παίζουμε Elvis Metal, γιατί μου αρέσει πολύ αυτός ο καλλιτέχνης. Μπορώ να σου πω ότι το θεωρώ κομπλιμέντο.
Από την άλλη βέβαια θα ευχόσουν να πούλαγες όσα άλμπουμ πούλησε αυτός!!! (σ.σ. πάνω από 400.000.000 για όσους δεν γνωρίζουν)
(γέλια) Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ δυστυχώς!!!
Αυτό που έχω παρατηρήσει όχι μόνο από το DVD σας, αλλά κι από τις συναυλίες σας που έχω δει, είναι ότι εκτός από το ετερόκλητο κοινό, μαζεύετε και πολλές κοπέλες. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Είναι μήπως η ομορφιά σας; (γέλια)
(γέλια) Λες; Δεν ξέρω, Αυτό που ξέρω όμως είναι πως όπου είναι πολλές γυναίκες υπάρχουν και πολλοί άντρες (σ.σ. τελικά αυτό το ρητό ισχύει παγκόσμια!!!). Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως να φταίνε τα πιο απαλά μας κομμάτια, επειδή οι VOLBEAT έχουν τελικά πολλά ερωτικά τραγούδια ή τραγούδια τέλος πάντων που αναφέρονται στον έρωτα. Δεν πρέπει να είναι τυχαίο κιόλας ότι τα κομμάτια μας, μπορεί κάποιος να τα τραγουδήσει μαζί με μας και κάτι τέτοιο αρέσει πολύ στα κορίτσια.
Χρησιμοποιήσατε ορχήστρα το τραγούδι “Light a way”;
Στην αρχή σκεφτόμασταν να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικούς μουσικούς με περίεργα όργανα γι’ αυτή την ενορχήστρωση. Δεν έβγαινε καλό όμως και ο παραγωγός μας, ο Jacob Hansen, βρήκε έναν τύπο που τα έπαιξε όλα στα keyboard του. Πραγματικά όμως ακούγεται σαν ορχήστρα και νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου.
Τώρα που ανάφερες τον παραγωγό σας, τον Jacob Hansen, πως συνεργάζεστε όλα αυτά τα χρόνια μαζί, από τη στιγμή που δεν έχει ξαναδουλέψει με παρόμοιο γκρουπ με εσάς;
Ο Hansen έπαιζε στους INVOCATOR κι όταν εγώ ήμουν στο πρώτο μου γκρουπ, τους DOMINUS, είχαμε δώσει κάποιες συναυλίες μαζί. Τον ξέρω πάρα πολλά χρόνια και όταν άκουσε το πρώτο μας demo, μας είπε ότι ήθελε να μας κάνει παραγωγή αυτός και να προβάλλει ακόμα πιο πολύ τον live ήχο μας. Το δεύτερο demo μας, το “Beat the meat”, έκανε εκείνος την παραγωγή κι από τότε συνεργαζόμαστε συνέχεια. Είναι φανταστικός παραγωγός, έχει φοβερό αυτί και πολύ έξυπνες ιδέες. Δεν προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή του, απλά κάνει προτάσεις οι οποίες είναι συνήθως πολύ παραγωγικές.
Στο “Guitar gangsters & Cadillac blood” έχετε κάνει δύο διασκευές, στους SOCIAL DISTORTION και στον Hank Williams. Για ποιο λόγο αποφασίζετε γενικώς, να κάνετε διασκευές σε εντελώς ξένα είδη προς το heavy metal από τη στιγμή που το βασικό μέρος του κοινού σας αποτελείται από μεταλλάδες;
Πάντα μου άρεσε να παίζω διασκευές τραγουδιών από τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Πολλά σχήματα διασκευάζουν τραγούδια των METALLICA, BLACK SABBATH, DIO κτλ και κάθε φορά που ακούω μία τέτοια διασκευή προτιμώ να ακούσω το αυθεντικό. Νομίζω ότι αν είναι να κάνεις μία διασκευή, πρέπει να την κάνεις με το προσωπικό σου στίγμα. Σαν να το ξαναγράφεις, αλλά να καταλαβαίνει ο κόσμος για ποιο τραγούδι πρόκειται. Στον πρώτο μας δίσκο κάναμε διασκευή το πολύ παλιό τραγούδι της Dusty Springfield, “I only wanna be with you”. Άκουγα αυτό το κομμάτι από μικρό παιδί και όταν με άκουσαν να το παίζω στο στούντιο, όλοι είπαν ότι έπρεπε να το ηχογραφήσουμε. Και πραγματικά ξαφνιάστηκα όταν ξεκινήσαμε να το παίζουμε live, ότι σχεδόν όλοι το ήξεραν. Το “I’m so lonesome I could cry”, το άκουσα πρώτη φορά από τον Elvis Presley και μετά ανακάλυψα ότι ήταν γραμμένο από τον Hank Williams. Το άκουσα όμως πρόσφατα κι από τους ME FIRST AND THE GIMME GIMMES και ενθουσιάστηκα. Εμείς το κάναμε πιο γρήγορο και βάλαμε ένα ρεφρέν εντελώς VOLBEAT που δεν υπάρχει στο κομμάτι στην πραγματικότητα. Έπειτα κάναμε μία διασκευή σ’ ένα παλιό country κομμάτι, το “Making believe” που το είχα ακούσει αρχικά από τους SOCIAL DISTORTION. Πάντα μου άρεσε αυτό το τραγούδι επειδή είναι απλό, αλλά έχει «τύπο».
Πριν λίγο καιρό κυκλοφορήσατε κι ένα DVD. Μήπως δεν ήταν και τόσο σωστό να το κυκλοφορήσετε λίγο πριν το δίσκο σας;
Ξέρεις πως είναι αυτά. Ο κόσμος ζητάει περισσότερο υλικό, υπάρχουν πολλές περιοχές που δεν έχουμε παίξει ακόμα και ήρθε η ιδέα για το DVD. Είναι αρκετά απλό. Δεν πιέζουμε κανέναν να το αγοράσει, απλά είπαμε με την εταιρία μας να βάλουμε πράγματα σχετικά με το ποιοι και από πού είμαστε, τι μουσική παίζουμε κτλ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου αρέσουν τα live DVD. Όσα έχω, το πολύ να τα έχω δει 1-2 φορές. Είναι περισσότερο για προώθηση. Να κάνουμε καμία συνέντευξη παραπάνω δηλαδή και για τους φανατικούς οπαδούς μας. Σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι, αλλά έτσι είναι τα πράγματα…
Έχετε πάρει πολλά βραβεία στη χώρα σας, Grammy κτλ. Το φανταζόσουν αυτό όταν ξεκινούσες τους VOLBEAT;
Δεν είχαμε κάτι τέτοιο στο μυαλό μας. Αν ξεκινήσεις να δουλεύεις για να έχεις εμπορική επιτυχία, η καταστροφή είναι βέβαιη. Μας φάνηκε ότι από τη μία στιγμή στην άλλη πρωτοακούσαμε τραγούδι μας στο ραδιόφωνο και βρεθήκαμε να είμαστε η πρώτη μπάντα σε πωλήσεις στη Δανία!!! Είμαστε πολύ περήφανοι που καταφέραμε να ξεπεράσουμε το στάδιο του να έχουμε απλά 15 λεπτά φήμης και να περάσουμε τη μουσική μας στον κόσμο. Το συνολικό αποτέλεσμα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τη φαντασία μας!!!
Έχεις οδηγήσει ποτέ Cadillac;
(γέλια) Ναι, μερικές φορές παλιότερα!!!
Σάκης Φράγκος
VOLBEAT – “Guitar gangsters & Cadillac blood” (Mascot)
Όταν στις περσινές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, στη θέση νούμερο 1 είχα βάλει τους Δανούς VOLBEAT, πολλοί γνωστοί και φίλοι με ρωτούσαν τι στο καλό είναι τούτοι. Λοιπόν, να τα ξαναπούμε τότε: Οι VOLBEAT παίζουν ένα μίγμα ανάμεσα στους METALLICA, τους LIFE OF AGONY (κυρίως στα φωνητικά), τον Elvis Presley και τον Johnny Cash!!! Σας ακούγεται περίεργο; Ενδιαφέρον; Αποκρουστικό; Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκετε, μπορεί να τους λατρέψετε ή να τους μισήσετε. Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Στη χώρα τους και στη Γερμανία είναι ένα από τα μεγαλύτερα νέα ονόματα στο χώρο κι εγώ ανήκω στους φανατικούς οπαδούς τους από το ντεμπούτο τους. Στα live τους είναι εκρηκτικά και μαζεύουν ανθρώπους που ακούνε metal, rockabilly, rock n’ roll και punk. Ακριβώς γιατί όλα αυτά ακούγονται στα άλμπουμ τους. Εκτιμώ απεριόριστα τα σχήματα που έχουν καθαρά προσωπικό ήχο και οι VOLBEAT είναι ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού σχήματα τα τελευταία χρόνια που έχουν τέτοια προσωπικότητα. Το CD που συνοδεύει το τεύχος, αποτελεί οδηγό για το πώς ακούγονται αυτοί οι τύποι, αφού το “Maybellene I Hofteholder”, αποτελεί ένα πολύ χαρακτηριστικό τους τραγούδι. Αν του γουστάρετε, τρέξτε να αγοράσετε τη δισκογραφία τους. Αν δεν σας αρέσει, μείνετε μακριά. Για εμένα, τραγούδια όπως τα “Mary Ann’s place”, “Still counting” (με φοβερούς στίχους), “Wild rover of hell” («καρφί» METALLICA), “Find a way” και το ομώνυμο, είναι ύμνοι κι όλος ο δίσκος ακούγεται μονορούφι. Έχοντας δει το σχήμα δύο φορές ζωντανά, τους θεωρώ μία από τις μεγάλες ελπίδες για τη μουσική. Από κει και πέρα είναι στο χέρι σας αν έχετε τα κότσια να ακούσετε κάτι λίγο διαφορετικό και να επενδύσετε σε κάποιο νέο σχήμα κι όχι μόνο στους IRON MAIDEN και τους METALLICA…
9 / 10
Σάκης Φράγκος
