ΟΝΟΜΑ AΛΜΠΟΥM: “Appetite for destruction” – GUNS ‘N’ ROSES
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1987
ΕΤΑΙΡΙΑ: Geffen
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mike Clink
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Axl Rose
Κιθάρες – Slash, Izzy Stradlin
Μπάσο – Duff “Rose” McKagan
Τύμπανα – Steven Adler
30 χρόνια πέρασαν κυρίες και κύρια από την κυκλοφορία, ίσως, του απόλυτου δίσκου του hard rock. Ήταν 21 Ιουλίου του 1987 όταν και εμφανιζόταν στα ράφια των δισκοπωλείων, έτοιμο για να σπείρει τον πανικό στον κάθε ανυποψίαστο ακροατή. Πέντε τύποι έκαναν τον κόσμο άνω κάτω στην κυριολεξία. Πέντε τύποι από τα στενά του Los Angeles που έφτασαν στην κορυφή του κόσμου και έγιναν το Έβερεστ του hard rock. Γιατί τέτοιο είναι το “Appetite for destruction”. Κορυφή και μάλιστα απάτητη.
Για τον δίσκο μπορούν να γραφτούν πολλές αράδες, να χρησιμοποιηθούν πολλοί χαρακτηρισμοί και κάθε λογής κοσμητικά επίθετα, είτε καλά είτα κακά. Ο δίσκος μπορεί να τα υποστηρίξει και τα δύο. Είναι έτσι φτιαγμένος που μπορεί να το κάνει χωρίς να χαμπαριάζει το παραμικρό. Άλλωστε και το καλωσόρισμα του δίσκου είναι τέτοιο, ζούγκλα. Στα 12 τραγούδια του κρύβεται η αλητεία και η νεανική αθωότητα σε μέγιστο βαθμό. Είναι τόσο άμεσο το rock ‘n’ roll τους που σε συνεπαίρνει θες δε θες. Κατάφεραν αν μπολιάσουν τους AEROSMITH, τους LED ZEPPELIN και τους HANOI ROCKS μέσα στη δική τους μπαρουτοκαπνισμένη έμπνευση και τα κατάφεραν με τον πλέον εμφατικό τρόπο σε ένα άλμπουμ πραγματικά τρομακτικό! “It’s so easy”, “Nightrain”, “Mr. Brownstone”, “Paradise city”, “Sweet child O’ mine” και “Rocket queen” είναι τα all time classic του δίσκου μαζί με το εισαγωγικό “Welcome to the jungle”. Ο Αxl είναι «παιχνιδιάρης» εκεί που πρέπει, δυναμικός εκεί που χρειάζεται, «ζαχαρωτός» για να ενθουσιαστεί ο γυναικείος πληθυσμός. Ο Slash γίνεται αυτόματα guitar hero χωρίς να το έχει καταλάβει και το υπόλοιπο συγκρότημα είναι το αντίβαρο, η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στις δυο τεράστιες βεντέτες. Αν και δισκάρα ο δίσκος δεν έκανε το τεράστιο «μπαμ» όταν κυκλοφόρησε, αυτό το έπραξε ένα χρόνο αργότερα αλλά μικρό το κακό. Σε μουσικό επίπεδο ήταν κάτι καινούργιο, κάτι το εντελώς φρέσκο καθώς ήταν η πρώτη μπάντα που έπαιξε τοιούτον τρόπο. Οι άλλες μπάντες του ιδιώματος πηγαίνανε σε πιο γυαλισμένα riff, εκείνοι διαλέξανε τον δρόμο του αυθεντικού. Τέτοιοι ήταν δεν μπορείς να τους το αρνηθείς. Χαρακτηρίστηκαν σαν «Η πιο επικίνδυνη μπάντα του πλανήτη». Ειλικρινά ήταν. Όπου και αν πήγαιναν προκαλούσαν τον πανικό και καταστάσεις άνευ προηγουμένου. Ήταν σύγχρονοι Μίδες που ότι και αν έπιαναν γινόταν χρυσό.
30 χρόνια, λοιπόν, για τον μουσικό φάρο που ακούει στο όνομα “Appetite for destruction”. 30 χρόνια στέκει αγέρωχο, στη μοναξιά της κορυφής σαν ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών. Η συνάρτηση γίνεται ότι πέραν του καλύτερου είναι με διαφορά το πιο επιτυχημένο. Πολύ άνετα. Κυκλοφόρησε την κατάλληλη στιγμή. Ήταν σαν να βρισκόταν στην αναμονή περιμένοντας τους διαχειριστές της μουσικής να πουν πως «Μάγκες ήρθε η ώρα το metal να αλλάξει κατεύθυνση και να γίνει διάσημο, να μπει σε κάθε σπίτι» και τσουπ, θα το πω λιμανιώτικα, πάρτο στη μάπα ανίδεε ακροατή. Και μόνο που το αποδέχεται σύσσωμος ο μεταλλικός κόσμος αλλά και κόσμος έξω από τον δικό μας είναι από μόνο του η πιστοποίηση του πόσο μεγάλος δίσκος ήταν και είναι το “Appetite for destruction”.
Did you know that:
- Το αυθεντικό εξώφυλλο που προοριζόταν για το άλμπουμ απεικόνιζε έναν ρομποτικό βιαστή να τιμωρείται από έναν μεταλλικό εκδικητή. Έπειτα από αποφυγή τοποθέτησης του άλμπουμ σε αρκετά καταστήματα, η δισκογραφική αποφάσισε να έχει την εικόνα αυτή εντός της συσκευασίας, αντικαθιστώντας το εξώφυλλο με ένα σταυρό που έφερε νεκροκεφαλές του κάθε μέλους.
- Οι πλευρές του βινυλίου και της κασέτας δεν ονομάστηκαν “Α” & “Β”, αλλά “G” & “R”. Στην πλευρά G (Guns) βρίσκονται τραγούδια σχετικά με την δύσκολη ζωή και τα ναρκωτικά, ενώ στην πλευρά R (Roses) κομμάτια που μιλούν για έρωτα.
- Το άλμπουμ όταν κυκλοφόρησε έφτασε έως το Νο182 του Αμερικάνικου Billboard. Ένα χρόνο αργότερα και αφού κυκλοφόρησε το video του “Sweet child O’ mine”, ο δίσκος κυριολεκτικά καρφώθηκε στο Νο1.
- Είναι από τα πλέον μοσχοπουλημένα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής μετρώντας περίπου 30.000.000 πωλήσεις με τα 18.000.000 να είναι μόνο στην Αμερική.
- Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε πέντε διαφορετικά στούντιο εκείνο το διάστημα και για την παραγωγή του δαπανήθηκε το ποσό των 370.000 δολαρίων. Είπατε τίποτα;
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
