ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Nosferatu” – HELSTAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bill Metoyer
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – James Rivera
Κιθάρες – Larry Barragan, Andre Corbin
Μπάσο, πιάνο, πλήκτρα – Jerry Abarca
Τύμπανα – Frank Ferreira
30 χρόνια απόλυτης μουσικής –και μη- θέωσης συμπληρώθηκαν από ένα άλμπουμ το οποίο με τον ήχο του και την εν γένει μουσική του κληρονομιά, κάνει τ’ αστέρια στην Αστερόεσσα να δακρύζουν από συγκίνηση. Ο λόγος για το 4ο άλμπουμ των καμαριών του Texas, HELSTAR. To “Nosferatu” υπό όλες τις συνθήκες του κόσμου θα ήταν ένα άλμπουμ καταδικασμένο να ζήσει παντοτινά στην σκιά του υπέρτατου προκατόχου του “A distant thunder”. Εκεί οι HELSTAR άρχισαν να αλλάζουν επίπεδο και να γίνονται από ένα κορυφαίο heavy/power σχήμα, μία δύναμη χωρίς όρια που θα ενσωμάτωνε μέχρι και κρυφά thrash παιχνιδίσματα στον ήχο της. Με τη σύνθεση ίδια όπως και στο “A distant thunder”, και με την φωτιά μέσα στα σωθικά τους να καίει και την έμπνευση πολύ μεγαλύτερη ακόμα κι από την ίδια τη μπάντα σαν οντότητα, το “Nosferatu” κυκλοφόρησε μόλις 9 μήνες (!) μετά και από την αρχή φρόντισε να δείξει ποιο θα είναι το αιώνιο αφεντικό σε μία δισκογραφία που ως τότε μετρούσε μόνο δεκάρια, ολοστρόγγυλα, οπαδικά, αβίαστα Αμερικάνικα. Πλάι στον λυτό και επικίνδυνο για ολική ρήξη τυμπάνων αυτιών James Rivera, στεκόταν το κορυφαίο κιθαριστικό δίδυμο του διόσκουρου του Rivera, Larry Barragan και του παιχταρά Andre Corbin που είχε προσχωρήσει στη μπάντα ένα χρόνο νωρίτερα.
Η δε ρυθμική βάση με τον μπασίστα Jerry Abarca ευδιάκριτο ανάμεσα στην κιθαριστική πύρινη λαίλαπα και τον τιτάνα ντράμερ Frank Ferreira που πολλάκις κλέβει τα σκήπτρα της μεταλλικής υπερβολής από τους ριφφοφέροντες, είναι για σεμινάριο, σε ένα από τα πλέον καλοδουλεμένα σε δομές κομματιών άλμπουμ της μεταλλικής ιστορίας στο σύνολο του. Το πρώτο μισό του δίσκου επικεντρώνεται στιχουργικά γύρω από το “Dracula” του Bram Stoker, με έναν James Rivera πραγματικά σαν μεταμορφωμένη νυχτερίδα να ψάχνει θύματα να χώσει τα σουβλερά του δόντια και να τραφεί με το αίμα των πτωμάτων που αφήνει ο δίσκος πίσω του. Πειθήνιος, υπερβολικός, ασυγκράτητος στην άρθρωση των στίχων, θαρρείς ότι έχει πάρει τους υπόλοιπους από το χέρι σαν σε εκστρατεία λίγων εναντίον εκατομμυρίων για να κηρύξει με πάθος το νόημα του πως έπρεπε μια ζωή να παίζεται η μουσική μας. H ύπουλη εισαγωγή του “Rhapsody in black” δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προδιαθέσει για τον ανεμοστρόβιλο του “Baptized in blood”. Ένα από τα πιο ουσιώδη riff που γράφτηκαν ποτέ στην ιστορία, το κομμάτι όσο χτίζεται τόσο καλύτερο γίνεται και αποτελεί ένα από τα κορυφαία άσματα που άνοιξαν ποτέ δίσκο και δη τέτοιας ποιότητας. Ο οργασμός όμως μόλις έχει αρχίσει και δεν σταματάει μέχρι τέλους.
Θεωρώ ότι με δίδυμο κομματιών όπως τα “To sleep, per chance to scream” και “Harker’s tale (Mass of death)”, ο κόσμος μας και φυσικά η αγαπημένη μας μουσική θα ήταν συνολικά καλύτερα από κάθε άποψη. Δυστυχώς όμως δεν γράφονται τέτοιοι ύμνοι, όπως δεω γράφονται και τέτοια ορχηστρικά κομμάτια όπως το συγκλονιστικό “Perseverance and desperation”. Ένα πραγματικό έργο τέχνης το οποίο κρύβει πίσω του μία ιστορία ίντριγκας μέσα στη μπάντα μεταξύ των κιθαριστών της. Το κομμάτι παίζεται εξ’ολοκλήρου από τον νεοφερμένο Andre Corbin, καθώς ήταν ένα κομμάτι το οποίο ο Larry Barragan δεν ήταν σύμφωνος να μπει στο δίσκο (αν είναι δυνατόν) και η στάση του γενικά απέναντι στον Corbin ήταν αρνητική. Ο ίδιος ο Barragan αντίστοιχα παίζει όλες τις κιθάρες στο “Harsh reality” (άλλο έπος) το οποίο όπως δηλώνει ο Corbin, ήταν ένδειξη σεβασμού στον «παλιό» της μπάντας, παρότι εκείνος με τη στάση του έδειχνε να απορρίπτει τον «νέο» και τις ιδέες του. Το κορυφαίο αυτό κιθαριστικό δίδυμο που σε σημεία –χωρίς υπερβολή- βγάζει μεγαλείο αντίστοιχο των Andy Larocque/Pete Blakk με την φαντασία και συνολική τους απόδοση, δεν ευτύχησε να συνεχιστεί και μετά από αυτό το άλμπουμ, όπως και γενικά η μπάντα έπεσε σε τέλμα μετά την κυκλοφορία του δίσκου μέσα σε τραγική ειρωνεία.
Πάνω στην κορύφωση της μουσικής τους και σαν συγκρότημα γενικότερα, οι HELSTAR είδαν τη μουσική τους να μη λαμβάνει την απήχηση και το ενδιαφέρον που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα η Metal Blade που κυκλοφόρησε το δίσκο να τους γειώσει μια και καλή και να χάσουν το συμβόλαιο τους. Τα χρυσά γι’ αυτούς 80’s έκλεισαν με τον κορυφαίο δυνατό τρόπο μουσικά και με τον χειρότερο δυνατό εμπορικά και στα ενδότερα της μπάντας. Το κακό momentum τους επηρέασε με αποτέλεσμα να μην εμφανιστούν ξανά μέχρι το 1995 με το αμφιλεγόμενο “Multiples of black” (καμία σχέση με τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ, ενώ η παραγωγή είναι λες και παίζεις το Probotector στο Super Nintendo, παρόλα αυτά, είχε κι αυτό μαγικές στιγμές). Στο “Nosferatu” οι HELSTAR πρόσφεραν έναν power/thrash κυκλώνα που ξερίζωσε ολόκληρες πολιτείες στο διάβα του και απέδειξε ότι το παραδοσιακό Αμερικάνικο μέταλλο ήταν έτοιμο να εισέλθει στα μεταβατικά 90’s με τόλμη και με αέρα νικητή. Είναι από τις περιπτώσεις που δε θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι ένας δίσκος στάθηκε ψηλότερος των προσδοκιών από την ίδια τη μπάντα καθώς μνημονεύεται μέχρι σήμερα με κάθε πιθανό διθύραμβο, ενώ οι ίδιοι οι HELSTAR δυστυχώς δεν μπόρεσαν να γευτούν τους καρπούς του αριστουργήματος τους.
Did you know that:
– Στα samples του δίσκου ακούμε τον κορυφαίο Frank Langella (ΗΡΩΑΣ) μέσα από το Dracula του John Badham (cult έπος για τους σινεφίλ, σπεύσατε πάραυτα).
– Ακόμα και σήμερα σε συνεντεύξεις, ο Barragan τονίζει πόσο δεν του άρεσε το προαναφερθέν instrumental “Perseverance and desperation” (ξανά αν είναι δυνατόν), ενώ γενικά και η φυγή του Corbin από τη μπάντα δεν έγινε με τον πλέον ιδανικό τρόπο.
– Ο Βill Metoyer, υπεύθυνος για τον ήχο σε πολλά αγαπημένα μας άλμπουμ και ειδικά όσον αφορά τη Metal Blade, εντυπωσιασμένος από τον ήχο του δίσκου και το κιθαριστικό του επίπεδο, άφησε το δίσκο απείραχτο κατά το μεγαλύτερο μέρος, προσθέτοντας ωστόσο λίγο reverb και echo στη φωνή του Rivera, θεωρώντας ότι μπορεί να ανεβάσει ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα. Μαντέψτε αν τα κατάφερε ή όχι.
Υ.Γ.: Η κρυφή ΤΕΡΑΣΤΙΑ στιγμή του δίσκου μέσα σε ένα sample: “You fools! Do you think with your crosses and your wafers you can destroy me?”
Άγγελος Κατσούρας
