ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Burning bridges” – ARCH ENEMY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Fredrik Nordstrom
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Johan Liiva – Φωνητικά
Michael Amott – Κιθάρες
Christopher Amott – Κιθάρες
Sharlee D’angelo – Μπάσο
Daniel Erlandsson – Τύμπανα
Η κατάσταση στο στρατόπεδο των ARCH ENEMY στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ήταν η ιδανική. Παρά τις ενστάσεις του αρχηγού Michael Amott, το “Stigmata” ήταν ένα αριστουργηματικό άλμπουμ –που όλοι προσπαθούμε ακόμα να καταλάβουμε τι δεν άρεσε στον Amott από αυτό- και η φήμη τους μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Έτσι το 1999, όταν ήρθε και η αλλαγή πλεύσης με άκρως πιο μελωδικό ήχο με το τρίτο τους άλμπουμ “Burning bridges”, το συγκρότημα εκτοξεύθηκε σε ύψη που μάλλον δεν είχαν υπολογίσει και οι ίδιοι εκείνη την εποχή. Στις τάξεις τους είδαν να επιστρέφει ως άσωτος υιός ο Daniel Erlandsson στα τύμπανα μετά τη φυγή του κατά τις ηχογραφήσεις του “Stigmata”, ενώ είναι και η στιγμή της εισόδου του μπασίστα και μέγιστου μεταλλικού γυρολόγου Sharlee D’Angelo στην –γιατί να μην το παραδεχτούμε άλλωστε- καλύτερη σύνθεση που είχε ποτέ το συγκρότημα. Η προώθηση του άλμπουμ ήταν επιθετικότατη για την εποχή, με την Century Media να έχει στηρίξει πολλά στο συγκρότημα και όταν ήρθε η ώρα του πρώτου βίντεο κλιπ, πολλοί έμειναν με τα σαγόνια κάτω από την τροπή που πήραν τα πράγματα, καθώς ήρθαν αντιμέτωποι με κάτι που δεν περίμεναν. Έτσι προέκυψε ο πολιορκητικός κριός που άκουγε στο όνομα “The immortal” σαν πρώτο δείγμα.
Ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κομμάτι το οποίο και θα άνοιγε το δίσκο, με ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΤΕΡΟ riff και ρυθμό, και έναν Johan Liiva (λείπεις όσο δε φαντάζεσαι) πιο παθιασμένο από ποτέ, με καθαρότερη άρθρωση σαφέστατα σε σχέση με τα “Black earth”/”Stigmata” και με διάχυτη την αίσθηση και της σκληρότητας και της μελωδίας που παντρεύτηκαν ιδανικά εδώ πέρα περισσότερο από ποτέ σε κάθε άλμπουμ. Το “Burning bridges” με 8 μόλις κομμάτια και 35’ διάρκεια, κατάφερε να κάνει τη διαφορά και να σημειώσει φοβερές πωλήσεις, ενώ πλέον οι ARCH ENEMY ήταν κι επίσημα το νέο καυτό όνομα του μεταλλικού ήχου, η φήμη τους έφτασε από άκρη σε άκρη σε όλο τον κόσμο και θέλοντας και μη, το γεγονός αυτό –εκ του αποτελέσματος καθαρά- έφερε τις εξελίξεις που περικύκλωσαν το συγκρότημα μέχρι και σήμερα. Η ολοένα κι αυξανόμενη επιτυχία τους έφερε τριγμούς και δυστυχώς ο φοβερός και τρομερός Johan Liiva αποτέλεσε παρελθόν από το συγκρότημα, κλείνοντας κι επίσημα την πρώτη χρυσή –συνθετικά πάντα- εποχή της μπάντας, ενώ δεν είναι υπερβολή να πούμε –χωρίς μομφή στις κυρίες που ακολούθησαν στην πορεία- ότι είναι και η τελευταία φορά που οι ARCH ENEMY ακούστηκαν αντρίκειοι και φυσικά όχι μόνο χάρη στις φοβερές ερμηνείες του Liiva στα τρία πρώτα άλμπουμ.
Φυσικά ακολούθησε αποθέωση από τον παγκόσμιο τύπο, όπου οι περισσότεροι έπλεξαν το εγκώμιο της ύπαρξης σωστής και ουσιαστικής μελωδίας στις γρήγορες και βαριές συνθέσεις, ενώ τα περισσότερα από ποτέ μαλακά και mid-tempo σημεία καλωσορίστηκαν ως έξτρα πινελιά. Η περιοδεία για το δίσκο ήταν εξαντλητική και οδήγησε τον επόμενο χρόνο στο να κυκλοφορήσει το ζωντανό άλμπουμ “Burning Japan 1999”, όπου η μπάντα ακούγεται απίστευτα δεμένη και σε εκπληκτική κατάσταση γενικότερα. Υψηλή θέση βρήκε ο δίσκος και σε όλες τις επίμαχες λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς –δίκαια- και μάλιστα πολλοί παγκοσμίως το τοποθέτησαν στην πρωτιά της χρονιάς (τώρα πως το κάνανε αυτό με “Dreaming neon black” και “Metropolis part 2:Scenes from a memory” είναι ένα άλλο θέμα). Οι ARCH ENEMY σίγουρα βγήκαν πολλάκις ωφελημένοι από τις κινήσεις και αλλαγές που πραγματοποίησαν και λειτουργούν πλέον σαν καλοκουρδισμένη μηχανή εκατομμυρίων με την εμπειρία 20 ετών στην πλάτη τους από τη στιγμή της μεγάλης αλλαγής. Από τη μία αυτό είναι κάτι που κανείς δε μπορεί να αρνηθεί, από την άλλη το κατά πόσο η επιτυχία τους οφείλεται στην έμπνευση και την διαφορετικότητα που ΔΕΝ έχουν –ιδιαίτερα σε σχέση με την εποχή που περιγράφουμε- είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση. Σίγουρα χιλιάδες τους γύρισαν την πλάτη ύστερα από αυτό το άλμπουμ.
Did you know that:
-O Michael Amott έγραψε τα “Seed of hate” και “Dead inside” άμεσα επηρεασμένος από το διαζύγιό του, υποστηρίζοντας μάλιστα σε συνεντεύξεις της εποχής ότι η πρώην γυναίκα του ήταν τόσο κακιά που υπάρχει πιθανότητα να ήταν ο ίδιος ο Διάβολος.
-Ο Sharlee D’Angelo χρειάστηκε μέσα στην περιοδεία να αντικατασταθεί δύο φορές και στις δύο περιπτώσεις επιστρατεύτηκαν ο Dick Lovgren των MESHUGGAH και ο Roger Nilsson των SPIRITUAL BEGGARS
-O δίσκος στην Ευρώπη κυκλοφόρησε με μπόνους το “Hydra” και το “Diva Satanica”, ενώ στην Ιαπωνία με τη διασκευή (ο Θεός να την κάνει) στο “Scream of anger” των EUROPE και το “Fields of desolation ‘99”. Στη deluxe επανέκδοση του δίσκου περιέχονται συνολικά 17 κομμάτια, με κάποια από τα προαναφερθέντα συν αρκετά από το “Burning Japan Live 1999”.
Άγγελος Κατσούρας
