ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Hell” – VENOM
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sanctuary Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Conrad Lant
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Conrad Lant (a.k.a. Cronos)
Κιθάρες – John Stuart Dixon (a.k.a. Rage)
Μπάσο – Conrad Lant
Drums – Antony Lant (a.k.a. Antton)
How the mighty have fallen…. Κάπως έτσι θα μπορούσα να ξεκινήσω αναφερόμενος στο “Hell”, το δωδέκατο άλμπουμ των VENOM. Πραγματικά, προσπάθησα πολύ να μπω στο μυαλό του Cronos, να καταλάβω τι σκεφτόταν την χρονική περίοδο που ακολούθησε μετά το εκπληκτικό “Resurrection” του 2000 και τα έκανε τόσο…μαντάρα. Η αντικατάσταση του Mantas με τον παλιό γνώριμο Mike Hickey, (κιθαρίστας των VENOM στο “Calm Before The Storm” αλλά και στους CRONOS) φάνταζε ιδανική αλλά βραχύβια καθώς μετά την κυκλοφορία του “Metal Black” το 2006, ήρθε ένας νέος κιθαρίστας, παντελώς άγνωστος ονόματι john Stuart Dixon, που υιοθέτησε και αυτός κατά παράδοση ψευδώνυμο, στην περίπτωσή του το Rage. Και ενώ έχω ήδη μείνει αποσβολωμένος από την έλλειψη έμπνευσης του Cronos στο προηγούμενο άλμπουμ ( “Metal Black”; Σοβαρά τώρα;;;) ο κοκκινομάλλης μπασίστας ξαναχτυπά κυκλοφορώντας το νέο άλμπουμ των VENOM με τίτλο… “Hell” (έλεος πια!!!)
Προσπαθώντας να δω την κατάσταση όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, το “Hell”, όπως και το “Metal Black”, κατά βάση δεν είναι κακά άλμπουμ. Πιο συγκεκριμένα, για το “Hell” που μιλάμε σήμερα, υπάρχουν κομμάτια όπως το καταιγιστικό “Straight to Hell” που ανοίγει τον δίσκο, το ομώνυμο ή το “Armageddon” που είναι πραγματικά πολύ δυνατά κομμάτια, με αυτή την evil ατμόσφαιρα που μόνο η φωνή του Cronos μπορεί να μεταδώσει. Ίσως σαν σύνολο συνθετικά να είναι και καλύτερο από το “Metal Black”. Το βασικό πρόβλημα του “Hell” είναι ότι υπάρχουν στιγμές που ο δίσκος κυλά απίστευτα βαρετά, γεγονός απαράδεκτο για μια μπάντα του βεληνεκούς του ονόματος των VENOM. Πάρτε για παράδειγμα κομμάτια όπως το “Power and the Glory” ή το “Hand of God”. Δεν είναι κακά κομμάτια, είναι όμως τόσο ανέμπνευστα που καταντούν βαρετά. Επίσης δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στα δύο μέλη που πλαισιώνουν τον Cronos, τον Antton και τον Rage. Για τον Antton πιστεύω ότι ίσως και να είναι ο καλύτερος ντράμερ που έχει περάσει από τους VENOM. Μπορεί να μην είναι τόσο εμβληματικός όσο ο Abaddon, αλλά έχει οπωσδήποτε καλύτερη τεχνική και δυναμική. Όσο για τον Rage, αντικειμενικά μπορεί να είναι ένας πολύ καλός κιθαρίστας αλλά δεν κάνει για τους VENOM. Ιδίως στο “Hell” ακούγεται τόσο παράταιρος, που δεν μπορείς παρά να νοσταλγήσεις τον Hickey αλλά κυρίως τον Mantas.
Κλείνοντας, όπως προανέφερα, το “Hell” δεν είναι κακό άλμπουμ. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο ένας πιστός οπαδός των VENOM μπορεί να δεθεί με αυτό. Έχει και αυτό τις στιγμές του, που μπορούν να προκαλέσουν στους φανατικούς οπαδούς ανατριχίλες, από την άλλη όμως μπορεί να τους κάνει να βαρεθούν απίστευτα. Από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι πίσω. Γνωρίζω αρκετούς που τοποθετούν το “Hell”, όπως και το “Metal Black” αρκετά ψηλά στη λίστα ιεραρχίας των άλμπουμ των VENOM. Κατά την ταπεινή μου άποψη το “Hell” είναι ένα συμπαθητικό δισκάκι που αν δεν κυκλοφορούσε κάτω από το όνομα των VENOM δεν θα του έδινε και πολύς κόσμος μεγάλη σημασία. Και, πείτε με κολλημένο ή οτιδήποτε, αλλά όταν βλέπω έναν δίσκο να κυκλοφορεί κάτω από το όνομα μιας αγαπημένης μου μπάντας, έχω την απαίτηση ο δίσκος αυτός το λιγότερο να σπέρνει. Ειλικρινά, δεν συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο. Για μένα λοιπόν, το “Hell” αποτυγχάνει να πετύχει τον στόχο του. Παρόλα αυτά όμως, το “Hell” έθεσε τις βάσεις για το πολύ αξιόλογο “Fallen Angels” που κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα.
Did you know that:
Σε δηλώσεις του εκείνη την εποχή, ο Cronos υπεραμύνθηκε για την επιλογή του για τους τίτλους τόσο του “Metal Black” όσο και του “Hell” καθώς ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος θα έκανε αυτόματα τη σύγκριση με το “Black Metal” και το “Welcome to Hell” και θα καταλάβαινε πόσο καλύτερα είναι αυτά τα νέα δύο άλμπουμ. Φυσικά μιλάμε για αστειότητες καθώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης…
Το “Hell” ήταν το τελευταίο άλμπουμ με τον Antton στα τύμπανα, καθώς μετά την κυκλοφορία του, αποχώρησε από τους VENOM , μη μπορώντας ακόμη και ο ίδιος να τα βγάλει πέρα με τις ιδιοτροπίες του αδερφού του.
Λίγους μήνες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 20 Ιουλίου, οι VENOM επισκέφθηκαν τη χώρα μας για δεύτερη, και τελευταία μέχρι στιγμής φορά, στα πλαίσια του Rock’Em All Festival ως headliners πραγματοποιώντας μια δυναμική εμφάνιση.
Θοδωρής Κλώνης
Ακολουθεί η παρουσίαση που είχε κάνει στο δίσκο, στο έντυπο Rock Hard, ο Λευτέρης Τσουρέας:
VENOM – “Hell” (Sanctuary)
Σχεδόν δέκα χρόνια από το come back που συντάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα των reunions για την ακραία σκηνή, οι VENOM με τον Cronos να τους οδηγεί για δεύτερη φορά μετά το “Metal black” προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή. Με ήχο πολύ καθαρό, χωρίς ιδιαίτερο όγκο και ξερό στις κιθάρες το “Hell” φέρνει τους Άγγλους στο 12ο τους άλμπουμ εμφανώς μεταλλαγμένους. Ο καινούριος κιθαρίστας τους, Rage, ακούγεται σαν να θέλει να παίξει άλλα πράγματα από αυτά που έχουν καθιερώσει τους VENOM, δείχνοντας περισσότερο εντολοδόχος και πιεσμένος σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο που φέρνει ενώπιον μας τραγούδια σαν το “USA for Satan”. Ευτυχώς στα solos φαίνεται να κάνει κάπως του κεφαλιού του παίζοντας πάνω στα παραδοσιακά αγγλικά heavy μονοπάτια. To μπάσο του Cronos, όπως πάντα, ακούγεται με ευχάριστο τρόπο “περίεργα” και τα φωνητικά του καταφέρνουν ακόμα και σήμερα να σε διεγείρουν να ασχοληθείς. Τα συνεχή κοψίματα και οι συνεχείς παύσεις σε πολλά μέρη του δίσκου περισσότερο “χαλάνε” το όλο κλίμα παρά διαμορφώνουν ατμόσφαιρα όπως το έκαναν κατά κόρον στα mid 80’s. Τότε δεν είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, απλά είχαν την ικανότητα να γράφουν ακόμα και ενδιαφέρουσες απλοϊκές συνθέσεις. Κι αυτό γιατί η προσπάθειά τους να ακουστούν “σύγχρονοι” σκοντάφτει στην αδυναμία τους να παίξουν ανάλογα όπως το έκαναν ιδανικά στο “Cast in stone” έντεκα χρόνια πριν. Τουλάχιστον εδώ έχουν καλύτερη απόδοση από το “Metal black”. Θαρρώ πως το “Hell” δε θα αντέξει στο μοναδικό κριτή της αξίας μιας προσπάθειας, το χρόνο. Ας με διαψεύσει κι ας καώ μαζί του στην κόλαση. Μήπως να πάρω αντηλιακό μαζί μου;
6 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
