a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Big Game” – WHITE LION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Wagener
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Mike Tramp
Κιθάρες – Vito Bratta
Μπάσο – James Lomenzo
Drums – Greg D’Angelo
Οι WHITE LION είναι ένα καλλιτεχνικό σχήμα, το οποίο για εμένα θα είναι για πάντα ένα από τα πολύ αγαπημένα μου, ίσως επειδή τα δυο από τα τρία πρώτα albums τους δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της εφηβείας μου οπότε μάλλον με επηρέασαν θετικά. Ειδικά εκείνα τα χρόνια, τα video clips τους παίζονταν συνέχεια αφού τα τραγούδια που είχαν γράψει ήταν από ένα συγκρότημα που είχε περίσσιο, πηγαίο ταλέντο και έμπνευση.
Το 1989 τους βρίσκει να έχουν μπει ήδη στο studio μετά από την περιοδεία του εκπληκτικού “Pride” κυκλοφορώντας το “Big Game”. Εκ προοιμίου το όποιο νέο υλικό θα κυκλοφορούσε μετά το “Pride” θα είχε αναπόφευκτα σύγκριση, ίσως άδικα ίσως και όχι. Οι WHITE LION είχαν «ανεβάσει» ήδη τον πήχη ψηλά με τις πρώτες δύο δουλειές τους οπότε «έπρεπε» να δώσουν στον οπαδό αντίστοιχου επιπέδου υλικό, κάτι που κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό. Το σχήμα ήταν ήδη “on fire” και αυτό φαινόταν. Ακούγοντας τον δίσκο ή κοιτάζοντας το εξώφυλλο με τον χαρακτηριστικό λέοντα (αν και όχι άσπρος αυτή τη φορά), φυσικά και δεν είχαν αλλάξει ούτε μουσικό ύφος ούτε στυλ ηχητικής απόδοσης των τραγουδιών. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου “Going Home Tonight”, δινόταν στον ακροατή η αίσθηση ότι θα άκουγε άλλο ένα πολύ καλό WHITE LION album το όποιο θα μεγάλωνε την φήμη και δημοτικότητα του group.
Όλα τα τραγούδια είχαν σαν «σκελετό» στην σύνθεση ότι ακριβώς είχε αγαπήσει ο μέσος ή μη οπαδός στο σχήμα μέχρι εκείνη την χρονική περίοδο: κιθαριστικά μέρη με «αέρινες» στιγμές, ριφ και solos που είχαν λόγο ύπαρξης χωρίς ηχητικούς φανφαρονισμούς, catchy ρεφραίν που σου «κολλούσαν» στο μυαλό και σιγοτραγουδούσες συνέχεια και mid tempo τραγούδια με ωραίες «ταξιδιάρικες» μελωδίες. Όλα τα μέλη είχαν πια «δέσει» μεταξύ τους, οπότε μάλλον οι συνθέσεις προέκυπταν πιο εύκολα κάνοντας τες άμεσα αναγνωρίσιμες από τον οποιονδήποτε. Οι WHITE LION είχαν ήδη πια δημιουργήσει την δίκη τους ηχητική ταυτότητα επάξια.
Το “Big Game” ναι μεν ήταν η φυσική χρονική ηχητική συνέχεια του “Pride”, όμως σε σύνολο τραγουδιών οι συνθέσεις ακουγόντουσαν κάπως «κουρασμένες», ή λες και έπρεπε να γίνουν γιατί υπήρχε πίεση να κυκλοφορήσουν κάτι άμεσα. Σαν σύνολο δίσκου τα τραγούδια που εμπεριέχονται, είναι ένα κλικ πιο κάτω συνθετικά συγκριτικά με το παρελθόν τους. Ναι μεν καμία σύνθεση δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο ή να την προσπεράσεις αλλά για κάποιες δεν έχεις τόσο, μεγάλη θέρμη ακρόασης. Τα τραγούδια είναι πιο «αδύναμα» σε σύνολο, σχετικά με τις προηγούμενες δυο δουλειές τους. Τα “Don’t Say It’s Over”, “Broken Home” και “Living On The Edge” κάπως «σώζουν την παρτίδα».
Βέβαια στο δίσκο υπάρχουν και δυο από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γράψει οι ίδιοι αλλά και μια διασκευή που κατάφεραν να την κάνουν να ηχεί σαν δικό τους τραγούδι. Τα “Little Fighter” (τραγούδι που έχει γραφτεί για το πλοίο της Greenpeace, Rainbow Warrior, που κατέστρεψαν οι Γαλλικές Αρχές στο λιμάνι Auckland της Νέας Ζηλανδίας) και το “Cry For Freedom” είναι νομίζω οι δυο ακρογωνιαίοι λίθοι του album, τα δυο τραγούδια-ναυαρχίδες που απλά επιβεβαίωσαν το ταλέντο και την έμπνευση που είχαν οι Mike Tramp και Vito Bratta στην σύνθεση. Το “Radar Love”, νομίζω ότι μέχρι και σήμερα, κάποιοι θεωρούν ότι είναι σύνθεση των WHITE LION και όχι των GOLDEN EARRING όπως είναι κανονικά.
Το “Big Game” έχει μείνει στην ιστορία για πολλούς λόγους. Ολοκλήρωσε άτυπα μια τριάδα albums που έχουν κάνει το όνομα των WHITE LION να παραμείνει για πάντα ενεργό σε όλους όσους ακούνε hard rock/melodic rock. Μάλλον ήταν το «πρώτο σκαλί» για την μετέπειτα οριστική διάσπαση. Σαφώς το album είναι μια από τις αντιπροσωπευτικότερες δουλειές συγκροτήματος του μελωδικού hard rock ήχου και σίγουρα θα «μεγαλώσει» πολλές γενιές ακόμα.
Θοδωρής Μηνιάτης
