ΟΝΟΜΑ ALBUM: “The Graveyard” – KING DIAMOND
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1996
ΕΤΑΙΡΙΑ: Massacre
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: King Diamond
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/Πλήκτρα: King Diamond
Κιθάρες: Andy LaRocque, Herb Simonsen
Μπάσο: Chris Estes
Τύμπανα: Darrin Anthony
Πριν 20 χρόνια ο υπερμέγιστος King Diamond κυκλοφόρησε τον πιο doom και ίσως πιο παρανοϊκό δίσκο της καριέρας του. Είναι ο έβδομος προσωπικός δίσκος που κυκλοφορεί και ο πρώτος κάτω από την σκέπη της Massacre, μία συνεργασία που κρατάει ακόμα. Το 1996 ήταν μία από τις πιο δημιουργικές χρονιές του, καθώς 2 μήνες πριν είχε κυκλοφορήσει και τον «Into The Unknown” με τους Mercyful Fate. Όπως και όλες οι κυκλοφορίες του έτσι και το “The Graveyard” είναι concept δίσκος (με εξαίρεση των “The Spider’s Lullabye” που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν και είναι ημι-concept δίσκος).
Το θέμα που καταπιάνεται θα μπορούσε να ήταν μία εξαιρετική ταινία τρόμου. Ο χαρακτήρας της ιστορίας (King), δουλεύει για έναν διεστραμμένο δήμαρχο τον McKenzie. Ένα βράδυ που δούλευε, πιάνει τυχαία τον δήμαρχο να ασελγεί σεξουαλικά στην μικρή του κόρη, την Lucy. Ο King κινείται δικαστικώς για να τιμωρηθεί για την πράξη του ο δήμαρχος, όμως αυτός με δόλιο τρόπο, καταφέρνει να πείσει τους πάντες ότι όλα είναι ψέματα και ότι ο King είναι ένας παράφρων που χρήζει άμεσα ψυχικής βοήθειας, με αποτέλεσμα να τον κλείσουν σε ένα κελί ψυχιατρείου. Στο “Black Hill Sanitarium” όπου είναι και το πρώτο τραγούδι του δίσκου, είναι εσώκλειστος όπου μας βάζει στο παράφρων κλίμα του δίσκου και μέσω του “Waiting” διηγείται τι νιώθει και την αίσθηση ότι τρελαίνεται πραγματικά εκεί που βρίσκεται και πρέπει να δραπετεύσει. Μετά από χρόνια εκεί μέσα ο King, έχει παρανοήσει κυριολεκτικά και καταφέρνει να δραπετεύσει σκοτώνοντας την νοσοκόμα που του χορηγούσε φάρμακα. Βρίσκει καταφύγιο σε ένα νεκροταφείο δίπλα στην κλινική, κερδίζοντας χρόνο για να οργανώσει την εκδίκηση του. Στο “Heads on The Wall” διηγείται την τρελή θεωρία που πιστεύει, πως αν αποκεφαλιστείς σε νεκροταφείο , η ψυχή μένει εγκλωβισμένη στο κεφάλι για πάντα – δεν φεύγει. Έχει γίνει εμμονή να σώσει την μικρή Lucy, ώσπου καταφέρνει να την απαγάγει όπως διηγείται στο “I’m No Stranger” και την θάβει σε έναν από τους 7 τάφους που έχει σκάψει υπό το φως της πανσελήνου, με την ονομασία πάνω στην πλάκα LUCY FOREVER.
Στο “Digging Graves” ένα από τα καλύτερα τραγούδια της προσωπικής του δισκογραφίας, τα «υποχθόνια» riffs και τα «αρρωστημένα» φωνητικά, σε βάζουν απόλυτα στην παράνοια και διαστροφή που διακατέχουν τον νου του ήρωα της ιστορίας αλλά και την έντονη δίψα που αυτός έχει, για να πάρει εκδίκηση για τον εαυτό του και την μικρή Lucy. O King έχει καλέσει τον δήμαρχο το βράδυ να έρθει να «παίξουν» ένα παιχνίδι (“Meet Me At Midnight”). Θα έχει τρεις ευκαιρίες να μαντέψει σε ποιον από τους επτά τάφους είναι θαμμένη η Lucy. Αν δ το έβρισκε θα σκότωνε και τους δύο. Όμως στην τρίτη επιλογή, ο δήμαρχος το βρίσκει και ο King βασανίζει και χτυπάει τον δήμαρχο σε σημείο λιποθυμίας και κάπου εκεί αρχίζει να ξεθάβει την μικρή Lucy. Όταν τελειώνει το ξεθάψιμο όπως διηγείται στο πλέον «άρρωστο» “Up From The Grave” και ο δήμαρχος είχε συνέλθει, προς έκπληξη του η μικρή Lucy παίρνει ένα γυαλί πεταμένο από σπασμένο τζάμι εκκλησίας και αποκεφαλίζει τον King. Στο “Up From The Grave” ο τρόπος που τραγουδάει ο King Diamond είναι «ασύλληπτος». Έχει μπει στο «πετσί του ρόλου» του παράφρονα και σε συνδυασμό με τους διεστραμμένους στίχους, δημιουργεί εικόνες σαν να βλέπεις δια στροφικό θρίλερ.
Με τον αποκεφαλισμό του αποδείχτηκε ότι η θεωρία του βγήκε αληθινή…η ψυχή του είχε μείνει εκεί. Καθώς η μικρή Lucy απομακρυνόταν με τον πατέρα της, ο αποκεφαλισμένος ήρωας της ιστορίας, την παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του, όπως και έκανε η μικρή Lucy παίρνοντας το κεφάλι του στην τσάντα πλάτης που είχε μαζί της, κρυφά από τον πατέρα της. Έτσι ο παράφρων King θα είναι για πάντα κοντά στην μικρή Lucy όπως μας διηγείται στο έπος “Lucy Forever”, σε ένα τραγούδι όπου ο Andy LaRocque έγραψε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια και με αυτό κλείνει και ο δίσκος. Ο “The Graveyard” μουσικά, είναι ένας κλασσικός King Diamond δίσκος, με μαέστρο τα χαρακτηριστικά riff και solos του Andy LaRocque να συνοδεύουν τα διεστραμμένα και άλλες φορές ανατριχιαστικά φωνητικά του King Diamond που διηγούνται την ιστορία.
Το «The Graveyard” είναι από τους πιο αδικημένους δίσκους του από θέμα αναγνώρισης. Δεν ξέρω αν η λέξη «δίχασε τους οπαδούς του» θα ταίριαζε για δίσκο του King Diamond καθώς υπάρχουν μόνο die-hard fans του τρισμέγιστου αυτού καλλιτέχνη ή άνθρωποι που δεν τους αρέσει καθόλου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Οπότε για να είμαι πιο ακριβής, θα έλεγα ότι στην κυκλοφορία αυτή, δεν έπιασε τα standards της χρυσής 5ετίας (1986-1990) όπου κυκλοφόρησε δίσκους μνημεία αλλά σίγουρα το “The Graveyard” έχει τραγούδια που σου δημιουργούν συναισθήματα, έχει απίστευτα solos και κρίνοντας από τις μεταγενέστερες δουλειές του, στέκεται πολύ καλά στο χρόνο. Ίσως λόγω της παραγωγής του δίσκου ή και του ενδεχομένου ότι η κυκλοφορία του συνέπεσε με αυτή του «Into The Unknown” να τον επισκίασε. Όπως και να έχει ο King Diamond μας πρόσφερε άλλο ένα δείγμα της τεράστιας δια στροφικής καλλιτεχνικής του ευφυίας… «Lucy forever, Lucy forever… Lucifer ever and ever and ever»
Did you know that:
– Και οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησε ο King Diamond την χρονιά εκείνη, μπήκαν στα TOP40 των charts της Φινλανδίας όπου και παρέμειναν για δύο εβδομάδες. Ο δίσκος “The Graveyard” πήγε καλύτερα, αφού έφτασε στην θέση 23 και ο “Into The Unknown” με τους Mercyful Fate στην θέση 31.
Θάνος Κολοκυθάς
