a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Eat the heat” – ACCEPT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sony/Epic Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dieter Dierks
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Wolf Hoffmann – κιθάρες
David Reece – φωνητικά
Peter Baltes – μπάσο
Stefan Kaufmann – τύμπανα
Υπάρχουν καλλιτέχνες (solo ή συγκροτήματα δεν έχει σημασία), που έχουν αυτό που λέμε «χαρακτηριστικό ήχο». Έναν ήχο που μπορεί να είναι ευχή και κατάρα. Πού όσο μπορεί να σου στρώσει οδούς με δάφνες, άλλο τόσο μπορεί να σε «καταπιεί» στο πρώτο…στραβοπάτημα. Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι και οι ACCEPT. Που μπορεί να ξεκίνησαν με έναν “SCORPIONS meets AC/DC meets JUDAS PRIEST” ήχο, αλλά στην πορεία και συγκεκριμένα στους δίσκους της καθιέρωσης (από το “Breaker” ως και το “Russian Roulette”) απέκτησαν ακριβώς αυτήν την ταυτότητα που περιγράψαμε πιο πάνω. Μια ταυτότητα την οποία και πέρασαν ως κληρονομιά σε ολόκληρη την γερμανική σκηνή, που επηρέασε όσο λίγες τον τευτονικό ήχο σε γενικότερο πλαίσιο και τους έδωσε μια θέση στις μεγαλύτερες και επιδραστικότερες μπάντες όλων των εποχών.
Μετά το “Russian Roulette” όμως, οι «Σειρήνες» της αμερικανικής αγοράς καλούσαν το συγκρότημα δυνατότερα και σαγηνευτικότερα από ποτέ. Άλλωστε βρισκόμαστε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, στα χρόνια που το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη είναι αυτό που κακώς, κάκιστα ονομάστηκε “poser” ή “glam metal”, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα αριστουργηματικό αμάγαλμα hard rock και heavy metal (hard ‘n’ heavy δηλαδή, αν και στις Η.Π.Α βέβαια τότε όλα heavy metal ονομάζονταν). Θέλοντας λοιπόν οι Γερμανοί να κάνουν το μεγάλο βήμα στην τεράστια αγορά της άλλης όχθης του Ατλαντικού, αποφασίζουν να κάνουν στροφή 180ο και να ακολουθήσουν, έστω και καθυστερημένα, τα «απέναντι» τεκταινόμενα. Ο Udo δεν συμφωνεί και δεν ακολουθεί, το ίδιο και ο Jörg Fischer, παρτενέρ επί οκτώ χρόνια του Wolf Hoffmann. Στην θέση τους προσλαμβάνονται ο David Reece των SACRED CHILD και ο Jim Stacey αντίστοιχα, τα υπόλοιπα 3/5 παραμένουν ως έχουν, η σύζυγος Deaffy εξακολουθεί και κάνει την «βρώμικη δουλειά» και…
… αποστολή εξετελέσθη. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε. Στο “Eat the heat” εμφανίζεται μια εντελώς ΑΛΛΗ μπάντα. Πού είναι οι δίδυμες κιθάρες που έχτιζαν ολόκληρες riff-o-σειρές; Πού είναι τα κλασσικότροπα lead μέρη; Πού είναι τα εμβατηριακά refrain και η Wagner-ική αισθητική; Πήγαν κατά το κοινώς λεγόμενον, περίπατο. Πολύ λίγα τα σημεία που θυμίζουν την υπερ-μπάντα του (πολύ πρόσφατου) παρελθόντος, όπως για παράδειγμα το “X-T-C” και το AC/DC-like “Turn the wheel”. Οι ACCEPT τα κατάφεραν, και υπό αυτό το πρίσμα το άλμπουμ κρίνεται απόλυτα επιτυχημένο. Με έναν ήχο κάπου μεταξύ των DOKKEN, WHITESNAKE εποχής “1987” και της heavy πλευράς των RIOT (καθώς και πολλών όμορων σχημάτων), η μπάντα παρουσίασε έναν δίσκο που αν τον άκουγε κανείς χωρίς να ξέρει ποιος κρύβεται από πίσω, θα έλεγε ελαφρά τη καρδία πως πρόκειται για μια αρκετά καλή περίπτωση αμερικανικής μπάντας του L.A. Μοιραία και, για να λέμε του στραβού το δίκιο, άδικα, το “Eat the heat” συγκρίνεται από τότε και στο εξής με τις παρελθούσες μέρες και εκεί χάνει την μάχη. Αυτό όμως, δεν πρέπει να αποτελεί τροχοπέδη για όποιον θέλει να ακούει καλή μουσική. Και τόσο η απόδοση των μελών (ειδικά ο Reece είναι ΑΨΟΓΟΣ) όσο και κομμάτια όπως το εξαιρετικό “Mistreated” (πόσο RIOT), το “X-T-C”, το βιομηχανικό “Generation clash”, το «γηπεδικό» “Hellhammer” (με το πανέμορφο κόψιμο) και το speed-άτο “D-Train”, το ξεκαθαρίζουν από την πρώτη ακρόαση. Για να μην αναφέρουμε πως από τους τρεις δίσκους της επανασύνδεσης με τον Udo (“Objection Overruled” – 1992, “Death Row” – 1994 και “Predator” – 1996), τους δύο τελευταίους τους κερδίζει από το ημίχρονο. Μακάρι η μπάντα να επιλέξει κομμάτια από τούτο το άλμπουμ κάποια στιγμή, για να παιχτούν ζωντανά. Το αξίζει.
Σας είπα πως μου αρέσει πολύ το δισκάκι αυτό, έτσι;
Did you know that:
– O κιθαρίστας Jim Stacey αν και ποζάρει στις φωτογραφίες του booklet, δεν έπαιξε ούτε νότα;
– Ο Udo κάνει δεύτερα φωνητικά στο “Turn the Wheel”;
– Το άλμπουμ έφτασε στο #139 του Billboard 200;
– Το κομμάτι “X-T-C” μιλά για τις προσωπικές εμπειρίες του Reece, καθώς μεγάλωνε στους δρόμους της Νέας Υόρκης;
– Τα drums στο “D – Train” ηχογραφήθηκαν με τη μία;
– To “Hellhammer” έχει διασκευαστεί μεταξύ άλλων και από τους GYPSY ROSE, μπάντα του David Reece, ενώ τα “X-T-C” και “Generation clash” έχει διασκευάσει επιτυχημένα και ο Udo με το προσωπικό του σχήμα;;
– Το “Generation clash” επανηχογραφήθηκε στο “Deathrow” του 1994;
Δημήτρης Τσέλλος
