ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Festival” – JON OLIVA’S PAIN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΙΑ: AFM Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Christopher Kinder, Jon Oliva, Tom Morris
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jon Oliva – φωνητικά, πιάνο, κιθάρες
Christopher Kinder – ντραμς
Kevin Rothney – μπάσο
Matt LaPorte – lead κιθάρες
Tom McDyne – κιθάρες
Το “Festival” ήταν το τέταρτο και τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ οι JON OLIVA’S PAIN, βασισμένος σ’ έναν εφιάλτη που είχε δει ο Jon Oliva (προφανώς αυτός είναι κι ο λόγος που μοιάζει πολύ και με την ατμόσφαιρα άλμπουμ του Alice Cooper). Όπως είναι απολύτως φυσικό, οι ομοιότητες με SAVATAGE και TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, είναι εμφανείς, αλλά όχι και πάρα πολλές, όπως άλλες φορές. Το άλμπουμ που είχε προηγηθεί, το “Global warming”, ήταν αρκετά πειραματικό και ξένισε ίσως λίγο περισσότερο τους οπαδούς του, οπότε με το “Festival”, επανήλθε σε πιο «φυσιολογικές» φόρμες.
Το outtake από την κούτα με τις κασέτες του Criss Oliva είναι και πάλι παρόν. Το “Living on the edge”, είναι ουσιαστικά το “Living on the edge of time”, ενός τραγουδιού που στην αρχική του μορφή είχε εμφανιστεί στην επανακυκλοφορία του “The dungeons are calling”, με τα φωνητικά του Oliva προσαρμοσμένα στα δεδομένα της εποχής, αφού είναι αδύνατο να βγάλει τα σωθικά του με τέτοιο τρόπο όπως στην αρχική εκτέλεση, που στο ρεφρέν τσάκιζε κόκαλα. Προσθέτετε και μερικά συμφωνικά σημεία και προσαρμόστηκε στα δεδομένα των 10’s!!!
Από εκεί και πέρα, το άλμπουμ ξεκινά ιδιαίτερα δυναμικά, με τα “Lies”, “Death rides a black horse” και το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, ενώ το “Afterglow” που ακολουθεί, είναι ίσως το πληρέστερο τραγούδι του δίσκου με τα jazzy και ragtime περάσματα προς το τέλος του. Φτάνουμε και στο “Living on the edge” και μετά… το χάος!!! Δυστυχώς, η ποιότητα του δίσκου, πέφτει τόσο κατακόρυφα μετά τη μέση του, που κυριολεκτικά νομίζω ότι τα υπόλοιπα τραγούδια τα έγραψε ο Mountain King μέσα σε μισή ώρα. Μου θυμίζουν τα bonus tracks των επανακυκλοφοριών της δισκογραφίας των SAVATAGE, που πρέπει να τα έγραψε όλα πίνοντας τον καφέ του, αφού τέτοιου είδους κομμάτια, τα είχε (δυστυχώς πρέπει να χρησιμοποιήσουμε παρελθοντικό χρόνο) ο τεράστιος (απ’ όλες τις απόψεις) Jon Oliva. Άντε να κάνουμε μία ξεχωριστή αναφορά στο “Winter haven”, αλλά μέχρι εκεί.
Άνισος δίσκος, ευτυχώς δεν ήταν το κύκνειο άσμα της καριέρας του ως σόλο καλλιτέχνης, αφού το “Raise the curtain”, ήταν πραγματικά εξαιρετικό (ασχέτως αν κυκλοφόρησε κάτω από το όνομα OLIVA). Το θέμα είναι ότι με αυτό το κείμενο μπήκα ξανά σε διαδικασία να σκεφτώ τα κλασικά περί SAVATAGE, TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, Criss Oliva, τι κάνει τώρα αυτή η ψυχή ο Jon (δυστυχώς τα τελευταία νέα που έχω μάθει, λένε ότι η κατάθλιψη που έχει είναι ιδιαίτερα βαριά και δεν έχει διάθεση όχι μόνο να γράψει μουσική, αλλά ούτε να βγει από το σπίτι του δεν θέλει)… Ο Oliva είναι ένας από τους κορυφαίους μαέστρους που έβγαλε η μουσική μας και ότι και να κάνει θα τον αγαπάμε, θα τον θαυμάζουμε και θα τον ευγνωμονούμε αιώνια για όλα τα αριστουργήματα που μας έχει χαρίσει απλόχερα και τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν ακούγοντας την μουσική του.
Σάκης Φράγκος
