ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Permanent waves” – RUSH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1980
ΕΤΑΙΡΙΑ: Anthem
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: RUSH, Terry Brown
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Geddy Lee – φωνητικά, μπάσο, πλήκτρα
Alex Lifeson – κιθάρες
Neil Peart – ντραμς
Τι τραγική ειρωνεία… Να ακούς έναν δίσκο των RUSH συνεχώς, με σκοπό να γράψεις για την 40η του επέτειο και από το πουθενά να πεθαίνει ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Neil Peart… Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί αυτές τις μέρες για τον κορυφαίο αυτό ντράμερ, ανάμεσά τους κι εμείς στο Rock Hard, βάλαμε το λιθαράκι μας, μ’ έναν συγκινητικό αποχαιρετισμό. Πάμε όμως τώρα στα του δίσκου, γιατί δεν χρειάζεται να θρηνούμε έναν μουσικό που μας έχει χαρίσει τόσες στιγμές απόλαυσης με την μουσική του.
Για πρώτη φορά στην καριέρα τους, οι RUSH, μετά την περιοδεία για το “Hemispheres”, ένιωσαν την κούραση να τους καταβάλλει. Να υπενθυμίσουμε ότι μέχρι τότε, περιόδευαν συνεχώς και χωρίς διάλειμμα, έμπαιναν στο στούντιο, έγραφαν το ένα αριστούργημα μετά το άλλο κι επέστρεφαν στο δρόμο. Πέρα από το διάλειμμα σχεδόν δύο μηνών που έκαναν, αποφάσισαν μία σειρά από αλλαγές. Για παράδειγμα, επέλεξαν να μην ηχογραφήσουν στην Ουαλία, όπου είχαν γράψει τους προηγούμενους δύο δίσκους τους, σε χώρο που ήταν πολυσύχναστος, αλλά να πάνε σ’ ένα απομακρυσμένο στούντιο, στο Κεμπέκ του Καναδά. Επίσης, αυτή τη φορά δεν έγραψαν τα συνηθισμένα τους έπη των 15+ λεπτών, αλλά πήγαν σε φόρμες όπου προσπαθούσαν να εκφράσουν τις ιδέες τους, σε πιο compact συνθέσεις των πέντε λεπτών. Η αλήθεια είναι, ότι ο Neil Peart, είχε προσπαθήσει να γράψει στίχους για ένα τέτοιο έπος, αλλά δεν του βγήκαν και παράτησαν την ιδέα. Ίσως και γι’ αυτό, η συνολική διάρκεια του δίσκου, τους βγήκε γύρω στα 35 λεπτά και φαίνεται σαν να λείπει κάτι στο τέλος, ίσως ένα από αυτά τα κομμάτια που συνήθιζαν να γράφουν την τελευταία στιγμή.
Ακούγοντας το άλμπουμ όμως, δεν φαίνεται ουσιαστικά να λείπει τίποτε απολύτως. Το “Spirit of radio” και το “Free will”, ακούγονταν από τότε σχεδόν σε κάθε συναυλία τους, οπότε μιλάμε για all-time classics. Το “Jacob’s ladder”, στα 7 λεπτά που διαρκεί, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα 10+λεπτα έπη του παρελθόντος, αφού έχει πληθώρα ιδεών, μόνο που είναι λίγο πιο συμπυκνωμένες. Το “Entre nous”, έχει τον «παραπλανητικό» τίτλο στα γαλλικά, που σημαίνει “Between us”, κάτι που επαναλαμβάνεται στο ρεφρέν. Ένα φαινομενικά απλό κομμάτι, που σου κολλά στο μυαλό, ενώ υπάρχει και το “Different strings”, μία από τις πιο υποτιμημένες μπαλάντες αλλά και τραγούδια γενικότερα, των RUSH. Το πιάνο στο κομμάτι αυτό, έπαιξε ο Hugh Syme, ο άνθρωπος πίσω από τα εξώφυλλα του συγκροτήματος και όπως λένε οι ίδιοι, είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια που έχουν τέτοια παραγωγή, όπου είναι εντελώς αδύνατο να παιχτούν live. Ένα τέτοιο ήταν και το “Madrigal” από το “A farewell to kings”. Για το τέλος, άφησα το υπερέπος, το “Natural science”, το κομμάτι-επιτομή του progressive rock/metal, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου ολόκληρη. Βέβαια, για το “Natural science”, ο Geddy Lee έχει δηλώσει ότι παρά το γεγονός ότι δεν έχει την παραδοσιακή μορφή κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν, πίστευε ότι κάποια μέρη και μελωδίες δεν εμφανίζονταν όσο τακτικά έπρεπε μέσα στο κομμάτι, όπως και ότι στο τέλος κάπου το παράκαναν με κάποια επαναλαμβανόμενα μέρη. Αυτή την «ανορθογραφία», τη διόρθωσαν στις περιοδείες από τα μέσα των 90’s, όπου παρουσιαζόταν το τραγούδι αυτό ζωντανά, με τη μορφή που θα ήθελαν πραγματικά να έχει, κάνοντας το τέλειο, ακόμα πιο τέλειο!
Ο δίσκος, είχε τις μεγαλύτερες πωλήσεις τους μέχρι τότε, ξεπερνώντας στην Αμερική το ένα εκατομμύριο μέσα σε δύο μόλις μήνες, ενώ ποτέ, κανείς δεν κατάλαβε για ποιον λόγο δεύτερο single βγήκε το “Entre nous”, ένα κομμάτι που δεν παίχτηκε σε συναυλίες τους, παρά ελάχιστα. Πριν ηχογραφηθεί το “Permanent waves”, οι RUSH έκαναν ένα διάλειμμα, δίνοντας κάποιες συναυλίες στο τέλος του καλοκαιριού του 1979, παίζοντας μάλιστα το “Spirit of radio” και το “Free will” σε πρώιμη μορφή. Η περιοδεία που ακολούθησε ήταν μία πραγματική υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της εποχής, με πανάκριβο stage set, πολυπληθές crew και φυσικά μεγάλες αμοιβές. Αυτό όμως που περικλείει το κεντρικό νόημα αυτού του δίσκου, βρίσκεται σε μία ατάκα του Alex Lifeson: «Με το “Permanent waves” συνειδητοποιήσαμε τι θέλαμε να κάνουμε μετά το “Hemispheres”, το οποίο και πραγματοποιήσαμε τελικά στο “Moving pictures”!!!» Δηλαδή, τους πήρε έναν δίσκο (αλλά τι δίσκο) για να καταλάβουν που έπρεπε να πάνε. «Ξέραμε που έπρεπε να πάμε, μόνο που μας πήρε παραπάνω χρόνο», συμπλήρωσε ο Lifeson και δεν μπορούμε να πούμε πολλά παραπάνω.
Did you know that:
– Στα διαλείμματα των ηχογραφήσεων τους είχε πιάσει μία μανία να παίζουν… βόλεϊ!!! Και ήταν τόση η μανία που έπαιζαν, που πολλές φορές κατέληγαν να προσπαθούν να ηχογραφήσουν με πρησμένα δάχτυλα!!!
– Ο αρχικός τίτλος του δίσκου, ήταν “Wavelength”, αλλά τελικά αποφασίστηκε να ονομαστεί “Permanent waves”, για να δείξει το γκρουπ την περιφρόνησή του στο hype του κινήματος του New Wave που ήταν στα πάνω του εκείνα τα χρόνια.
– Ο τίτλος “The spirit of radio” είναι εμπνευσμένος (κλεμμένος ίσως;) από το σλόγκαν ενός ραδιοφωνικού σταθμού στο Toronto του Καναδά.
Σάκης Φράγκος
