ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “La Raza” – ARMORED SAINT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΙΑ: Metal Blade Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Joey Vera, Bryan Carlstrom
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: John Bush
Κιθάρες: Phil Sandoval, Jeff Duncan
Μπάσο: Joey Vera
Τύμπανα: Gonzo Sandoval
Πότε πέρασαν δέκα χρόνια… σαν χθεσινή μου φαίνεται η αναμονή για το δεύτερο άλμπουμ της επανασύνδεσης των ARMORED SAINT. Το “Revelation” μας άρεσε, έστω και δύσκολα, και αυτό γιατί μπορεί να μην ακούσαμε τον «Οπλισμένο Άγιο» όπως τον θέλαμε, ωστόσο ήταν η millennial συνέχεια του τεράστιου “Symbol of salvation”. Νιάτα ήμασταν τότε, δικαιολογημένα επιζητούσαμε έναν δίσκο σαν το “Raising fear” για παράδειγμα. Το “La Raza” μας έκανε την ζωή ακόμη πιο δύσκολη. Ήταν ακόμη πιο πειραματικό από το “Revelation”, εισήγαγε ήχους που δεν περίμενες να ακούσεις από ένα βέρο σχήμα της μεγάλης του US metal σχολής, ακόμη και το εξώφυλλο μαζί με το artwork ήταν εκτός «γραμμής». Η μπάντα με casual ρουχισμό, φωτογραφίες και πλάνα από το ανατολικό Los Angeles (χαρακτηριστικό σημείο η γωνία Broadway και 7ης με την «αρχαία», από το 1932, “Clifton’s cafeteria”), ούτε δερμάτινα, ούτε metal attitude, ούτε πόζα και αγριάδα.
Αν το ακούσεις πολλές φορές το άλμπουμ, πολλές όμως, θα το αγαπήσεις. Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες και βεβαίως ο Bush παραμένει αγέραστος. Όσο για τα τραγούδια του, θα βρεις πολλά καλά εδώ μέσα. Αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα “Loose cannon”, “Head on” (κομματάρα με super riff), “Left hook from a right field”, το “Chilled” και το “Black feet” με τον ωραίο funky ρυθμό και τέλος το ομώνυμο μικρό αριστουργηματάκι, με το υπέροχο refrain και τα congas με το theremin που του δίνουν άλλον, latin χαρακτήρα. Σημείωση, επειδή σίγουρα εδώ έχετε απορίες: theremin (ελλ. αιθερόφωνο) είναι ένα ηλεκτρονικό μουσικό όργανο που εφευρέθηκε το 1920. Είναι το μόνο μουσικό όργανο το οποίο μπορεί να παιχτεί μακρόθεν, δηλ. «στον αέρα», χωρίς να αγγίζεται από τον ερμηνευτή, μέσω της πυκνότητας των αερίων. Το όνομά του το πήρε από τον εφευρέτη του, τον Ρώσο Léon Theremin. Τέλος, πολύ δυνατοί είναι και οι στίχοι του, προσγειωμένοι, καυστικοί, να δημιουργούν προβληματισμό. Ποίηση του δρόμου, στην κυριολεξία.
Ένα ακόμη σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθεί κάθε «μελετητής» του δίσκου, είναι πως η μπάντα δεν «έθαψε» τα τραγούδια του, αλλά πάντα μα ΠΑΝΤΑ δίνει χώρο έστω και σε ένα από αυτά στις συναυλίες της. Αυτό δείχνει πρώτον πως το υλικό είναι καλό και ο κόσμος πια το έχει δεχτεί, και δεύτερον πως οι ARMORED SAINT έχουν τα “cojones” να απλώνουν το setlist σε κάθε πτυχή της καριέρας τους, όχι να κρέμονται από έναν δίσκο ή γενικά από τις «χρυσές» τους μέρες. Το διαπιστώσαμε αυτό και στην καταιγιστική τους εμφάνιση πέρυσι. “La Raza” λοιπόν, μετά το “Revelation” και πριν το θεϊκό “Win hands down”. Σύγχρονο heavy metal, χωρίς γραφικότητες, χωρίς να είναι μια καρικατούρα. Από μουσικούς που μπορεί να φορούν χαβανέζικα πουκάμισα αλλά στις φλέβες τους κυλά περισσότερο μέταλλο και από του Τάλω. Περιμένω εναγωνίως το νέο πόνημα του «Οπλισμένου Αγίου» και θέλω να δω αν τελικά κάποια στιγμή με απογοητεύσει. Μπα… άδικα θα περιμένω.
“The race to find space to breathe is harder now… Human race you make me grieve for the things that you do…”
Δημήτρης Τσέλλος
