ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Edge of forever” – LYNYRD SKYNYRD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΙΑ: CMC
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ron Nevison
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Johnny Van Zant
Κιθάρες – Gary Rossington
Κιθάρες – Rickey Medlocke
Κιθάρες – Hughie Thomasson
Μπάσο – Leon Wilkeson
Τύμπανα – Kenny Aronoff
Πλήκτρα – Billy Powell
Στην δέκατη στούντιο δουλειά τους, οι βασιλιάδες του Νότιου ροκ, LYNYRD SKYNYRD, είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει τόσο στην αυθεντική τους σύνθεση, όσο και σε υπερ-σχήμα του Νότου, με την προσθήκη στις κιθάρες των Medlocke (BLACKFOOT) και Thomasson (OUTLAWS). Μουσικά δεν είναι σε κάτι άλλο παρά μια περίοδο μέτριας φόρμας. Τραγούδια που άλλοι θα σκότωναν να έχουν γράψει όπως το “Preacher man”, για τους LYNYRD SKYNYRD είναι απλά το σύνηθες. Ό,τι κάνουν το κάνουν καλά, με τις τριπλές κιθαριστικές επιθέσεις να δεσπόζουν (βλέπε “Edge of forever”) αλλά και την μελωδία να μένει εμμονικά σε μπαλάντες σαν το “Tomorrows goodbye”. Η βίβλος, η οικογένεια, η παράδοση, τα όπλα, είναι όλα εδώ, μαζί με το άραγμα στη Φλόριδα, στις αυλές σπιτιών σε φτωχογειτονιές, με λευκούς εργαζόμενους, όπως αναφέρει και το ομώνυμο άσμα “Workin”, αφιερωμένο στο τιμημένο λούμπεν προλεταριάτο των Νότιων πολιτειών των Η.Π.Α, αλλά και στους μαύρους συντοπίτες τους, όλους μαζί δέσμιους του λευκού τραπεζίτη του Βορρά.
Θα ήθελα να σας πω ότι θα ακούτε αυτό το άλμπουμ σε 20 χρόνια και θα κλαίτε με αναφιλητά, η αλήθεια όμως είναι ότι θα το ακούτε και θα το βάζετε μαζί με τα τελευταία άλμπουμ των Νότιων ρόκερς στο τέλος της λίστας να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Η country έχει κάνει ακόμη μια φορά εμφανή την παρουσία της σε άσματα σαν το “Gone fishing” αλλά το άλμπουμ είναι αυτό που περιμένουμε, ένα LYNYRD SKYNYRD άλμπουμ, με ωραία δεύτερα φωνητικά, από τις Νότιες κυρίες του σχήματος και σόλο που σηκώνουν την τρίχα στον αέρα.
Τραγούδια σαν το “Mean streets” είναι αυτό που ονομάζουμε χρυσές μετριότητες, κάτι σαν τα αντίστοιχα των AC/DC και MOTORHEAD, λειτουργούν μόνο μέσα στο άλμπουμ αλλά εκεί αναδεικνύονται. Από την άλλη τα πλήκτρα του Powell στα «γρήγορα» “Through it all”, “Money back guarantee” αλλά και στην Νότια “αρένα ροκ” μπαλάντα “Rough through the edges”, δείχνουν πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά του, στο να έχουν αυτό τον τόσο χαρακτηριστικό ήχο, πέρα από τις τριπλές κιθάρες. Το μεγάλο πρόβλημα των LYNYRD SKYNYRD μετά την επανασύνδεση ήταν, γιατί τώρα πια μας αποχαιρετούν, ότι είχαν να αντιπαρατεθούν σε ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα παγκοσμίως, τον εαυτό τους μέχρι το ‘77. Συνθετικά οι συνταγές αποδίδουν και τιμούν το όνομα τους, αλλά αντικειμενικά, θα προτιμήσω να ακούσω το διπλό live των καλών ημερών χωρίς να δυσανασχετώ με ένα τίμιο σχήμα, που όπως και οι DEEP PURPLE έγραφε καλά τραγούδια μέχρι το τέλος της καριέρας. Τα blues, jazz, country, honky tonk στοιχεία δένουν στις δοκιμασμένες συνταγές του Gary Rossington και των υπολοίπων καθώς και των εξωτερικών συνεργατών που βοηθούν στη σύνθεση (Jim Peterik -“Edge of forever”) και δίνουν ένα άλμπουμ, με στοιχεία και από την κάντρι που κυριαρχεί στο μοντέρνο Αμερικάνικο ραδιόφωνο, αλλά και που τιμά την ιστορία των LYNYRD SKYNYRD.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
