a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Reinventing the steel” – PANTERA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2000
ΕΤΑΙΡΙΑ: EastWest
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dimebag Darrell, Vinnie Paul, Sterling Winfield
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Phil Anselmo – φωνητικά
Vinnie Paul – ντραμς
Dimebag Darrell – κιθάρες
Rex Brown – μπάσο
H δεκαετία του ’90 τέλειωνε για τους PANTERA με το τσεκούρι του πολέμου ανάμεσα στα μέλη τους θαμμένο. Ένα τσεκούρι που δεν είχε θαφτεί την περίοδο πριν και μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ “The great southern trendkill”, όπου ο Phil Anselmo κατέληξε να ηχογραφήσει τα φωνητικά του μόνος του και οι υπόλοιποι να παίξουν τα δικά τους μέρη, ενώ αυτό φαινόταν ευδιάκριτα και στο βίντεο του “Drag the waters”, όπου δεν υπάρχουν κοινά πλάνα των τεσσάρων μελών. Ο αντίκτυπος του βαρύτερου και πλέον αντιεμπορικού τους δίσκου τους έκανε καλό, καθώς αναμφισβήτητα οι PANTERA ήταν η μόνη μεγάλη μπάντα που δεν άλλαξε ή ελάφρυνε τον ήχο της εκείνη την εποχή. Το γεγονός ότι 2 μήνες μόλις μετά τη δημιουργία του δίσκου ο Anselmo βρέθηκε νεκρός για 5 λεπτά λόγω υπερβολικής δόσης και επανήλθε σαν από θαύμα με την κατάλληλη ιατρική φροντίδα, έκανε τον χαρισματικό frontman να κατεβάσει το κεφάλι και να ρίξει τα μούτρα του ζητώντας συγνώμη, υποσχόμενος ότι θα κόψει τα ναρκωτικά. Οι υπόλοιποι και ειδικά τα αδέρφια Dimebag Darrell και Vinnie Paul, ένιωθαν μεγάλη ντροπή με τις πράξεις του κι ένιωθαν ότι λέρωνε το όνομα της μπάντας, αλλά τελικά κατάφεραν να μείνουν ενωμένοι και να πραγματοποιήσουν μια μεγάλη περιοδεία.
Στα τέλη του 1999, κι αφού το συγκρότημα είχε ανανεωθεί, ενώ και ο ίδιος ο Anselmo είχε γίνει μέλος των NECROPHAGIA, EIBON, VIKING CROWN και περνούσε την κάφρικη φάση του, οι υπόλοιποι έφτιαξαν την country μπάντα τους REBEL MEETS REBEL μαζί με τον David Allan Coe. Το “Reinventing the steel” όπως ονομάστηκε το 9ο άλμπουμ της μπάντας (αν και όλοι για 5ο το λογίζουμε, σβήνοντας όπως και η μπάντα ότι προηγήθηκε του “Cowboys from hell” και κυνηγάμε με μαδέρια με καρφιά τους “καλύτερο Pantera το Power metal” αυτού του κόσμου), έβρισκε τη μπάντα σε πιο ευθεία ηχητική προσέγγιση συμμαζεύοντας κάπως το χάος του “The great southern trendkill”. Αυτή τη φορά η παραγωγή έγινε από τα δύο αδέρφια Darrell/Paul με τη βοήθεια του Sterling Winfield. Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος χωρίς να χάνεται η βαρύτητα και το άλμπουμ θεωρήθηκε μακρινό ξαδερφάκι του “Far beyond driven”, ενώ είχε και το υλικό να σταθεί από μόνο του σε μια δισκογραφία που την προηγούμενη δεκαετία είχαν προηγηθεί θηρία. Το πρώτο single “Revolution is my name” πήγε πολύ καλά από άποψη air play και μεγάλωσε την αγωνία, ενώ το «τυράκι» που πέταξαν στον κόσμο ότι θα συμμετέχει στο δίσκο ο Kerry King (στο “Goddamn electric”) έπιασε τόπο.
Το συγκεκριμένο κομμάτι μιλάει για τους οπαδούς τους και τις επιρροές της μπάντας αναφέροντας ξεκάθαρα την αγάπη τους για τους BLACK SABBATH και SLAYER, ενώ και οι στίχοι ήταν γενικά αρκετά περιγραφικοί, καθώς στο “We’ll grind that axe for a long time” υπονοούσαν ξεκάθαρα την αντοχή τους στο χρόνο σε σχέση με τις άλλες μπάντες και τόνιζαν την ειλικρίνειά τους, ενώ αντίστοιχα το “I’ll cast a shadow” που έκλεινε το δίσκο αναφερόταν στην συνολική επιρροή που είχαν σαν συγκρότημα εκείνη την εποχή (πείτε το και έπαρση, αλλά δεν λέγανε κάτι που δεν ίσχυε 101%). Γενικώς ο δίσκος «φύσαγε» από την αρχή με την κορυφαία αρχή του “Hellbound”, που είναι το μικρότερο κομμάτι του δίσκου κι από τα μικρότερα της καριέρας τους, ενώ το “Yesterday don’t mean shit” άνοιγε τις συναυλίες τους εκείνη την εποχή και θρυλική έχει μείνει γενικότερα η περιοδεία με τους SATYRICON με προτροπή του ίδιου του Anselmo. Σε εκτελεστικό επίπεδο, όλοι ήταν σε τεράστια φόρμα, ο δίσκος πήγε στο νούμερο 4 του Billboard με τη μία και το άλμπουμ έγινε χρυσό με συνοπτικές διαδικασίες, παρόλα αυτά δεν έχει γίνει ακόμα πλατινένιο ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο πωλήσεις και είναι το μόνο άλμπουμ της δεύτερης εποχής που δεν το πέτυχε.
Ακολούθησαν πολλές συναυλίες, είτε στην κεντρική σκηνή του Ozzfest, δίπλα στον Ozzy και τους GODSMACK, STATIC-X, METHODS OF MAYHEM, INCUBUS, P.O.D., BLACK LABEL SOCIETY, QUEENS OF THE STONE AGE και APARTMENT 26. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ο Anselmo έσπασε τα πλευρά του στο ετήσιο House of shock στη Νέα Ορλεάνη και έπρεπε να ακυρώσουν αρκετές εμφανίσεις. Το 2001 όμως επέστρεψαν στη σκηνή παίζοντας στη Βόρεια Αμερική με τους MORBID ANGEL, SCRAPE, SLAYER και STATIC-X. Η περιοδεία που είχε προγραμματιστεί στην Ευρώπη και θα περνούσε για πρώτη φορά κι από τη χώρα μας, ακυρώθηκε μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, με το συγκρότημα να μένει κολλημένο για έξι μέρες στο Δουβλίνο καθώς ακυρώθηκαν όλες οι πτήσεις. Η τελευταία τους συναυλία παίχτηκε στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας στης 28 Αυγούστου του 2001, και γυρνώντας στην Αμερική, υπήρχαν σχέδια για να κυκλοφορήσει η τέταρτη βιντεοκασέτα τους και να ηχογραφηθεί ένα νέο άλμπουμ, αμφότερα εκ των οποίων δεν είδαν ποτέ το φως. Η ενασχόληση του Anselmo μέσα στο 2002 αρχικά με τους DOWN που έβγαλαν το δεύτερο άλμπουμ τους και μάλιστα παίρνοντας και τον Rex Brown στη θέση του πρώην μπασίστα Todd Strange, όπως και με τους SUPERJOINT RITUAL, έβαλαν τους PANTERA στον πάγο.
Σύμφωνα με τον Paul, ο Anselmo είχε πει ότι θα έκανε διάλειμμα ενός χρόνου, αλλά οι συνεχείς περιοδείες με τις δύο μπάντες έδειχναν το ακριβώς αντίθετο, με τα δύο αδέρφια να νιώθουν ότι ο Anselmo τους είχε εγκαταλείψει. Προσθέστε και δηλώσεις του Anselmo εκείνη την εποχή τύπου «γουστάρω να παίζω σε κλαμπ με τον κόσμο κοντά κι έχω βαρεθεί τις αρένες που δεν υπάρχει επαφή με το κοινό», που έβαζαν φυτίλι στη φωτιά, κι έτσι οδηγηθήκαμε στη διάλυση των PANTERA το 2003, με δηλώσεις εκατέρωθεν εναντίον των μελών, τον Rex Brown κάπου στη μέση όλου αυτού και την περίφημη δήλωση του Anselmo ότι “O Dimebag αξίζει να φάει πολύ ξύλο» να τα κάνει όλα χειρότερα και να χρησιμοποιείται εναντίον του μελλοντικά. Οι Darrell/Paul σχημάτισαν τους DAMAGEPLAN, με τους οποίους σημείωσαν επιτυχία, την οποία όμως δε χάρηκαν πολύ, καθώς στις 8 Δεκεμβρίου του 2004, ένας σχιζοφρενής υποτιθέμενος φανατικός PANTERA οπαδός, ο 25χρονος Nathan Gale, σκότωσε τον Dimebag επί σκηνής ενώ μόλις είχε αρχίσει η συναυλία τους στο Alrosa Villa στο Columbus του Ohio. Αυτός ήταν ο τραγικός επίλογος σε μία σχέση που ποτέ δε μάθαμε αν θα υπήρχε ξανά επανένωση, αν και οι δηλώσεις του Paul και οι προσπάθειες του Anselmo για συμφιλίωση μαρτυρούσαν το αντίθετο.
To “Reinventing the steel” έμεινε στην ιστορία πέρα από το καταπληκτικό του περιεχόμενο, και για το γεγονός ότι παρέμεινε το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησε από ένα πραγματικά σπουδαίο συγκρότημα, ένα σύνολο που ο χρόνος δεν κατάφερε να το λυγίσει και η πτώση επήλθε από δικές τους άλυτες διαφορές και από το πειραγμένο μυαλό ενός ανθρώπου που στέρησε τη ζωή ενός από τους πλέον χαρισματικούς ανθρώπους της αγαπημένης μας μουσικής (αφήνουμε κατά μέρος το παίξιμο του που είναι το τελευταίο που μετράει και φυσικά δεν είχε κανείς να πει το οτιδήποτε εναντίο αυτού). Στις 22 Ιουνίου του 2018, ο Vinnie Paul έκανε κι αυτός το μεγάλο ταξίδι για εκεί ψηλά, 14 χρόνια αφού φυτοζωούσε χωρίς τον αδερφό του (η καρδιά του ξέρει το πώς την έβγαλε καθαρή και τόσα χρόνια) και έτσι το κεφάλαιο PANTERA κι ότι σχετιζόταν μ’ αυτό, βυθίστηκε και πάλι στο πένθος. Τη δεδομένη στιγμή υπάρχουν κάποιες σκέψεις για επανένωση της μπάντας με τον Zakk Wylde στο πλευρό των Anselmo/Brown και τον Chris Adler (πρώην LAMB OF GOD, MEGADETH) να παίρνει τη θέση του Paul. Μύλος η όλη κατάσταση, όλοι είναι εναντίον σαν σκέψη, αλλά πόσο εύκολα μπορεί κανείς να πει όχι στο να ακούσει αυτά τα τραγούδια ζωντανά έστω με 2 από τα 4 μέλη τους και 2 ακόμα παιχταράδες στη θέση των συγχωρεμένων;
Οι PANTERA, όπως θα έλεγε κι ο Robert DeNiro σαν Jake LaMotta στο “Raging Bull”, δεν έπεσαν ποτέ στα γόνατα, δεν τους έριξε ποτέ κανείς με την αξία του και διαλύθηκαν όντας στην κορυφή, με την υστεροφημία τους καλά να κρατάει 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου. Κι αυτό όσο κι αν ξέρω ότι πονάει πολλούς (βεντούζα ρε), δε μπορεί να τους το αμφισβητήσει κανείς και δεν πρόκειται να τους το πάρει κανείς, όσες δεκαετίες ακόμα κι αν περάσουν… Η απώλεια τους θα είναι για πάντα αναντικατάστατη!
Άγγελος Κατσούρας
