ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Symphonies of sickness” – CARCASS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Earache Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Colin Richardson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο/φωνητικά – Jeff Walker
Κιθάρες – Bill Steer
Drums – Ken Owen
Μετά το προσκύνημα που ρίξαμε όπως πρέπει και αρμόζει στους πρωτοπόρους εκ Liverpool, καιρός ήτο θαρρώ να εξετάσουμε το τελευταίο (και κατ’ εμέ, οριακά καλύτερο) άλμπουμ της goregrind/grindcore περιόδου τους, το αθάνατο “Symphonies of sickness”, επ’ αφορμή των 3 δεκαετιών από τη κυκλοφορία του. Οι CARCASS λοιπόν, έχοντας χτίσει το όνομα τους στους κόλπους του ακραίου underground με το demo “Flesh ripping sonic torment” (1987) και το ντεμπούτο “Reek of putrefaction” (1988) να προκαλούν σοκ και παραλήρημα, ακολουθούν το ρητό “στη βράση κολλάει το σίδερο”, και κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους για λογαριασμό της πάλαι ποτέ κραταιάς δύναμης στον ακραίο χώρο Earache records την αμέσως επόμενη χρονιά. Ο τίτλος απλός και λιτός: “Symphonies of sickness”.
Η σαπίλα, η punk-ικη λύσσα και το χάος του “Reek of putrefaction”, εξελίσσονται σε κάτι πολύ ανώτερο, πρωτίστως παικτικά, και μετέπειτα παραγωγικά, δίχως να θυσιάζονται, ούτε η βία ούτε η σαπίλα. Οι CARCASS, όπως έχουμε ξαναπεί, γράφανε ανέκαθεν τραγούδια. Στο “Symphonies of sickness” το αποδεικνύουν για πρώτη φορά. Με κομματάρες όπως το “Ruptured in purulence” και το “Exhumed to consume” να έχουν μέχρι και σήμερα θέση ανάμεσα στο συναυλιακό σετ των Βρετανών, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι δεν είχαν σκοπό να μείνουν μια μπάντα που απλά “κοπανάει” ξερά. Προσθέτωντας death metal στοιχεία, εδώ έχουμε το πρώτο σημείο της εξέλιξης που οι πιουρίστες grind-άδες μίσησαν. Βέβαια, δε τους ξέγραψαν ακόμα, αλλά στο “Necroticism – descanting the insalubrious” 2 χρόνια μετά, θα τους έστελναν στον αγύριστο ως “ξεπουλημένους”! Περαστικά σας, οι ιατροί Walker/Steer συνιστούν αντιβίωση των 500mg πρωί – μεσημέρι – βράδυ, και θα σας περάσει!
Επίσης, εδώ έχουμε άλλο ένα σήμα κατατεθέν των πρώιμων CARCASS: οι αθάνατες περιγραφές στο βιβλιαράκι για τα solos (Cadaveric risn, rectal intubation with intolerable hot enema, smeared organic mess και λοιπά “ιατρικά”…καταλάβατε!), όπως και τις περιγραφές στις πλευρές του βινυλίου. Πιο συγκεκριμένα, “Requiems of revulsion” και “Concertos of carnage” στις πλευρές Α και Β αντίστοιχα, ενώ στο “Reek of putrefaction” ήταν “Faecal disarticulation” και “Anal disgorgement”….ποίησις του νεκροτομείου κύριες και κύριοι, τι να λέμε τώρα! Μιλώντας περί ποίησης, πάρτε εδώ τίτλους κομματιών: “Embryonic necropsy and devourment”, “Cadaveric incubator of endoparasites”, “Exhume to consume”…και καλή όρεξη! Ένας οργασμός ιατρικών όρων, αλλά και μεστού και συνάμα κλασσικού grindcore που αποτελεί παράδεισο για κάθε οπαδό του είδους, μια και συνοψίζει όλες τις αρετές του.
Και το αισθητικό αυτό μνημείο σαπίλας, βρώμας, και δυσωδίας, ολοκληρώνεται ΚΑΙ οπτικά. Το εξώφυλλο με τα κομμάτια σάπιας ανθρώπινης σάρκας, τα κομμένα κεφάλια, συνεχίζοντας το μοτίβο του “Reek of putrefaction” (υπενθυμίζω, ήταν κολάζ φωτογραφιών από πραγματικές νεκροψίες που βρήκαν σε ιατρικούς φακέλους) πιο “αφηρημένα” (που λέει ο λόγος!) προετοιμάζει και τον πλέον ανυποψίαστο ακροατή, για το τι θα ακούσει. Ατόφια και ασάλιωτη βία. Βία που αγκαλιάστηκε από τον τότε τύπο, μια και η ίδια η Earache records, έκλεισε μια από τα θρυλικότερες περιοδείες της κλασσικής death/grind περιόδου: την Grindcrusher tour. Μια περιοδεία που πέρασε το διάστημα 10 – 16 Νοεμβρίου από την Αγγλία. Μέρος σε αυτή πήραν κατά σειρά εμφάνισης κάθε βραδιά: BOLT THROWER (με φρέσκο το “Realms of chaos – slaves to darkness”…μανούλα…), CARCASS (λίγο προτού βγει το εδώ παρουσιαζόμενο άλμπουμ), MORBID ANGEL (με “Altars of madness” στις αποσκευές….σφαγή!), NAPALM DEATH (με “From enslavement to obliteration” την προηγούμενη, και το “Mentally murdered” EP φρέσκο – φρέσκο…όλεθρος). Εγώ πάντως, θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια στους πολιτικούς μηχανικούς που είναι υπεύθυνοι για τη κατασκευή των συναυλιακών χώρων από τους οποίους πέρασε αυτή η περιοδεία. Αν άντεξαν ΤΕΤΟΙΟ μακελειό αυτά τα κτίσματα, θα αντέξουν τα πάντα, είμαι βέβαιος!
Εν έτει 2019, οι CARCASS, μπορούν να είναι ήσυχοι πως οι Συμφωνίες της Αρρώστιας που συνέθεσαν προ 30ετίας, ακούγονται δυνατά και καθαρά, ανοίγοντας σχολή για το goregrind/grindcore ιδίωμα, μαζί με τον προκάτοχο του. Και έχουν μείνει στην ιστορία, ως το πρώτο βήμα της μπάντας για το πέρασμα στον ήχο που τους έκανε πιο γνωστούς και που εν τέλει οι ίδιοι προσέγγιζαν βήμα – βήμα με κάθε τους κυκλοφορία, ορίζοντας και το μελωδικό death metal εν αγνοία τους. Σεβασμός, καθολικός.
Did you know that?
-Αποτελεί όχι μόνο τη τελευταία κυκλοφορία που χρησιμοποιήθηκαν οι περιγραφές των πλευρών του βινυλίου, αλλά και τη τελευταία όπου οι CARCASS θα ήταν τρίο, μια και αργότερα, θα προστεθεί ο γνωστός και μη εξαιρετέος Michael Amott, άρτι αφιχθείς από τους Σουηδούς CARNAGE (δηλαδή, τους DISMEMBER πριν τους DISMEMBER) μετά τη κυκλοφορία του “Dark recollections” το 1990.
-Τόσο το “Reek of putrefaction”, όσο και το “Symphonies of sickness” σοκάρανε με την ωμότητα τους στο εικαστικό κομμάτι. Το σοκ έφτασε τόσο μακριά ώστε να λογοκριθούν 2 φορές σε μελλοντικές επανεκδόσεις. Η πρώτη ήταν στις επανεκδόσεις του 1994, όπου τα εξώφυλλα ήταν πιο “καλλιτεχνικά” και με το κλασσικό λογότυπο των Βρετανών να απουσιάζει. Η δεύτερη ήταν στις επανεκδόσεις του 2002/2003, όπου είχαμε μια λωρίδα στη μέση, με μέρος του εξωφύλλου, και όλο το υπόλοιπο μαύρο, με τα αυθεντικά εξώφυλλα να περιέχονται στο βιβλιαράκι των στίχων. Η “λογοκρισία” θα αρθεί στις μελλοντικές επανεκδόσεις των 2 αυτών δίσκων, με τα αυθεντικά εξώφυλλα να παρουσιάζονται στη πλήρη τους δόξα.
-Ο Colin Richardson θα αποτελέσει παραγωγό των CARCASS, από το παρόν άλμπουμ ως και το τελευταίο ηχογράφημα των Βρετανών, “Surgical steel” (2013), ενώ μαζί του, θα ηχογραφήσουν και τα 3/4 του line up των CARCASS του “Swansong” συν τον μπασίστα Mark Griffiths (CATHEDRAL), ως BLACKSTAR, το θεϊκό “Barbed wire soul” του 1997.
Γιάννης Σαββίδης
