ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Trouble” – TROUBLE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Def American Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rick Rubin
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Eric Wagner– φωνητικά
Rick Wartell – κιθάρες
Bruce Franklin – κιθάρες
Ron Holzner – μπάσο
Barry Stern – τύμπανα
Τα ‘80s ήταν ιδανικά για τους μεγάλους TROUBLE. Τα καμάρια του Chicago είδαν το όνομα τους να γίνεται σύμβολο στις καρδιές των οπαδών και τα πρώτα τους τρία άλμπουμ (“Psalm 9”, “The skull”, “Run to the light”) μεταξύ 1984-1987, να προκαλούν τέτοιο αντίκτυπο που μέχρι και σήμερα θεωρούνται ως η Αγία Τριάδα της δισκογραφίας τους και πως ποτέ δεν επαναλήφθηκε κάτι ανάλογο ηχητικά. Την κυκλοφορία του “Run to the light” ακολούθησε ένα μεγάλο διάλειμμα για το συγκρότημα, το οποίο μάλιστα άλλαξε και εταιρεία, καθώς έφυγαν από την Metal Blade και μεταπήδησαν στην Def American του Rick Rubin. Κίνηση που πολλοί είδαν με σκεπτικισμό και άλλοι ως την ευκαιρία να αποκτήσουν επιτέλους εμπορική επιτυχία. Η Metal Blade ήταν όπως και να ‘χει μία πιο «τρού» μεταλλική εταιρεία που ήξερε τι εστί το μεγάλο όνομα των TROUBLE, από την άλλη ο Rick Rubin ήταν μη αμελητέα ποσότητα, εδώ πήρε τους SLAYER και τους έκανε ότι καλύτερο υπήρχε θα σκεφτόταν κάποιος, γιατί να μην πετύχαινε και με τους TROUBLE αντίστοιχα; Στο συγκρότημα υπήρχε πάλι νέος ντράμερ, καθώς ναι μεν στο “Run to the light” έπαιξε ο Dennis Lesh, αλλά στην περιοδεία του δίσκου έπαιξε ο Ted Kirkpatrick, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ντράμερ των TOURNIQUET.
Στο “Trouble” λοιπόν (όπως λιτά ονομάστηκε το 4ο άλμπουμ τους), τύμπανα έπαιξε ο συγχωρεμένος πλέον Barry Stern των thrashers ZOETROPE (από τις πρώτες ακραίες μπάντες όλων των εποχών, εν έτει 1977 δημιουργήθηκαν) ο οποίος έχασε τη ζωή του το 2005 ύστερα από επιπλοκές σε εγχείρηση που χρειάστηκε να κάνει. Ήταν μόλις 45 ετών. Το “Trouble” ξέφευγε κατά πολύ από τον ήχο της Αγίας Τριάδας, καθώς ο ήχος τους είχε πλέον εμπλουτιστεί με ξεκάθαρα ψυχεδελικούς τόνους χωρίς βέβαια να λείπουν και οι κλασικές TROUBLE στιγμές. Στην εποχή που βγήκε, ο δίσκος δυστυχώς πέρασε στα ψιλά κάπως, και ήταν το πολύ μεγάλο όνομα της μπάντας περισσότερο που κατάφερε να τον βγάλει λίγο πιο αλώβητο απ’ όσο υπολογιζόταν, καθώς όπως και να έχει, δε μιλάμε για κακό δίσκο σε καμία περίπτωση, η μετάβαση ωστόσο για τον μέσο (πολύ πιστό) οπαδό της μπάντας ήταν πολύ δύσκολη. Σε συνδυασμό με το ότι οι ήρωές μας τελειοποίησαν αυτό το στυλ (κατά πολύ) στο επόμενο αριστούργημα “Manic Frustration” 2 χρόνια μετά, κάνει το “Trouble” να βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση ανάμεσα στα παλιά μνημειώδη άλμπουμ και το άλμπουμ που θεωρείται ότι τους αναγέννησε όταν βγήκε. Στο δίσκο πάντως παίζει κάποια πλήκτρα κι ο παλιός ένδοξος ντράμερ Jeff Olson.
Το “Trouble” μπορεί να υπερηφανεύεται ότι περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία του συγκροτήματος, όπως το εναρκτήριο “At the end of my daze”, το “Psychotic reaction”, το “The misery shows (Act II)” και το αγαπημένο των οπαδών “R.I.P.”, διότι πολύ απλά θυμίζει περισσότερο από το καθένα το ένδοξο παρελθόν τους. Τα συγκεκριμένα κομμάτια μάλιστα, σε ένδειξη υψηλού μπάτζετ και προώθησης από την εταιρεία, έγιναν και βίντεο κλιπ και βοήθησαν αρκετά το να ακουστεί ο δίσκος γενικότερα. Εμπορικά δεν τα πήγε και άσχημα, ούτε και προφανώς τους έδωσε την υπέρτατη ώθηση για το παραπάνω βήμα, γενικώς ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ άξιο να έχει το όνομα τους (γιατί δεν είχε καν το ιερό λογότυπο) και που έκανε τη μετάβαση από τον πρώιμο προς το μεταγενέστερο ήχο τους χωρίς τελικά να ανοίξει μύτη, το λες και μεγάλη μαγκιά και μάλλον άλλη μπάντα δε θα το κατάφερνε με τον ίδιο τρόπο (αν το κατάφερνε δηλαδή). Προσωπικό μου αγαπημένο του δίσκου παραμένει το υπέροχο “Black shapes of doom” πάντως. Η μπάντα περιόδευσε για ένα χρόνο όσον αφορά το δίσκο πριν ξαναμπεί στο στούντιο να κάνει το “Manic frustration”, ενώ ενδιάμεσα το 1991 η Metal Blade έβγαλε ένα διπλό cd με τα δύο πρώτα άλμπουμ για όσους οπαδούς τα έψαχναν.
Άγγελος Κατσούρας
