ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Volume 8: The threat is real” – ANTHRAX
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΙΑ: Ignition
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Anthrax και Paul Crook
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
John Bush – φωνητικά
Scott Ian – κιθάρα
Frank Bello – μπάσο
Charlie Benante – ντραμς, κιθάρα
Όταν έρχεται η ώρα να επιλέξω το χειρότερό μου άλμπουμ από τους ANTHRAX, με χέρια και με πόδια ψηφίζω τούτο εδώ. Το “Volume 8: The threat is real”, είναι ένα μπερδεμένο άλμπουμ, σε μία μπερδεμένη περίοδο, που όλα έδειχναν να είναι στραβά για το συγκρότημα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μετά τον διωγμό του Joey Belladonna και τη στρατολόγηση του John Bush από τους ARMORED SAINT στα φωνητικά, αποφάσισαν να αλλάξουν εταιρία μετά από πολλά χρόνια, αφήνοντας την Island και πηγαίνοντας στην Elektra. Η νέα τους εταιρία, τους έκανε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο (κάτι είχα διαβάσει για 10.000.000 δολάρια), αλλά μένοντας ανικανοποίητη από τις πωλήσεις του “The sound of white noise” και κυρίως του “Stomp 442”, βρήκε την άκρη κι έσπασε το συμβόλαιο, κάνοντας τους μεγάλους και τρανούς ANTHRAX, στην πιο κρίσιμη καμπή της καριέρας τους, όταν το thrash metal δεν ακουγόταν από κανέναν και για κανένα λόγο στην Αμερική κυρίως, να υπογράψουν συμβόλαιο στην ανεξάρτητη Ignition. Αν ήταν δυσαρεστημένοι από το promotion της Elektra, τι να πουν για την Ignition, που λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου, χρεοκόπησε κι έκλεισε…
Το μεγάλο θέμα με τον δίσκο όμως, είναι πως όπως και ο προκάτοχός του, το “Stomp 442”, φαίνεται ότι δεν έχει σαφή προσανατολισμό. Αχρείαστο country τραγούδι (“Toast to the extras”), αστεία «ιντερλούδια» στο ύφος των S.O.D. (“604”, “Cupajoe”), ακουστικό κομμάτι (έστω και hidden track) με τον Bello στα φωνητικά, που τραγουδά για τον αδικοχαμένο αδερφό του (“Pieces”), ενώ «ακούω» και PANTERA, CORROSION OF CONFORMITY, ακόμα και PRIMUS. Δεν συζητάμε για thrash metal, αφού από το –καταπληκτικό- “The sound of white noise”, είχαμε αρχίσει να το ξεχνάμε από το γκρουπ αυτό.
Το μεγάλο πρόβλημα, ήταν οι –σε γενικές γραμμές- ρηχές κι επαναλαμβανόμενες συνθέσεις, σ’ ένα πιο alternative metal περιβάλλον, που τελικά δεν ήταν και το καλύτερό τους σημείο, όπως απέδειξε η ιστορία. Ο Charlie Benante, όχι μόνο έπαιξε τύμπανα, έγραψε σχεδόν όλο το άλμπουμ κι έπαιξε κιθάρα σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, μαζί με τον Scott Ian (ο Benante έπαιζε κυρίως τα σόλο). Τα «κολλητιλίκια» με τους PANTERA συνεχίστηκαν, αφού ο “Dimebag” Darrell, έπαιξε κι εδώ σόλο σε δύο τραγούδια (“Born again idiot”, “Inside out”), όπως είχε παίξει και στο “Stomp 442”, αλλά στο “Volume 8…” τραγουδά κι ο Phil Anselmo, στο “Killing box”. Επίσης, ο παραγωγός του δίσκου, Paul Crook, παίζει σόλο σε κάποια τραγούδια.
Όλο το άλμπουμ, ακούγεται μπερδεμένο. Λίγες οι καλές στιγμές, όπως το εναρκτήριο “Crush” για παράδειγμα, ενώ μου αρέσει και το “Catharsis” που αρκετοί οπαδοί των ANTHRAX το έχουν αποκηρύξει. 20 χρόνια μετά, το “Volume 8” δείχνουν να το έχουν ξεχάσει όλοι. Και οι οπαδοί και το συγκρότημα και βρίσκονται κάτι αφιερώματα όπως αυτό εδώ, που μας θυμίζουν μελανές σελίδες στην ιστορία τους…
Σάκης Φράγκος
