a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “South of heaven” – SLAYER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1988
ΕΤΑΙΡΙΑ: American recordings
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: SLAYER – Rick Rubin
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jeff Hanneman – Κιθάρα
Dave Lombardo – Τύμπανα
Tom Araya – Φωνητικά, μπάσο
Kerry King – Κιθάρα
Οι SLAYER μετά το “Reign in blood” θεωρούνταν ως η πιο ακραία thrash μπάντα του πλανήτη! Είχαν καταφέρει με εκείνο το δίσκο να αφήσουν άφωνη την κοινότητα της σκληρής μουσικής, κάτι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί στα 80’s! Το επόμενο βήμα ήταν κρίσιμο για πολλούς λόγους. Θα έμπαιναν στη διαδικασία να παίξουν το ίδιο ακραία με το “Reign in blood” ή θα δοκίμαζαν κάτι διαφορετικό; Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλες οι κυκλοφορίες τους ήταν διαφορετικές η μία από την άλλη! Όλοι όσοι το είχαν αντιληφθεί αυτό το γεγονός ήταν έτοιμοι για το “South of heaven”! Όσοι τους έμαθαν με το “Reign in blood” και ήταν πραγματικά πολλοί περίμεναν τη συνέχειά του και σκόνταψαν στον πληρέστερο δίσκο τους.
Κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι η διαφορετική δομή που έχουν τα κομμάτια του δίσκου μεταξύ τους! Κάπου εδώ ο Jeff Hanneman έδειξε με περίτρανο τρόπο πόσο ευφυής συνθέτης ήταν, βάζοντας εκπληκτικά lead μέρη στην κιθάρα σε κομμάτια όπως τα εκπληκτικά “Ghosts of war” και “Spill the blood” – αμφότερα παραγνωρισμένα από τους οπαδούς, αλλά και από τους ίδιους! Ηχητικά μπορεί να μην είναι heavy όσο το “Reign in blood”, κάτι που ευφυώς επιλέχτηκε γιατί θα χαντάκωνε τα riffs και – κυρίως – τα φοβερά κιθαριστικά lead που έχει! Τα solos είναι τρελαμένα όπως πάντα, έχοντας πίσω τους έναν τοίχο από φοβερές ρυθμικές κιθάρες!
Η ατμόσφαιρα που αποπνέει ο δίσκος είναι πραγματικά αρρωστημένη όσο και το παρανοϊκό εξώφυλλο του δίσκου! Ο Dave Lombardo κάπου εδώ αποδεικνύει γιατί είναι ένας από τους κορυφαίους drummer της σκληρής μουσικής. Τα γεμίσματα και οι φράσεις που χρησιμοποιεί είναι μοναδικές και εμπλουτίζουν τρομερά τις γέφυρες και τις αλλαγές των ρυθμών κάθε κομματιού! Και να σκεφτεί κανείς ότι τον είχαν διώξει από το συγκρότημα πριν το ηχογραφήσουν – μάλλον πάλι ο Kerry King είχε βάλει το χεράκι του! Παραδόξως ακούγεται διάσπαρτα και το μπάσο του Tom Araya, ο οποίος υπογράφει τα 7 από τα 9 δικά τους κομμάτια με θεματολογία-trademark για το group.
Και έκαναν και κάτι που δεν έχουν ξανατολμήσει σε δίσκο τους: Να εντάξουν σε άλμπουμ τους και διασκευή που είναι κυριολεκτικά σαν τη μύγα μέσα στο γάλα! Το “Dissident aggressor” των JUDAS PRIEST είναι άλλη μια επιβεβαίωση του πόσο σημαντικοί ήταν οι PRIEST για την πρώιμη εποχή της σκληρής μουσικής στα 80’s. Και θα περίμενε κανείς να κάνουν μια hardcore/punk διασκευή, αλλά εκείνοι προτίμησαν μια κλασικομεταλλάδικη, την οποία τίμησαν και με το παραπάνω με το ύφος τους και τα παραλλαγμένα φωνητικά του frontman τους. Ο Kerry King αρκέστηκε να συνδιαμορφώσει μόλις 3 κομμάτια – ευτυχώς για το τελικό αποτέλεσμα εκτός κι αν είστε fan των συνθέσεων του!
Η εισαγωγή του “South of heaven” παραμένει μυστηριακή ακόμα και σήμερα 30 χρόνια μετά και στοιχειώνει όλες τις συναυλίες τους έκτοτε μαζί με το άλλο standard στα setlist τους, το “Mandatory suicide”. Κρίμα που δεν επιλέγουν και άλλα κομμάτια όπως το φρενήρες “Silent scream” και το παρεξηγημένο “Behind the Crooked Cross”, με το οποίο ξεκίνησαν και οι πρώτοι ψίθυροι πολιτικού περιεχομένου για το ποιόν της μπάντας.
Με το “South of heaven” τελειώνει και η περίοδος της αναζήτησης νέων μουσικών δρόμων συνθετικά. Και το υποστηρίζω αυτό επισημαίνοντας ότι το “Seasons in the abyss” ήταν ένα κράμα του “Reign in blood” και του “South of heaven” με κάποια επιπλέον στοιχεία. Στην ουσία όμως εδώ ο Hanneman γίνεται μύθος και έκτοτε θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα συνθετικά κεφάλαια του ακραίου ήχου!
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το album αυτό θα είναι πάντα ορόσημο για την πορεία των SLAYER και για την εξέλιξη του thrash στο σύνολο του. Πλέον οι συνάδελφοι μουσικοί τους κατάλαβαν με τον πιο επιδέξιο τρόπο ότι για να είσαι ακραίος δεν χρειάζεται απαραίτητα να παίζεις σε μεγάλες ταχύτητες και να έχεις υπερδιογκωμένα heavy ήχο. Αν τα κομμάτια τους ταιριάζουν με πιο «καθαρές» – όχι γυαλισμένες – τότε κρίνεται απαραίτητο να προτιμηθεί μια ανάλογη παραγωγή για να αναδειχτούν!
Λευτέρης Τσουρέας
