ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Liquid tension experiment 1“ – LIQUID TENSION EXPERIMENT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΙΑ: Magna Carta
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: LIQUID TENSION EXPERIMENT
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρα – John Petrucci
Πλήκτρα – Jordan Rudess
Μπάσο – Tony Levin
Τύμπανα – Mike Portnoy
Στο οπισθόφυλλο του ντεμπούτου των LIQUID TENSION EXPERIMENT, η μπάντα κάνει μια δήλωση όπου αποποιείται την ευθύνη για όσους δε τη παλέψουν με το 28λεπτο “Three minute warning”, έναν οργασμικό αυτοσχεδιασμό που κλείνει το δίσκο. Συγκεκριμένα, προειδοποιούν όσους δεν έχουν υπομονή για έναν τόσο μεγάλο αυτοσχεδιασμό που δίνει έμφαση στη μουσικότητα σε σημείο παροξυσμού και γενικά όσους σνομπάρουν τη μουσική που απορρέει από την αυταρέσκεια progressive μουσικών. «Αν είστε» γράφει, «σ’ αυτή τη κατηγορία, τότε πατήστε τώρα το κουμπί να σταματήσει». Ε λοιπόν, αν είστε στη κατηγορία αυτή, και δεν ανέχεστε τη φλυαρία ενός ξεμυαλισμένου prog οπαδού τότε σταματήστε εδώ… εκτός εάν είστε του σιναφιού μου και θέλετε να μάθετε κατιτίς για έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο της προοδευτικής μουσικής που κυκλοφόρησε πριν 20 χρόνια.
Πριν 20 χρόνια λοιπόν κυκλοφόρησε το πρώτο “πείραμα” των LIQUID TENSION EXPERIMENT. Η μπάντα ήταν ένα από τα πάμπολλα πρότζεκτ του Mike Portnoy ο οποίος ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να καθίσει στ αυγά του και ευτυχώς, διότι η αχαλίνωτη δημιουργικότητα του μας έχει προσφέρει αριστουργήματα που φτάνουν μέχρι το ντεμπούτο των SONS OF APOLLO το 2017. Το 1997 ο Portnoy παρέα με τον John Petrucci τσιμπάει από τους DIXXIE DREGS τον Jordan Rudess και δανείζεται τον επίσης υπέρ δραστήριο Tony Levin (King Crimson, Peter Gabriel) στο μπάσο και δημιουργεί τη σημαντικότερη σύγχρονη progressive instrumental μπάντα μετά τους DREGS και αναμφίβολα το πιο αγαπημένο και αξιομνημόνευτο πρότζεκτ μελών των DREAM THEATER. Ρωτήστε και τον πιο φανατικό κολλημένο οπαδό της πρώιμης περιόδου της μπάντας, μέχρι δηλαδή την αποχώρηση του Kevin Moore, και σας υπόσχομαι πως θα σας πει πως προτιμάει τους LIQUID TENSION EXPERIMENT από τους DREAM THEATER. Τόσο μεγάλο αντίκτυπο έκανε η μπάντα που, όταν πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα (στα social media δηλαδή) φωτογραφία που έβγαλε ο Portnoy με το παντοτινό φίλο του Petrucci, πολλοί ευχόντουσαν (προσωπικά προσευχόμουν) ένα LIQUID TENSION EXPERIMENT reunion παρά DREAM THEATER – απόδειξη για άλλη μια φορά του ότι οι οπαδοί του είδους και της μπάντας επενδύουν πάνω απ όλα στα θρυλικά και αποθεωτικά instrumental μέρη τραγουδιών. Αλήθεια, πόσοι από μας “τραγουδάμε” κάθε φορά τα σόλο και τις μελωδίες στο μεσαίο τμήμα ενός DREAM THEATER κομματιού και προσευχόμαστε να παίξουν κανένα instrumental…
Το πρώτο “Experiment” του 1998 ηχεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό όντως σαν ένα πείραμα, μιας και τα δύο τότε μέλη των DREAM THEATER ακούγονται σαν να πειραματίζονται σε φόρμες που απέχουν αρκετά από το progressive metal των DREAM THEATER. Παρέα με δύο κολοσσούς, βιρτουόζους της τζαζ, fusion prog rock σκηνής, η εντύπωση που μας δίνεται είναι ήμερων ζώων που έχουν ξαφνικά αφεθεί ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον, χωρίς όρια και κανόνες και με τις επιρροές τους χαραγμένες ξεκάθαρα (ο Petrucci ειδικά σ’ αυτό το δίσκο δε κρύβει την αγάπη του για τον Steve Morse της DIXIE DREGS περιόδου). Αν νομίζατε μέχρι τότε λοιπόν πως με τους DREAM THEATER τα είχατε ακούσει όλα, ότι το heavy metal είχε γίνει όσο εξεζητημένο γινόταν με τις prog καταβολές των DREAM THEATER, ξαφνικά σκάει το ντεμπούτο της τετράδας του Portnoy και απλά γίνεται χαμός στη progressive κοινότητα. Ακόμα πιο τζαζ, μ’ έναν τζαζίστα στο μπάσο, πιο μεγάλο σε διάρκεια, πιο γρήγορο αλλά και απρόβλεπτο, το ντεμπούτο των LIQUID TENSION EXPERIMENT τα είχε όλα από KING CRIMSON σε DIXIE DREGS με στεροειδή, σε funk με στακάτες lead κιθάρες και έναν Petrucci να συναντάει τον Jordan Rudess προτού γίνει μόνιμο μέλος των THEATER και ο πρώτος αφήσει στην άκρη όλα τα πρότζεκτ (ευτυχώς ο καραφλός έχει σήμερα τους LEVIN, MINEMMAN, RUDESS). Εδώ είναι φανερό πως η τετράδα αυτή μουσικών δεν υπηρετεί κανένα concept, στίχους, τραγουδιστή ή στεγανά ενός και μόνο είδους. Υπάρχει απόλυτη ελευθερία σε επίπεδο μουσικό. Έτσι λοιπόν από το θρυλικό εναρκτήριο “Paradigm shift” (σημαδιακός τίτλος!) μέχρι το “the stretch” και το “Chris and Kevin’s excellent adventure” πάμε από δίκαση και heavy ριφάρες, σ’ ένα βαρύ funk με εκκωφαντικά σόλο στα πλήκτρα από τον Rudess, lead μπάσο και chapman stick από τον Tony Levin. Εν ολίγοις, ό,τι νάναι αλλά που αγαπάει κάθε οπαδός τους progressive rock και metal. Και ενώ το 28λεπτο τζαμάρισμα στο τέλος πέφτει όντως βαρύ ακόμα και για μένα, κάθε φορά που βάζω το δίσκο νιώθω σαν να με προκαλεί να το ανακαλύψω ξανά εκ νέου μπας και αποκαλυφθεί κάτι που δεν έχω ακόμη προσέξει μέσα στο κυκεώνα από νότες, αρμονίες και odd-time χρόνους.
Μη νομίζετε βέβαια πως μιλάμε μονάχα για χάος. Αντιθέτως, ο Levin παραπονιόταν συχνά πως δεν αυτοσχεδιάζουν αρκετά και πως πρέπει να αφήνονται περισσότερο. Από κει πρόκυψε και το “Three minute warning”. Τα υπόλοιπα κομμάτια όμως, όσο και αν δίνουν την εντύπωση ενός ανήμερου prog κτήνους, έχουν δομή και λογική – και πώς να μη γίνει έτσι όταν στα ηνία είναι ο μπροστάρης και μαέστρος Mike Portnoy.
Είκοσι χρόνια μετά, το ντεμπούτο καθώς και το δεύτερο “Experiment” των LIQUID TENSION EXPERIMENT δεν έχουν χάσει καθόλου σε αξία. Το αντίθετο. Είναι διαχρονικά όσο λίγα άλμπουμ των DREAM THEATER και έχουν από πίσω μια αρμάδα οπαδών που είμαι σίγουρος θα έδιναν ό,τι ζωτικά όργανα έχουν για να δουν ένα reunion με την αυθεντική σύνθεση. Εγώ έχω κάτι νεφρά σίγουρα.
Φίλιππος Φίλης
Did you know that
– Ο Mike Portnoy αρχικά ήθελε τον Dimebag Darrell στη κιθάρα αλλά δεν μπόρεσε να τον πετύχει. Δεν είμαι σίγουρος αν το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν καλό, όσο και να έχω περιέργεια.
– Το κομμάτι “Chris and Kevin’s excellent adventure” αναφέρεται σε μια γκάφα όπου ο παραγωγός αναφέρθηκε στον Portnoy και τον Rudess αντίστοιχα ως Chris και Kevin.
– Στο ίδιο κομμάτι, γίνεται αναφορά στη cult ταινία “Bill and Ted’s excellent adventure” του 1989 με τον Portnoy να αναφωνεί “excellent!” όπως ο Keanu Reeves και ο κολλητός του στη ταινία που το φωνάζουν συνθηματικά.
– (σ. Σάκη Φράγκου: Ο Portnoy έχει κάνει επανειλημμένως δηλώσεις, ότι αν δεν υπήρχε το LTE, μπορεί να μην υπήρχε όχι μόνο το “Scenes from a memory”, αλλά ούτε καν DREAM THEATER. Τόσος ήταν ο αέρας ανανέωσης που έδωσε στους μουσικούς και το γκρουπ!!!
