ONOMA ALBUM: “The way of all flesh”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Listenable Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Joe Duplantier
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Joe Duplantier – φωνητικά, κιθάρα
Christian Andreu – κιθάρα
Jean-Michel Labadie – μπάσο
Mario Duplantier – ντραμς
Γυρίζω τον χρόνο πίσω και θυμάμαι τον εαυτό μου το καλοκαίρι του 2009, λίγες ημέρες πριν παίξουν οι GOJIRA στη χώρα μας, να λέω σε μια συζήτηση που είχα περι συναυλιών: “Έλα μωρέ, ποιοι GOJIRA τώρα και πράσινα άλογα;;”. Πόσο, μα πόσο αφελής (είμαι πολύ ευγενικός με τον εαυτό μου ενώ δεν θα έπρεπε) μπορεί να ήμουν; Είναι αυτή η ρημάδα η αντίδραση που έρχεται να πολεμήσει οτιδήποτε νέο και «ξένο», που μερικές φορές μας κάνει τόσο στενόμυαλους, που βγάζουμε ελεεινά και αλαζονικά συμπεράσματα, χωρίς τελικά να έχουμε καθόλου καθαρή εικόνα για αυτό που κριτικάρουμε.
Χαίρομαι λοιπόν πάρα πολύ που μου δίνεται τώρα η ευκαιρία να εξιλεώσω τον εαυτό μου και να δικαιώσω ένα συγκρότημα, που με κάθε νέα δουλειά επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του, παρουσιάζοντας νέες πτυχές εξέλιξης, αμφισβητώντας ταυτόχρονα τα στενά όρια που έχουν οριοθετηθεί από τις ταμπέλες που εμείς οι ίδιοι τοποθετούμε. Ανεξαρτήτως γούστων και προτιμήσεων, αυτό δεν γίνεται να μην το παραδεχθεί κάποιος για τους GOJIRA.
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Από την κυκλοφορία “From Mars to Sirius” κι έπειτα, οι Γάλλοι έχουν πατήσει το γκάζι και οδηγούν το συγκρότημα από την μία επιτυχία στην άλλη. Τα δύο πρώτα τους άλμπουμ ήταν και παραμένουν για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς. Το “From mars to sirius” διέδωσε το όνομα τους σε περισσότερα αυτιά που ήταν πρόθυμα να ακούσουν. To “The way of all flesh” είναι ο κομβικός δίσκος που τους έφερε την απαραίτητη εμπορικότητα. Κομβικός δίσκος γιατί οι GOJIRA έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν είναι ένα πυροτέχνημα της μουσικής βιομηχανίας. Με το “The way of all flesh” απέδειξαν περίτρανα πως ήρθαν για να αφήσουν εποχή.
Σαν μια γροθιά που σκάει στο στομάχι, το “The way of all flesh” εξαπολύει έναν τεχνικό progressive death metal όλεθρο, με τις industrial πινελιές να θυμίζουν έναν γάμο μεταξύ των MESHUGGAH και των FEAR FACTORY. Ο ήχος όμως και το αποτέλεσμα είναι GOJIRA. Κάθε νότα που ξεχύνεται από το “The way of all flesh” πιστοποιεί τον πλέον αναγνωρίσιμο ήχο της μπάντας, με τα τραγούδια “Oroborus”, “Toxic garbage island”, “Vacuity” και “Art of dying” να αποτελούν τα μεγάλα hit του δίσκου.
Στιχουργικά οι GOJIRA περιόρισαν τις οικολογικές ανησυχίες τους και εστίασαν περισσότερο σε θέματα ψυχολογικής φύσεως. Πιο συγκεκριμένα προσπάθησαν να αναδείξουν τα βαθύτερα συναισθήματα του ανθρώπου, που ο περισσότερος κόσμος φοβάται να μιλήσει για αυτά. Από τους πιο σκοτεινούς δαίμονες που καραδοκούν να κατασπαράξουν μία ψυχή μέχρι τον φόβο του θανάτου, οι GOJIRA αφαιρούν το περιτύλιγμα και δίνουν έναν δίσκο με ουσιαστική εξέλιξη που συγκλονίζει. Που να ξέραμε τότε οι δόλιοι τι μας επιφύλασσαν για μετά..
Υ.Γ. Ο Mario Duplantier πρέπει να βρίσκεται στις λίστες με τους καλύτερους ντράμερ. Ένας από τα μεγαλύτερα ταλέντα που ξεπήδησαν στα 00’s.
Did you know that:
-Στο τραγούδι “Adoration for none” συμμετέχει ο Randy Blythe των LAMB OF GOD
-Στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, που είναι το ομώνυμο, υπάρχει ένα hidden track. Το κομμάτι αυτό είναι instrumental και έχει διάρκεια περίπου τρία λεπτά.
-Το εξώφυλλο έχει σχεδιαστεί από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των GOJIRA, Joe Duplantier.
Δημήτρης Μπούκης
Ακολουθεί η συνέντευξη που είχε κάνει με τον ηγέτη του σχήματος, Joseph Duplantier, για το έντυπο Rock Hard, ο Ορφέας Σπηλιωτόπουλος, καθώς και η παρουσίαση του δίσκου από τον Κωνσταντίνο Βασιλάκο. Εννοείται, με φωτογραφίες εποχής.
GOJIRA interview (Joseph Duplantier)
Ποιός είπε ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δυσκολεύεται στο να “βγάλει” συγκροτήματα προς τα έξω; Όποιος το πιστεύει αυτό τότε μάλλον δεν γνωρίζει τι συνέβαινε μέχρι σχετικά πρόσφατα στην Γαλλία. Τα πράγματα όμως αρχίζουν και αλλάζουν προς το καλύτερο για τους Γάλλους και τρανό παράδειγμα είναι οι GOJIRA οι οποίοι βρίσκονται σε μια σταθερά ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως αυτή τη στιγμή περιοδεύουν με ένα θηρίο όπως είναι οι IN FLAMES. Ο συμπαθέστατος Joseph Duplantier μας μίλησε για τις δυσκολίες που μόλις ανέφερα, για τους METALLICA (και πως τον έσωσαν), για το νέο album των GOJIRA, τη συμμετοχή του στους CAVALERA CONSPIRACY, τα συγκροτήματα με τα οποία έχουν περιοδεύσει. Όνειρα, φιλοδοξίες, σκέψεις και σίγουρα κάποια πολύ όμορφα μυνήματα!
Για metal συγκρότημα προερχόμενο από τη Γαλλία, τα έχετε πάει πολύ καλά μέχρι τώρα. Έχετε φτάσει αρκετά μακριά και ασφαλώς έχετε ακόμα πολλά ωραία πράγματα να κάνετε στο εγγύς μέλλον. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς αυτή τη στιγμή το νέο album, 7 χρόνια μετά το ντεμπούτο σας;
Βασικά το album μας “From Mars to Sirius” (2005) ήταν το πρώτο μας ουσιαστικό βήμα εκτός Γαλλίας. Για πολλούς ανθρώπους αυτό ήταν πραγματικά το πρώτο μας album. Ορισμένοι μας ήξεραν ήδη αλλά ορισμένοι νόμιζαν τότε ότι ήμασταν καινούργιο συγκρότημα. Οπότε το καινούργιο μας album είναι το… δεύτερο για αρκετούς ανθρώπους. Συνήθως όταν κυκλοφορείς το δεύτερο σου album οι προσδοκίες είναι αρκετά ανεβασμένες. Κάπως έτσι νιώθουμε δηλαδή. Τώρα πρόκειται ουσιαστικά για την τέταρτη studio κυκλοφορίας μας αλλά νιώθουμε επίσης αρκετά σίγουροι πως θα μας καθιερώσει ως δυνατό όνομα πλέον.
Πόσο δύσκολο αισθάνεσαι ότι ήταν η διαδρομή μέχρι να καταφέρετε να ξεφύγετε από την (γενικά) underground σκηνή της Γαλλίας σε ένα πιο διεθνές μονοπάτι;
Πολύ δύσκολο! (γέλια) Δυστυχώς στη Γαλλία δεν υπάρχει κάποια παράδοση διεθνών συγκροτημάτων. Είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό για εμάς τώρα. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο για την μουσική βιομηχανία εδώ το να μπορείς να βγεις έξω από τα σύνορα της χώρας, πόσο μάλλον π.χ. να πας να περιοδεύσεις στην Αμερική. Από μια άποψη ήταν μια πολύ συναρπαστική πρόκληση για εμάς, αλλά από την άλλη εμπεριείχε πολλές δυσκολίες. Ακόμα και το management μας έπρεπε να εφευρίσκει συνεχώς πατέντες. Ακόμα μαθαίνουμε πως να συμπεριφερόμαστε ως… μια μεγάλη μπάντα. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.
Ποιοί λόγοι πιστεύεις πως το κάνανε πάντοτε τόσο δύσκολο το όλο έργο για τα συγκροτήματα της χώρας σας; Ποιό ήταν το πρόβλημα;
Ακριβώς όπως λες κι εσύ, υπήρχε πάντοτε πρόβλημα. Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντας ήταν η γλώσσα. Οι Γάλλοι στην πλειονότητα τους δεν μιλάνε Αγγλικά…
Καλά αυτό είναι πασίγνωστο! Γιατί όμως;
Ίσως ακουστεί αστείο αλλά πιστεύω πως η Γαλλία ήταν κάποτε μια πολύ σημαντική χώρα στον πλανήτη, πολύ πριν τα Αγγλικά γίνουν η επίσημη διεθνής γλώσσα. Η Γαλλία πάντοτε βρισκόταν σε έναν ανταγωνισμό με την Αγγλία για το ποιός θα κατακτούσε τον κόσμο. Αυτό πάει πολύ πίσω στην ιστορία. Οι Γάλλοι είναι πολύ περήφανος λαός, πολύ περίφανοι για την κουλτούρα τους και έχουν μια πολύ πλούσια γλώσσα. Δεν ξέρω. Ίσως επίσης το γεγονός ότι επειδή είναι αρκετά μεγάλη χώρα, δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις στο εξωτερικό για δουλειές ή οτιδήποτε παρά μόνο στο εσωτερικό, άρα δεν χρειάζεσαι ποτέ να μιλήσεις Αγγλικά.
Λες δηλαδή ότι οι Γάλλοι δεν γνωρίζουν τα Αγγλικά. Ότι δεν είναι θέμα άρνησης, ότι απλά δεν ξέρουν να μιλάνε Αγγλικά.
Βασικά δεν τα χρειάζονται στην καθημερινότητα τους. Στην Δανία π.χ. μιλάνε Αγγλικά γιατί είναι πολύ μικρή χώρα πληθυσμιακά οπότε χρειάζονται να μιλάνε αυτή τη γλώσσα για να μπορούν να κάνουν business με το εξωτερικό. Έχω ακόμη μία θεωρία αν θες φυσικά να την ακούσεις.
Φυσικά και θέλω!
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήμασταν οι μεγάλοι “losers” του κόσμου επειδή δεν πολεμήσαμε καν τους Ναζί. Και από την άλλη οι Αμερική και ειδικότερα η Αγγλία ήταν οι μεγάλοι “νικητές” του πολέμου. Η εθνική τους υπερηφάνεια ήταν αρκετά υψηλή και αυτό έδωσε την δυνατότητα να εξελιχθούν πολιτιστικά πολύ γρήγορα. Είχαν μια ραγδιαία ανάπτυξη και στην μουσική, μέσα από την οποία βγήκαν σπουδαία συγκροτήματα όπως οι QUEEN, LED ZEPPELIN κλπ. Οι Γάλλοι έπρεπε να ξαναχτίσουν τη χώρα τους. Η εθνική μας υπερηφάνεια είχε χαθεί, είχε καταστραφεί. Νομίζω ότι μόλις τώρα πλέον έχει αρχίσει να αλλάζει αυτό.
Τώρα είστε καθοδόν για περιοδεία με τους IN FLAMES αν δεν κάνω λάθος. Και στο παρελθόν έχετε παίξει ως support σε σχήματα όπως τους MACHINE HEAD, TRIVIUM, LAMB OF GOD, AMON AMARTH κλπ. Αυτό πρέπει να είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για εσάς, σωστά;
Απόλυτα! Το να μοιραζόμαστε το ίδιο καμαρίνι με τους MACHINE HEAD για περισσότερες από τέσσερις συναυλίες ήταν απλά εκπληκτικό! Είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τεράστια ονόματα από κοντά όπως τους SLAYER. Όπως το είπες κι εσύ, είναι ένα όνειρο για εμάς που έγινε πραγματικότητα. Είναι τρελό! Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει. Τουλάχιστον νιώθουμε στο βάθος του μυαλού μας ότι καταφέρνουμε κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μας.
Υπάρχει κάποιο συγκρότημα με το οποίο δεν έχετε παίξει ακόμα και για το οποίο θα “πεθαίνατε” προκειμένου να συμβεί αυτό;
Με τους MESHUGGAH! (σ.σ.: δεν το σκέφτηκε για παραπάνω από μισό δευτερόλεπτο!) Τους σεβόμαστε τόσο μα τόσο πολύ, αυτό που κάνουν, αυτό που προσφέρουν. Θα ήταν απλά απίστευτο εάν περιοδεύαμε μαζί τους!
Ποιά συγκροτήματα θα έλεγες ότι σε επηρέασαν μουσικά όταν ήσουν μικρός;
Σίγουρα οι METALLICA! Μου έχουν σχεδών σώσει τη ζωή εμένα προσωπικά. Όταν πήγαινα Λύκειο και ήμουν μόνος μου, όταν ένιωθα πως δεν καταλαβαίνω τον κόσμο και πως κι ο κόσμος με τη σειρά του δε μπορούσε να με καταλάβει… Ήταν σαν να υπάρχει ένας φράχτης που με εμπόδιζε. Η μουσική των METALLICA με ενθάρυνε να σπάσω αυτόν τον φράχτη και να προχωρήσω και αυτό πραγματικά με έσωσε. Οι METALLICA είναι κοινή επιροή για όλους μας στο συγκρότημα.
Από τη Γαλλία τα συγκροτήματα των ημερών μας που μου έρχονται πολύ εύκολα στο νου είναι οι GOJIRA, DAGOBA και END. Ποιά είναι η γνώμη σου για τα δύο τελευταία συγκροτήματα;
Οι DAGOBA είναι ένα πολύ αποφασισμένο και γεμάτο κίνητρο συγκρότημα. Δεν μοιάζουμε και πολύ μουσικά. Εκείνοι είναι περισσότερο της ηλεκτρικής ενέργειας που μπορείς να δώσεις στον κόσμο σε ένα live και μου θυμίζουν (επί σκηνής) λίγο τους PANTERA! Δεν με τρελαίνει η μουσική τους εμένα προσωπικά, δεν είναι ακριβώς το στυλ μου, αλλά σίγουρα έχω να πω ότι είναι φοβερά άτομα από κοντά! Και φοβεροί επάνω στη σκηνή! Για τους END έχω να πω πως έχουμε μοιραστεί την ίδια σκηνή δύο φορές στο παρελθόν. Είναι πολύ επαγγελματίες! Δυστυχώς δεν έχω προλάβει να ακούσω στο ΕΡ τους αλλά τους γνώρισα και είναι εκπληκτικοί άνθρωποι! Φαίνονται πολύ δεμένοι ως μπάντα.
Στο πρόσφατο παρελθόν ήσουν μέλος του lineup που ηχογράφησε το πρώτο album για τους CAVALERA CONSPIRACY. Δεν περιόδευσες όμως μαζί τους…
Όχι, δυστυχώς δεν μπορούσα γιατί ετοιμάζαμε το νέο μας album με τους GOJIRA. Τους το είχα πει από την αρχή, ότι θα ήταν μεγάλη τιμή για εμένα να παίξω μπάσσο στο πρώτο τους album αλλά δε θα μπορούσα και να περιοδεύσω. Οπότε το γνώριζαν αυτό όταν με ρώτησαν και αναγκάστηκα να πω όχι. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για εμένα να το πω αυτό.
Η ηχογράφηση πως έγινε για το μπάσο; Δεν είμαι 100% σίγουρος, γι’ αυτό ρωτάω.
Ταξίδεψα στο Los Angeles για να εργαστούμε επάνω στη σύνθεση των τραγουδιών και έπειτα να κάνουμε και την ηχογράφηση. Ήταν τρομερή εμπειρία αυτό για εμένα. Έμαθα πάρα πολλά! Στην αρχή είχα πολύ άγχος όταν επρόκειτο να γνωρίσω τον Max Cavalera. Αποτελεί και αυτός τεράστια μουσική επιρροή για εμάς, όπως και οι METALLICA. Τα πρώτα τραγούδια που κάναμε πρόβα στο studio ήταν των SEPULTURA. Μάλιστα στην πρώτη μας συναυλία ως GOJIRA το 70% των τραγουδιών που παίξαμε ήταν διασκευές κομματιών των SEPULTURA! Είχα τρελό άγχος την πρώτη ημέρα που ήμουν στο Los Angeles. Αλλά ήρθε ο Max και με αγκάλιασε και μου είπε “Joe, χαίρομαι τόσο πολύ που σε γνωρίζω – όλα θα πάνε μια χαρά!” Οπότε και κατέληξε να είναι απλά απίστευτη η όλη εμπειρία.
Joe, ήταν μια καθ’ όλα απολαυστική συνέντευξη. Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Η τελευταία κουβέντα δική σου!
Θα ήθελα να πω ότι στη ζωή όλα είναι πιθανά αρκεί να παραμένεις ζωντανός! Αυτό ισχύει για τους GOJIRA. Καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα μερικά από τα πιο βαθιά μας όνειρα και αυτό είναι πραγματικά εκπληκτικό! Από την αρχή είμαι πεπεισμένος ότι αν κρατάς τα όνειρα σου σε κοντινή απόσταση, όλα είναι πιθανά! Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα! Σας ευχαριστούμε όλους εκεί έξω για την υποστήριξη που μας δίνετε!
Ορφέας Σπηλιωτόπουλος
GOJIRA – “The way of all flesh” (Listenable)
Θα φανώ απόλυτα ειλικρινής για ακόμα μία φορά. Όταν πρωτοάκουσα το νέο δίσκο των GOJIRA τον βρήκα μέτριο κι όχι ελκυστικό. Αυτό συνέβη επειδή, έστω και υποσυνείδητα, έκανα την, αναπόφευκτη, σύγκριση με το “From Mars to Sirius”, τον προηγούμενο δίσκο τους, που θεωρώ άξιο για τον απόλυτο βαθμό. Άκουσμα στο άκουσμα όμως και προσπαθώντας να απελευθερώσω το μυαλό μου από όποια στερεότυπα και κολλήματα είχα δημιουργήσει, είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου ένα άλμπουμ το οποίο μπορεί να μη φτάνει σε αξία τον προκάτοχό του, αλλά βρίσκεται σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα. Από την αρχή, με το “Oroborus”, μπαίνεις σε ένα κόσμο που θέλει τους GOJIRA να μην προσκολλούνται στην επιτυχία, συνθετική και εμπορική, της προηγούμενης δουλειάς τους και να κοιτάνε μπροστά, χωρίς φόβο και κόμπλεξ. Έτσι καταφέρνουν να μας δώσουν ένα δίσκο γεμάτο πώρωση, τεχνική, οικολογική συνείδηση, μία διαφορετική και πρωτοποριακή ματιά στο death metal του σήμερα που το θέλει πιο «έξυπνο» από ό,τι μας έχει συνηθίσει η παλιά φρουρά, για όποια σχολή και να μιλάμε (αμερικανική, αγγλική, σουηδική). Οι GOJIRA έκαναν αυτό που πολλοί άλλοι στη θέση τους δεν είχαν τα κότσια να κάνουν: δεν έβγαλαν μία κόπια, ρέπλικα ή συνέχεια του προηγούμενου δίσκου τους, παρόλο που αυτό θα ήταν μία επιτυχημένη κίνηση. Άλλωστε αυτό δεν πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης/μουσικός; Να εκφράζει αυτό που νιώθει κι όχι να αναμασάει τις πετυχημένες συνταγές. Όπως και στις προηγούμενες κυκλοφορίες των GOJIRA, έτσι και στο “The way of all flesh” θα βρείτε στοιχεία στις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις που δεν είχαν κάνει την παρουσία τους στις προηγούμενες δουλειές τους συγκροτήματος. Προσωπικά αγαπημένα κομμάτια το thrashy “Adoration for none” με τη συμμετοχή του Randy Blythe των εξαιρετικών LAMB OF GOD, το εναλλακτικό death metal “The art of dying”, που παρόλη τη διάρκεια του (σχεδόν 10 λεπτά) κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, το ομώνυμο που έχει μία “From Mars to Sirius” περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το ρυθμικό και ηλεκτρονικό “A sight to behold”. Σίγουρα οι προσδοκίες για τους GOJIRA ήταν τεράστιες από μέρους μου αλλά φαίνεται ότι κατάφεραν να ανταποκριθούν.
8 / 10
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
