ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Euphoria” – DEF LEPPARD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Mercury
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Pete Woodroffe
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Joe Elliott – φωνητικά
Phil Collen – κιθάρα, φωνή
Vivian Campbell – κιθάρα, φωνή
Rick Savage – μπάσο, φωνή
Rick Allen – τύμπανα
Είναι το 1999, η καταστροφική κι εσωστρεφική περίοδος του εναλλακτικού ήχου έχει περάσει ανεπιστρεπτί και το μόνο που παρέμεινε πλέον, είναι μια αφομοιωμένη εκδοχή του. Η πιο uber-produced μπάντα στον πλανήτη, αναζητώντας την μουσική της ταυτότητα κάνει το επόμενο βήμα της προς… τα πίσω. Οι DEF LEPPARD, λες κι ανακαλύπτουν την ανάγκη μας για DEF LEPPARD (!!!) κυκλοφορούν το “Euphoria” σε κλίμα… ευφορίας!
Από το ανεβασμένο, γεμάτο πεντατονικές και χορωδιακά ρεφραίν “Demolition man”, έρχεται το καρά LEPS-“Promises” και το αρχικό μειδίασμα ευχαρίστησης, διαδέχεται το μόνιμο χαμόγελο. Το “Back in your face” είναι κάτι μεταξύ του σαμπλαρισμένου ήχου σε σημεία του “Adrenalize” και του μελλοντικού τους “X” της επερχόμενης δεκαετίας. Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα το “21st century sha la la girl”.
Το άλμπουμ είναι τόσο τυπικό DEF LEPPARD ηχητικά, που κόντεψαν να το τιτλοφορήσουν με το όνομά τους. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και το εξώφυλλο του “Euphoria” επικεντρώνεται στο λογότυπό τους, στην πιο απλοποιημένη τους απόπειρα να στολίσουν ένα άλμπουμ τους.
Όταν αφήνεις τον Rick Savage να γράψει μπαλάντα, τότε το αποτέλεσμα είναι απλά μια τέλεια συνέχεια του “Two steps behind” με κάτι από “Love bites”. Τα περισσότερα κομμάτια όμως έχουν συμμετοχή από διάφορα μέλη, όπως το εξαιρετικό “Paper sun” που είναι και από τα πιο 90’s σημεία του άλμπουμ.
Αν θες να επιστρέψεις στις μέρες της δόξας όμως, δεν μπορείς να αποφύγεις και την επαφή με τον Μίδα που «ακούμπησε» και όρισε τον ήχο σου, βλέπε John “Mutt” Lange ο οποίος δεν αρνήθηκε να βοηθήσει και κατάφερε σε ένα τετραήμερο να συμβάλλει σε 3 τραγούδια, με αποκορύφωμα το “All night”, αλλά και το προαναφερθέν “Promises”. Ταίριαζε και με την παραγωγή που προσπάθησε γερά για να πετύχει ο Pete Woodroffe, με τον οποίο συνεργαζόταν (αν και όχι στην καρέκλα του παραγωγού) από την εποχή του “Adrenalize”.
Από τα προσωπικά μου highlights είναι δυο δυνατά τραγούδια που ανταγωνίζονται το “Demolition man”. Πρώτο είναι το γρήγορο και ιδανικό να χωρέσει σε πολλά soundtrack της εποχής εκείνης, το “Disintegrate”, ένα instrumental που δεν είμαστε συνηθισμένοι να ακούμε σε δίσκο των LEPPARD. Το άλλο, είναι αυτό που κλείνει το άλμπουμ και πραγματικά δείχνει το hard rock ταπεραμέντο τους. Η σκληράδα που δεν τους έβγαινε συχνά και τον Elliott να φτάνει ψιλές νότες για τελευταία φορά.
Μπορεί το άλμπουμ να μην έφερε τα παλιά καλά νούμερα, αλλά η βιομηχανία είχε ήδη φανερώσει την πτωτική της τάση. Ευτυχώς αυτό που έκανε το “Euphoria” είναι να κλείσει το σύντομο διάλειμμα της αποστροφής των DEF LEPPARD από το ύφος τους και να τους επαναφέρει σε αυτό που θέλαμε όλοι οι φίλοι τους.
Did you know that:
• Το πιο γνωστό «μυστικό» του άλμπουμ, είναι η συμμετοχή του Damon Hill (οδηγός Formula 1) στο τελευταίο σόλο στο “Demolition man”.
• Ο Ricky Warwick (THE ALMIGHTY) έκανε κι αυτός την συμμετοχή του (“Hey’s & Claps” όπως έγραψαν κι οι ίδιοι).
• Όπως δήλωσαν, όταν έψαχναν τον τίτλο που κατέληξε να είναι το “Adrenalize”, σκεφτόταν πως ήθελαν μια λέξη με την κατάληξη –ia, για να ταιριάξει στην συνέχεια του “Pyromania”, “Hysteria”, αλλά δεν τους ερχόταν καμία. Έτσι όταν έπεσε η ιδέα για το “Euphoria” δεν υπήρξε ανταγωνισμός!
Γιώργος “Guilty” Κουκουλάκης
