ΟΝΟΜΑ ALBUM: U.D.O. – “Mastercutor”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2007
ΕΤΑΙΡΙΑ: AFM
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Stefan Kaufmann
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Udo Dirkschneider
Μπάσο – Fitty Wienhold
Τύμπανα – Francesco Jovino
Κιθάρα – Igor Giannola
Κιθάρα – Stefan Kaufmann
Κι όμως το “Mastercutor” είναι ένας δίσκος-τομή, ένα σημείο καμπής στην πορεία των U.D.O. Μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολικό αλλά η αλήθεια είναι ότι εδώ φαίνονται τα πρώτα σημάδια κόπωσης του γερμανικού panzer ύστερα από 20 χρόνια και 11 studio άλμπουμ στην πλάτη του! Ακόμη θυμάμαι έντονα την αρνητική εικόνα που μου είχε αφήσει ο δίσκος όχι τόσο για την ποιότητα των συνθέσεων αλλά λόγω της μοντέρνας και παράταιρης (για την αισθητική των U.D.O.) παραγωγής. Ο Kaufmann επιθυμεί διακαώς να προσδώσει έναν αέρα 21ου αιώνα στο συγκρότημα και ο Στρατηγός δεν του χαλάει χατήρι. Οι κοφτερές κιθάρες σε συνδυασμό με μία «αμερικάνικου» τύπου παραμόρφωση δεν κολλάνε ούτε κατά διάνοια με το παραδοσιακό στυλ των συνθέσεων και φυσικά με το trademark γρύλισμα του Udo. Και αν με ρωτήσετε, κάπου εδώ θα πρέπει να αναζητήσουμε τα πρώτα ίχνη της σταδιακής «αποξένωσης» αλλά και κορεσμού από πλευράς Kaufmann ο οποίος θα αποχωρούσε λίγα χρόνια μετά προς απογοήτευση όλων μας.
Το “Mastercutor” μπορεί να ήταν θεματικά μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο (η χειραγώγηση των μαζών από τα ΜΜΕ και η σατανική κεντρική φιγούρα του Mastercutor που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά) αλλά η αλήθεια είναι ότι υπολειπόταν ποιοτικά σε σχέση με ό,τι είχαν κάνει στο παρελθόν οι U.D.O. Εννοείται ότι υπήρχαν κάποιες πολύ δυνατές στιγμές (π.χ. το ομώνυμο κομμάτι, το “One lone voice”, το “Tears of the clown”) αλλά όταν σε ένα δίσκο των U.D.O. τα απόλυτα highlights είναι οι δύο μπαλάντες καταλαβαίνετε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον…γερμανικό παράδεισο. Η μπάντα είναι φυσικά εξαιρετική (για μένα αυτό ήταν το δεύτερο καλύτερο line-up των U.D.O. μετά από το αντίστοιχο της περιόδου 1999-2004) αλλά δυστυχώς το ηχητικό αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο προάγγελος με το single “The wrong side of midnight” μας είχε προϊδεάσει αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.
Το “Mastercutor” αποτελεί την απαρχή 4 μέτριων δισκογραφικών προσπαθειών από πλευράς U.D.O. Ευτυχώς τα πράγματα επανήλθαν στην πρότερη κανονικότητα με το πολύ καλό “Decadent” (2015).
Did you know that:
– Η ευρωπαική έκδοση του άλμπουμ περιλαμβάνει δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια: τα “Borderline” και “Screaming eagles” που είναι κλασικά U.D.O. κομμάτια και θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν μπει στο δίσκο;
– Από την περιοδεία που ακολούθησε και η οποία ήταν βασισμένη στο όλο θεατρικό concept του δίσκου κυκλοφόρησε ένα live CD/DVD με τίτλο “Mastercutor Alive”;
– To 2010 κυκλοφόρησε το άλμπουμ σε περιορισμένης κοπής βινύλιο (400 κομμάτια);
Σάκης Νίκας
Διαβάστε από κάτω, τη συνέντευξη που είχε κάνει ο Σάκης Νίκας με τον Udo Dirkschneider, στο 21ο τεύχος του έντυπου ROCK HARD…
U.D.O.
“Obey your… mastercutor”
Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε αναρωτηθεί πως θα ήταν η αγαπημένη μας μουσική αν δεν υπήρχαν ορισμένα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που έθεσαν τις βάσεις για ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια. Για παράδειγμα, πως θα ήταν το heavy metal χωρίς τους MAIDEN, τους SAXON, τους PRIEST, τους SABBATH… τους ACCEPT; Πως θα ήταν το heavy metal χωρίς τον Dickinson, τον Biff, τον Halford, τον Ozzy… τον Udo; Σίγουρα διαφορετικό αλλά και πολύ φτωχότερο. Μία συνέντευξη με τον πρώην τραγουδιστή των ACCEPT και ηγέτη των U.D.O. έχει τεράστιο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν ο κ. Dirkschneider προσθέτει άλλον ένα δίσκο στην ήδη πλούσια δισκογραφία του. “Mastercutor” ο τίτλος και ας δούμε τι μας είπε ο Γερμανός…
Καλησπέρα Udo. Από πού παίρνεις τηλέφωνο;
Από την Κολωνία και είσαι ο πρώτος με τον οποίο μιλάω σήμερα.
Ωραία, δεν θα είσαι και κουρασμένος! Ποια είναι η ανταπόκριση για το “Mastercutor” από τα media ως τώρα;
Όλοι οι δημοσιογράφοι μας λένε ότι τους αρέσει πολύ ο δίσκος, αλλά θέλω να δω τι θα πουν και οι οπαδοί μας. Εσένα πως σου φάνηκε;
Μου άρεσε πολύ αν και έχω κάποιες ενστάσεις με την παραγωγή…
Ξέρω τι εννοείς! Αυτό είναι που σκέφτομαι και με κάνει νευρικό… δηλαδή αν θα ξενίσει στους fans η νέα προσέγγιση στην παραγωγή.
Θα τα πούμε λίγο αργότερα αυτά. Θέλεις να μου πεις, πρώτα απ’ όλα, τι είναι ο Mastercutor;
Είναι αυτός που διευθύνει όλο το άλμπουμ. Όταν ξεκινάει ο δίσκος, μιλάει και μας καλωσορίζει στη νέα δουλειά των U.D.O. Η λέξη είναι σύνθετη από το Master και το Executor. Είναι ταυτόχρονα ο Αρχηγός, ο Διευθυντής αλλά και ο Εκτελεστής. Με άλλα λόγια είναι μία σκοτεινή φιγούρα.
Ποιος είχε την ιδέα για τον Mastercutor;
Στην αρχή είχαμε μόνο τον τίτλο στο μυαλό μας. Η έμπνευση ήρθε από όλα αυτά τα ηλίθια reality TV shows όπου υπάρχει πάντα κάποιος επιτήδειος που κατευθύνει τις ζωές των άλλων. Ωστόσο, δεν θα ήθελα να το προχωρήσω τόσο πολύ. Στην ουσία, είναι αυτό που σου είπα και πιο πριν… Είναι αυτός που μας εισάγει στο δίσκο, αλλά τίποτα παραπάνω, αφού δεν πρόκειται για κάποιο concept άλμπουμ. Η ιδέα για το εξώφυλλο προέκυψε όταν είδα στον υπολογιστή του γιου μου ένα wallpaper με έναν τύπο με πολύ τρομακτικό πρόσωπο και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι ο Mastercutor. Όπως ο Ringmaster (σ.σ. αυτός που αναγγέλλει τα θεάματα) στο τσίρκο.
Ας πάμε λίγο στην παραγωγή του δίσκου. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος δίσκος των U.D.O. έχει μία τόσο μοντέρνα παραγωγή με κοφτές κιθάρες και αλλοιωμένα (σε σημεία) φωνητικά. Πως και πήρατε μία τέτοια απόφαση;
Όπως σου είπα, είναι αυτό που με απασχολεί περισσότερο. Ύστερα από τόσα χρόνια με μία πάνω-κάτω ίδια παραγωγή στους δίσκους μας, αποφασίσαμε να ακούσουμε τη συμβουλή του εδώ και πολλά χρόνια ηχολήπτη στις περιοδείες των U.D.O. Πάντα μας έλεγε ότι οι δίσκοι μας θα πρέπει να ακούγονται πιο μοντέρνοι, κάπως σαν τον ήχο που βγάζουμε στις συναυλίες μας. Θα δούμε λοιπόν αν θα μας δικαιώσει αυτή η απόφασή μας.
Το πρώτο single του δίσκου είναι το “The wrong side of midnight”, με μία ανατολίτικη πινελιά στη δομή του. Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό…
Ναι, μας άρεσε από την αρχή το συγκεκριμένο κομμάτι. Οι στίχοι μιλούν για όλους εκείνους που ψάχνουν να βρουν κάτι με λάθος τρόπο και τελικά καταλήγουν σε κάτι πολύ κακό. Ωστόσο, το video-clip δεν έχει πολύ σχέση με τους στίχους και ουσιαστικά μας δείχνει πως γεννήθηκε ο Mastercutor.
Οι κορυφαίες στιγμές στο δίσκο, κατά τη γνώμη μου, είναι το ομώνυμο κομμάτι και οι δύο απίστευτες μπαλάντες που θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό το “Blind eyes” από το “Thunderball”.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Ήταν κάτι που θέλαμε να φανεί ιδιαίτερα με το “One lone voice”. Ξέρεις, με το ενδιάμεσο κλασικότροπο instrumental σημείο με το cello. Θέλαμε να έχει την ατμόσφαιρα του “Blind eyes”. Τώρα, το “Tears of a clown” μιλάει για τη ψυχολογική κατάσταση στην οποία μπορεί να βρίσκεται ένας κλόουν. Μπορεί να είναι λυπημένος, αλλά θα πρέπει να βαφτεί και να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι και εμείς οι μουσικοί βρισκόμαστε συχνά στη θέση του κλόουν. Υπάρχουν στιγμές που δεν έχεις καθόλου διάθεση να ανέβεις στη σκηνή και να κάνεις τον κόσμο να διασκεδάσει. Μπορεί να σε έχουν πάρει τηλέφωνο από το σπίτι και να σου έχουν πει τα χειρότερα νέα. Όμως, ο κόσμος δεν το γνωρίζει αυτό και έχει έρθει για να διασκεδάσει και εμείς δεν πρέπει να τον απογοητεύσουμε.
The show must go on…
Ακριβώς! Πάντως, χαίρομαι που σου αρέσουν τα δύο αυτά κομμάτια, γιατί αν το σκεφτείς πριν από 10 χρόνια δεν έγραφα τέτοια τραγούδια με τους U.D.O. Τώρα, αισθάνομαι έτοιμος να τραγουδάω αυτού του στυλ τις μπαλάντες.
Τελικά, η θέση του ντράμερ είναι καταραμένη για τους U.D.O;
Ναι! (γέλια) Μετά την περιοδεία για το “No limits” ο Stefan Schwarzmann μας είπε ότι δεν ήθελε πια να περιοδεύει και έτσι προσλάβαμε τον Lorenzo Milani και φαινόταν ότι είχαμε βρει τον ιδανικό αντικαταστάτη. Όμως, προέκυψαν κάποια οικογενειακά προβλήματα και ο Lorenzo δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Πούλησε τα drums του και έτρεξε στο πλευρό της μικρής του αδερφής η οποία έπασχε από μία σοβαρή αρρώστια. Εδώ και τρία χρόνια είμαστε με τον Francesco Jovino και θέλω να πιστεύω ότι θα είμαστε μαζί για πολλά χρόνια.
Παρεμπιπτόντως, ο Igor (Gianola) φέρνει όλους τους Ιταλούς στη μπάντα;
(γέλια) Ναι, δημιουργεί το δικό του lobby! Σοβαρά τώρα, ήμασταν πολύ τυχεροί που ο Igor γνώριζε τον Francesco, αφού ο Lorenzo έφυγε δύο μόλις βδομάδες πριν αρχίσει η Σκανδιναβική μας περιοδεία και χρειαζόμασταν επειγόντως έναν αντικαταστάτη.
11ο studio άλμπουμ για τους U.D.O. και ακόμη συνεχίζεις ακάθεκτος. Πιστεύεις ότι ένας βασικός παράγοντας για αυτή την επιτυχημένη πορεία είναι και το σταθερό line-up;
Απόλυτα! Για μένα, οι U.D.O. δεν ήταν ποτέ ένα solo project, αλλά ένα κανονικό συγκρότημα, που λαμβάνει όλες τις αποφάσεις με δημοκρατικό τρόπο. Αυτό είναι κάτι πολύ εμφανές σε όλες μας τις συναυλίες και ο κόσμος το καταλαβαίνει. Αν εξαιρέσεις τον Stefan (Kaufmann) με τον οποίο είμαστε αιώνες μαζί, με τα υπόλοιπα παιδιά είμαστε σχεδόν 10 χρόνια μαζί και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Τώρα που το άλμπουμ ολοκληρώθηκε και το ακούς ξανά, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Πάντα! Το ίδιο συμβαίνει με κάθε άλμπουμ και με όλους τους καλλιτέχνες. Όμως πρόκειται για μικρολεπτομέρειες και όχι για αλλαγές σε κομμάτια ή κάτι τέτοιο.
Είσαι από τους λίγους μουσικούς που αρνείται όλα αυτά τα χρόνια να συμβιβαστεί και να προσαρμόσει τον ήχο του. Όταν κάποιος αγοράζει ένα CD των U.D.O. ξέρει ότι θα ακούσει ατόφιο heavy metal. Τι σε κάνει να συνεχίζεις;
Ακόμη περνάω υπέροχα και μου αρέσει να βρίσκομαι στο studio και να περιοδεύω. Όλα αυτά τα χρόνια είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή μου, μαζί φυσικά με την οικογένεια μου. Όσο και αν ακούγεται παράξενο, ακόμη έχω αγωνία και τρακ κάθε φορά που ετοιμάζομαι να βγω στη σκηνή. Ακόμη έχω αγωνία για το πώς θα υποδεχθεί ο κόσμος το νέο μου άλμπουμ και τι θα πουν οι δημοσιογράφοι. Τώρα, όσο και αν ακούγεται κλισέ, λατρεύω το heavy metal και όλη μου τη ζωή προσπαθώ να βγάζω όσο το δυνατόν καλύτερα metal τραγούδια.
Δεν θα πρέπει να ανησυχείς για το αν ακούγεται κλισέ αυτό που λες. Όλοι ξέρουν ότι το εννοείς.
Πραγματικά το ελπίζω!
Πάντως, αν σκεφτείς τη δεκαετία του ‘80 υπήρχαν όλα αυτά τα μεγάλα συγκροτήματα που έβαλαν τα θεμέλια του heavy metal και τώρα οι μπάντες ανακυκλώνουν ήχους, οδηγώντας ουσιαστικά το heavy metal σε μία underground κατάσταση.
Ναι (ύστερα από αρκετή σκέψη). Ξέρω τι εννοείς… Η αλήθεια είναι ότι όταν βγαίνουμε σε περιοδεία ο κόσμος γεμίζει τους χώρους, ενώ στα festivals μαζεύονται χιλιάδες κόσμου. Το περσινό Wacken, για παράδειγμα, είχε σχεδόν 100.000 metal fans! Οπότε, νομίζω ότι το metal δεν είναι underground αφού υπάρχει κόσμος που το στηρίζει. Τώρα, οι πωλήσεις είναι ένα άλλο ζήτημα και δεν μπορεί να λυθεί εύκολα πλέον. Όσον αφορά τα νέα συγκροτήματα, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι υπάρχουν εκεί έξω ορισμένα αξιόλογα σχήματα με πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες, όμως το πρόβλημα τους είναι ότι δεν επικεντρώνονται στα κομμάτια αλλά προσπαθούν να κάνουν επίδειξη των τεχνικών τους δεξιοτήτων και χάνουν την ουσία. Το metal είναι συναίσθημα και αδυνατούν να το κατανοήσουν. Σημασία, δεν έχει να το παίζεις σκληρός αλλά να βγάζεις ένα αυθεντικό metal συναίσθημα.
Πάντως, ο ακραίος χώρος φαίνεται να βγάζει αξιόλογες δουλειές με αρκετά πρωτότυπες ιδέες.
Συμφωνώ. Αν και δεν είναι το στυλ μου, πρέπει να σου πω ότι την τελευταία φορά που βρισκόμουν στο Μεξικό για μία συναυλία, υπήρχαν δύο εγχώρια σχήματα που το ένα έπαιζε ένα τεχνικό metal και οι άλλοι έβγαζαν ένα πιο ακραίο ήχο. Λοιπόν, καθόμουν στα πλάγια της σκηνής και τους παρακολουθούσα και οι μεν πρώτοι με ζάλισαν στο πρώτο πεντάλεπτο, ενώ οι δεύτεροι έπαιζαν κάτι που μου τράβηξε την προσοχή αν και δεν ήμουν fan του metal που έπαιζαν. Και αυτό το προσέχω και αλλού.
Πριν από δύο χρόνια, ήρθες στην Ελλάδα με τους ACCEPT και ήταν φανερό ότι δεν τα πηγαίνατε καθόλου καλά πάνω στη σκηνή. Θα έλεγα ότι ήσασταν ξεκομμένοι. Συμφωνείς;
Κοίτα… Περάσαμε πολύ καλά σε αυτή τη reunion περιοδεία, δεν είχαμε καμία πίεση και χαρήκαμε που δώσαμε σε πολλούς fans την ευκαιρία να ακούσουν για πρώτη φορά όλα αυτά τα κλασικά ACCEPT τραγούδια. Από την αρχή ξέραμε ότι δεν θα ήταν κάτι μόνιμο και δεν θα ηχογραφούσαμε κάποιο άλμπουμ. Τώρα, εγώ περιόδευα κάθε χρόνο με τους U.D.O. ενώ ο Wolf και ο Peter είχαν να παίξουν πολλά χρόνια κάποιο live και αυτό τους έκανε πολύ νευρικούς. Ίσως για αυτό δώσαμε αυτή την εντύπωση. Εγώ πέρασα τέλεια και αν στο μέλλον εμφανιστεί κάποια ανάλογη ευκαιρία… Ποιος ξέρει; Ίσως παίξουμε ξανά μαζί. Όχι, όμως κάτι σταθερό. Θα ήταν υποκριτικό!
Ίσως αυτή τη φορά να είναι και ο Stefan μαζί σας.
(γέλια) Αυτό είναι μία άλλη πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία!
Τα δύο αγαπημένα μου U.D.O. άλμπουμ είναι τα “Animal house” και “Thunderball”. Έχεις κάποιο αγαπημένο U.D.O. άλμπουμ;
Θα ήταν ψέμα αν σου έλεγα ότι δεν λατρεύω το “Animal house”. Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα. Το “Faceless world” είναι πάντως το αγαπημένο μου, κυρίως λόγω των φωνητικών. Επίσης, το “Mastercutor” είναι τέλειο! (γέλια)
Όλοι το ίδιο λένε για το τελευταίο τους άλμπουμ…
Και έτσι πρέπει να κάνουν. Είναι φυσιολογικό, αφού τα έχουν δώσει όλα για να το βγάλουν και τους είναι πολύ φρέσκο.
Αγαπημένο ACCEPT άλμπουμ;
Μου βάζεις δύσκολα…Το “Restless and wild” έχει για μένα ιδιαίτερη αξία, καταπληκτικά τραγούδια και πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Πότε θα βγείτε σε περιοδεία για το “Mastercutor”;
Τώρα ετοιμάζουμε όλες τις λεπτομέρειες και ελπίζουμε να ξεκινήσουμε το Σεπτέμβριο και να τελειώσουμε πριν τα Χριστούγεννα. Αυτή τη φορά θέλουμε να περάσουμε από την Ελλάδα γιατί είχαμε περάσει τέλεια πριν από 3 χρόνια.
Τελευταία ερώτηση: Μία φράση για τον Stefan Kaufmann…
Ένας από τους μεγαλύτερους heavy metal μουσικούς!
Σάκης Νίκας
Δισκογραφία:
“Animal house” (1988)
“Mean machine” (1989)
“Faceless world” (1990)
“Timebomb” (1991)
“Solid” (1997)
“No limits” (1998)
“Holy” (1999)
“Live from Russia” (2001)
“Man and machine” (2002)
“Nailed to metal” (2003)
“Thunderball” (2004)
“Mission no X” (2005)
“Mastercutor” (2007)
www.udo-online.de
