a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Something burning” – VICIOUS RUMORS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1996
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Massacre Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Geoff Thorpe
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Geoff Thorpe
Κιθάρες – Geoff Thorpe, Steve Smyth
Μπάσο – Tommy Sisco
Drums – Larry Howe
Δύσκολη περίοδος για μια άλλωτε πανίσχυρη μπάντα της Αμερικάνικης σκηνής. Μιλάμε για μια επιδραστική Bay area μπάντα, που ανέκαθεν βασιζόταν στο συνθετικό ταλέντο του Geoff Thorpe, που κατάφερε να έχει ανταπόκριση σε μεγαλύτερο κοινό απ’ ότι οι περισσότεροι συναγωνιστές τους.
Αφού είχαν περάσει κι από την Αθήνα στην περιοδεία του φανταστικού “Word of mouth” με τους METAL CHURCH, ακολούθησε άλλη μια Ευρωπαϊκή περιοδεία με τους SAVATAGE. Ο τραγικός θάνατος του τραγουδιστή τους, έμελλε να εκτροχιάσει την πορεία τους, αφού όμως κυκλοφορούσαν άλλο ένα δυνατό άλμπουμ με τίτλο “Something burning”.
Όλες οι προηγούμενες δουλειές τους παρουσίαζαν μια πρόοδο, περιείχαν διαμάντια και βοηθούσαν τους VICOUS RUMORS να μεγαλώνουν, παρότι το κλίμα – εν έτει 1996 – ήταν αντιστρόφως ανάλογο. Αν και το παρόν δεν τους διόγκωσε την φήμη, σίγουρα σε μουσική βάση αποτελεί και πάλι ένα νέο βήμα.
Ο Carl Albert είχε το ταλέντο, το εύρος αλλά και το πάθος που προσέθετε αξία στα τραγούδια των VICIOUS RUMORS. Μαζί με τον Thorpe, συνέθεταν σχεδόν τα πάντα και μαζί – όπως δήλωνε από τότε ο τελευταίος – είχαν αποφασίσει για μια σκληρότερη ηχητική κατεύθυνση. Το “Something burning” μέσα στο κλίμα της εποχής, είναι βαρύ και σκοτεινό. Στο βιβλιαράκι αφιέρωναν την κυκλοφορία στον αδικοχαμένο τραγουδιστή, εύστοχα συμπληρώνοντας “ ‘cause there is no one who can take his place”. Όσο κι αν μας εξέπληξε, η φωνή του Thorpe ταίριαζε απόλυτα με το πιο χαμηλό κούρδισμα στις κιθάρες και τα επιθετικά τραγούδια.
Τρεις από τις καλύτερες συνθέσεις, έφεραν και το όνομα του Albert, με – ένα από αυτά – το “Perpetual” να είναι ίσως το καλύτερο του δίσκου. Αυτό που είναι πιο έντονο από ποτέ, νομίζω πως είναι η κιθαριστική ευφυϊα του Thorpe. Έχοντας αντικαταστήσει τον Mark McGee στις κιθάρες, ήταν ο άγνωστος 25άχρονος τότε, Steve Smyth, που νομίζω προσέδωσε την πιο σύγχρονη χροιά, αλλά και την επιπλέον ώθηση στον αρχηγό, για περισσότερη δουλειά στα κιθαριστικά μέρη. Τραγούδια όπως το ομώνυμο, ή το “Free to go” είναι πιο thrash από ποτέ. Ακόμα και τα τύμπανα του αγέραστου συνοδοιπόρου Larry Howe, είναι πιο groovy, κάτι ευδιάκριτο ακόμη κι από το εναρκτήριο “Ballhog” και το “Mouth” που το διαδέχεται. Τα σόλο είναι καταιγιστικά και αξιοπρόσεκτα σε κάθε τραγούδι. Παρότι οι ταχύτητες είναι πεσμένες, οι Thorpe/Smyth τα σπάνε σε κάθε ευκαιρία, με αποκορύφωμα το instrumental “Strip search”.
Ο δίσκος ήταν και μια καθαρτική εμπειρία για το δίδυμο Thorpe/Howe (εν μέρη και για τον μπαίστα Sisco που είχε προσχωρήσει στην μπάντα στο προηγούμενο άλμπουμ). Είναι αξιοσέβαστο πως οι VICIOUS RUMORS, παρά το χαμό ενός σημαντικού τους μέλους, προχώρησαν εμπρός, έβγαλαν ένα μοντέρνο δίσκο και συνέχισαν να κυνηγούν το όνειρο. Νομίζω πως ο Albert θα ήταν περήφανος για την παρέα του, που ποτέ δεν τα έβαλε κάτω, όταν η μουσική βιομηχανία δοκίμασε να τους περιφρονήσει. To “Something burning” στέκεται στο πέρασμα του χρόνου καλύτερα από άλλες τους κυκλοφορίες. Δοκιμάστε το.
Did you know that:
– Στην μίξη βρισκόταν ο Vincent Mojno, που παλαιότερα δούλεψε ως assistant engineer στο “Welcome to the ball” και πλέον είχε γίνει γνωστός για την δουλειά του στο ντεμπούτο των MACHINE HEAD, “Burn my eyes”.
– Σε ένα αυτοκόλλητο που συνόδευε την κυκλοφορία, έλεγε πως η μίξη έγινε από κάποιον “Kent Mackey (METALLICA)” κάτι που δεν αναγράφεται μέσα στο βιβλιαράκι. Βέβαια αυτός μάλλον είναι ο Kent Matcke (“Load”, “Live shit…” κλπ, που ακολουθεί να είναι στην ομάδα των METALLICA), αλλά δεν περιλαμβάνεται πουθενά στις λοιπές πληροφορίες.
– Ο Tommy Sisco, που έπαιξε μπάσο στους VICIOUS RUMORS από το “Word of mouth”, ήταν μέλος των θρυλικών VILLAIN μαζί με τον Carl Albert οι οποίοι είχαν κυκλοφορήσει το συλλεκτικό πλέόν “Only time will tell” ως μοναδικό ενθύμιο της συνεργασίας τους.
– H Ευρωπαϊκή τους περιοδεία τότε, έγινε με τους Γερμανούς MIND ODYSSEY, που τότε είχαν κυκλοφορήσει το “Schizophenia”.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
