ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Twilight in Olympus” – SYMPHONY X
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Romeo, Steve Evetts
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Russell Allen
Κιθάρα – Michael Romeo
Πλήκτρα – Michael Pinnella
Μπάσο – Thomas Miller
Τύμπανα – Thomas Walling
Όταν βγήκε το “Twilight in Olympus” είχα μόλις κλείσει τα 14 και ήμουν χωμένος στο heavy metal για ήδη δύο χρόνια. Οι 5,5/6 νεκροκεφαλές βαθμολογία του αρχισυντάκτη μας Σάκη Φράγκου στο δίσκο των SYMPHONY X έφτανε για να με οδηγήσει στο πλησιέστερο δισκοπωλείο όπου ευτυχώς είχαν φέρει το δίσκο – στα Χανιά το 1998 δεν μπορούσες να είσαι πάντα βέβαιος πως θα βρεις αυτό που ψάχνεις στα συνοικιακά δισκοπωλεία. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα SYMPHONY X. Και όμως ναι, πολλοί σημερινοί 30άρηδες οπαδοί δεν ξεκίνησαν από το θρυλικό “The divine wings of tragedy”! Ε λοιπόν, από τα εναρκτήρια arpeggios του “Smoke and mirrors” αποκαλύφθηκε μπροστά μου ένας δίσκος που συνόψιζε όλα τα ακούσματα μου στα 14: από HELLOWEEN και YNGWIE MALMSTEEN σε DREAM THEATER, QUEENSRYCHE και FATES WARNING και μέσα σ’ όλα αυτά, ο τεράστιος Russell Allen που μέχρι και σήμερα πιστεύω είναι ο μόνος που ακούγεται σαν τον Dio, με τα χρόνια να του προσδίδουν μια ακόμα πιο ώριμη και μεστή φωνή, άσχετα ότι οι ψηλές νότες γίνονται ολοένα και δυσκολότερες.
Τι να πρωτοπώ για το τέταρτο δίσκο της μπάντας του Michael Romeo… Προτού η μπάντα κάνει μια πιο ολοκληρωτική στροφή προς το πιο μεστό και τευτονικό heavy metal με τα “Paradise Lost” και κυρίως με το “Ιconoclast”, μιλούσαμε για μια μπάντα που συνόψιζε με άψογη ισορροπία το νεοκλασικό συμφωνικό power metal με το progressive. Το “Twilight in Olympus” αποτελεί από αυτή την άποψη κομβικός δίσκος μιας και βγήκε δύο χρόνια πριν το progressive αριστούργημα “V: the new mythology suite” μετά το οποίο η μπάντα έκανε μια γερή στροφή προς έναν πιο heavy thrash-ιζοντα ήχο που προσωπικά δε με ξένισε καθόλου. Από αυτή την άποψη, μιας και το “Twilight in Olympus” βρίσκεται ανάμεσα σε δύο σταθμούς του είδους, δεν πήγε και τόσο καλά και εν γένει δεν μνημονεύεται όσο θα έπρεπε – απόδειξη αυτού ότι δεν παίζουν κανένα κομμάτι ζωντανά πλέον. Ο λόγος μπορεί να είναι γιατί δεν συνάδουν ιδιαίτερα με το σημερινό ύφος και ήχο της μπάντας και ίσως επειδή η νέα φουρνιά οπαδών προτιμά τα χιτάκια “Set the world on fire” και “Domination” που είναι ενδεικτικά της πιο heavy και λιγότερο progressive στροφής στα 00’s. Με εξαίρεση λοιπόν το συμφωνικό power metal έπος “Smoke and mirrors” και το πιο βαρύ “Orion – the hunter” που προμηνύει τις αλά Dimebag ριφάρες του Romeo, ο δίσκος δεν φέρνει στους σημερινούς SYMPHONY X. Και πώς να το κάνει όταν μιλάμε για το 13 λεπτών progressive δυναμίτη “Through the looking glass” που θα μπορούσε άνετα να κάνει τους DREAM THEATER να κλαίνε που βγάλανε περίπου την ίδια περίοδο το “Falling into infinity”. Λυρισμός, επικό μεγαλείο, prog μουσικότητα και βιρτουοζιτέ, εναλλαγές στο ύφος και το συναίσθημα και concept βασισμένο στο δεύτερο βιβλίο του Lewis Carroll πάνω στις περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων. Το κομμάτι αυτό μαζί με το 9-λεπτο “Church of the Machine” είναι στα τοπ 10 progressive κομμάτια των 90’s χωρίς αμφιβολία.
Είκοσι χρόνια μετά πιστεύω ακράδαντα πως μιλάμε για έναν τεράστιο δίσκο στο είδος που θα έπρεπε να μνημονεύεται όσο και το “Divine wings of tragedy” που έφερε στους SYMPHONY X υστεροφημία στην Ιαπωνία και που αποτέλεσε εν γένει το μεγάλο breakthrough. Το “Divine wings…” βέβαια είναι μοναδικός δίσκος και είναι μάλλον δύσκολο για τον ακόλουθο να μείνει στη συνείδηση των οπαδών. Ενώ το μπαμ είχε ήδη γίνει πάντως, αυτό που ακολούθησε είναι εξίσου σπουδαίο και ας μην έχει τον ίδιο αντίκτυπο. Μεταξύ μας πάντως, δεν πιστεύω πως η μπάντα έχει κάνει κανένα σοβαρό ατόπημα στη καριέρα της, με το “Damnation game” του 1995 και το “Underworld” του 2015 να κατέχουν την ίδια θέση στη καρδιά μου. Μ’ αυτά και κείνα, ας βάλουμε το “Through the looking glass” στο repeat.
Φίλιππος Φίλης
Did you know that
– Το “Twilight in Olympus” είναι ο δεύτερος δίσκος της μπάντας χωρίς ομώνυμο κομμάτι. Κάποια μέρη από αυτό που θα ήταν το ομώνυμο τελικά χρησιμοποιήθηκαν στο “Rediscovery (part II) – the new mythology” που κλείνει το “V: the new mythology”.
– Κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το “Twilight in Olympus”, ο μπασίστας Thomas Miller έφυγε και αντικαταστάθηκε από τον Michael Lepond που συνεχίζει και σήμερα.
