ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Endgame” – MEGADETH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Sneap, Dave Mustaine
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρα – Dave Mustaine
Κιθάρα – Chris Broderick
Μπάσο – James Lomenzo
Drums – Shawn Drover
Όμορφο κείμενο μου έλαχε αυτή τη φορά. Θυμάμαι, ο πρώτος δίσκος MEGADETH που άκουσα το 2007 τότε πριν τα κλασσικά, ήταν το “United abominations” (2007). Ένα πολύ καλό άλμπουμ, με τους αδερφούς Drover (EIDOLON – ακούστε, χθες!) σε κιθάρα και τύμπανα, να κάνουν τον MegaDave γιγάντιο μάγκα, και τους MEGADETH να κάνουν το 2/2, μετά το εξίσου πολύ καλό “The system has failed” (2004) που τα παρατράγουδα γύρω από αυτό είναι ξεχωριστό κείμενο από μόνο του. Κοινώς, όταν βγήκε εν τέλει ο διάδοχος του, και παρθενικός δίσκος του υπερπαιχταρά Chris Broderick ως παρτενέρ του Mustaine, ο γράφων ανυπομονούσε για το τι θα ακούσει. Ο τίτλος, λιτός και ψαρωτικός όσο δε πάει. Σκέτο “Endgame”. Κάποιοι κάνανε και λόγο για κύκνειο άσμα. Προφανώς, πέσανε έξω. Επίσης, πάντα μου άρεσε το ala “The Matrix” εξώφυλλο, πολύ όμορφα φτιαγμένο. Πάμε στα μουσικά τώρα, που είναι πολύ πλούσια.
Το άνοιγμα με το κιθαριστικό όργιο του “Dialectic chaos”, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Εδώ έχουμε μόνο κομματάρες. Και μια που το αναφέραμε: “This day we fight!”. Κλωτσομπουνίδια, τεχνικές riff-άρες, γκάζια, τσαντίλα. Αν αυτό δεν είναι 1000% MEGADETH, δεν ξέρω τι είναι. Βγαλμένοι από τις χρυσές εποχές, δοσμένοι με την μεστότητα του σήμερα. Γκαζωμένοι, όπως τόσο το ραλιάρικο “1320”, όσο και το συναυλιακό αγαπημένο όπως αποδείχτηκε “Headcrusher” (τι φοβερό βίντεο όμως). Μελωδικοί, όπως αποδείχθηκε στο “44 minutes”, στο “Bodies” και στο ντουέτο κλεισίματος “How the story ends”/”The right to go insane” (εγκληματικά πετσοκομμένο κομμάτι στο βίντεο) όπου παραδίδονται άκοπα και αβίαστα μαθήματα ΡΕΦΡΕΝΑΡΑΣ. Αλλά πάνω από όλα, μεστοί. Ουσιώδεις. Γράφοντας τραγούδια με αρχή – μέση – τέλος. Πατώντας στις μελωδικές φόρμες που πρώτα είδαμε στη τριπλέτα θάνατος “Countdown to extinction” – “Youthanasia” – “Cryptic writings”, οι MEGADETH δικαιώνονται, χωρίς να είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν τους.
Οφείλω να σταθώ σε ένα από τα πλέον πειραματικά κομμάτια του δίσκου, το εκπληκτικό “The hardest part of letting go…sealed with a kiss” με τα πλήκτρα και την περίεργη ενορχήστρωση. Στιχουργικά δε, πρόκειται για μια ερωτική ιστορία που από γλυκό φλερτ, μετατρέπεται σε ιστορία εκδίκησης και μίσους. Και όταν ο πλέον ειρωνικός/σαρκαστικός τραγουδιστής που υπήρξε ποτέ, εξιστορεί κάτι τέτοιο, ξέρεις ότι θα το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Από τις πλέον ρομαντικές στιγμές του Mustaine, παρόλα αυτά. Μαζί με το “Promises” [“The world needs a hero” (2001)], αποτελούν κομμάτια που δείχνουν μια σπάνια ευαισθησία του ηγέτη των Αμερικανών, που αραιά και που εκφραζόταν μέσω μιας σχιζοφρένειας και μιας εκδικητικής τάσης που πάντα τον χαρακτήριζε. Πως προέκυψαν άλλωστε κομμάτια όπως το “Tornado of souls”, το “Loved to death” ή το “1000 times goodbye”? Θα μου πείτε τώρα, αν είναι να βγαίνουν τέτοιες κομματάρες, χαλάλι η στεναχώρια και η πίκρα. Δεν πειράζει Dave, εμείς μαζί σου! Είχες πάντα τρόπο να τα λες!
Στα καθαρά παικτικά τώρα, τι να πω; Ότι οι Mustaine/Broderick κεντάνε είναι σχεδόν αυτονόητο. Ο Shawn Drover με τον James Lomenzo είναι πιο δεμένοι από ποτέ, δουλεύοντας για δεύτερο σερί δίσκο παρέα. Και η παραγωγή, όπως σχεδόν όλες των MEGADETH, σεμιναριακή. Ε, όταν έχεις ένα τέτοιο τελειομανή για αφεντικό, τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Χώρια που συνεργάστηκε και με τον Sneap, οπότε επιτυχία εγγυημένη! Με τη κυκλοφορία του σχεδόν, έρχονται όλα τα καλά συμβάντα για τη μπάντα: επιστρέφει ο Dave Ellefson στο συγκρότημα, ανακοινώνεται η περιοδεία των Big 4 (METALLICA, SLAYER, MEGADETH, ANTHRAX – έτσι, για όποιον δε το ‘ξερε) που το 2010 πέρασε από τη χώρα μας σε ένα ονειρικό Sonisphere μαζί με BULLET FOR MY VALENTINE, STONE SOUR και τα δικά μας παιδιά SUICIDAL ANGELS να ανοίγουν τη συναυλία. Την ίδια χρονιά, το “Rust in peace” γίνεται 20 και παίζεται ολόκληρο live, με το αποτέλεσμα να αποτυπώνεται στο “Rust in peace live”. Αλλά όλα αυτά θα αποτελέσουν αντικείμενο άλλου κειμένου.
Το θέμα είναι, ότι 10 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, ο αμείλικτος χρόνος έχει φερθεί κάλλιστα στο “Endgame” όχι μόνο τοποθετώντας το ψηλά στη κατάταξη της δισκογραφίας τους, αλλά και κλείνοντας εμφατικότατα μια δεκαετία που συνέβαλε καθοριστικά στην ανάκαμψη των MEGADETH μετά το κάζο του “Risk” (για το οποίο ο Φίλιππος Φίλης σας μίλησε εκτενώς).
Did you know that?
– Αποτελεί το προτελευταίο δίσκο των MEGADETH με τη Roadrunner Records, με το μεθεπόμενο άλμπουμ τους, “Super collider” να γίνεται το πρώτο άλμπουμ των ‘DETH που βγαίνει από την προσωπική τους εταιρεία, Tradecraft records. Επίσης, αποτελεί το προτελευταίο άλμπουμ στο οποίο ο Andy Sneap επιμελήθηκε τη παραγωγή.
– Ιστορικό είναι το λάθος στο τίτλο του τελευταίου κομματιού του δίσκου, όταν δόθηκε στο τύπο για κριτική το επίσημο download του δίσκου, με το “The right to go insane” να μετονομάζεται ξαφνικά σε “Nothing left to lose”. Μικρό το κακό φυσικά, μπροστά σε τέτοια ουσία.
– Φωτογράφος της μπάντας για τις ανάγκες του δίσκου, δεν είναι άλλος από τον θρυλικό Ross Halfin, που συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τους MEGADETH, αν εξαιρέσουμε το φωτογραφικό υλικό που παρείχε στη μπάντα για τις επανεκδόσεις του “Peace sells…but who’s buying?”
Γιάννης Σαββίδης
