a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Presto” – RUSH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rupert Hine
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/μπάσο/πλήκτρα – Geddy Lee
Κιθάρες – Alex Lifeson
Τύμπανα – Neil Peart
Οι RUSH ήταν από τις μπάντες με κομβικά άλμπουμ σε κάθε δεκαετία τα οποία έδειχναν τη πορεία που είχαν διανύσει και που προμήνυαν το μέλλον. Τι εννοώ; Το “Moving pictures” για παράδειγμα, συνοψίζει όσα προηγήθηκαν – το δεξιοτεχνικό και πομπώδες progressive του “Hemispheres” και trademark ήχο μιας πρωτοποριακής μπάντας, και προμήνυε τον ήχο και το ύφος στα 80’s με τη κυριαρχία των πλήκτρων και το πιο προσβάσιμο στον ακροατή songwriting. Το “Moving pictures” ήταν αυτό που λέμε the best of two worlds. Το “Presto” του 1989, που κλείνει σήμερα τα τριάντα χρόνια ήταν ένα τέτοιο άλμπουμ, άσχετα αν όλοι συμφωνούμε πως δεν είναι ισάξιο με το προαναφερθέν. Με το “Presto” ανοίγει άλλο ένα μουσικό κεφάλαιο στην ιστορία του power trio από το Τορόντο και ένα διαπιστευτήριο πάνω στην επαφή που είχαν με τη μουσική που τους περιέκλειε σε κάθε δεκαετία. Κοιτώντας πίσω, φυσικά και δεν είναι από τα αγαπημένα άλμπουμ της μπάντας. Οι RUSH όμως ήταν από τις ελάχιστες μπάντες που άλλαξε τον ήχο της τουλάχιστον τέσσερις φορές από το 1969 μέχρι και το τελευταίο τους άλμπουμ το 2012, και που ΠΟΤΕ δεν με απογοήτευσε και πάντοτε διατηρούσε τη μουσική ταυτότητα της ακέραιη. Μιλάμε για μια ολότελα προοδευτική μπάντα που δεν έμεινε στάσιμη και στατική χωρίς ωστόσο να ξεχνάει από πού προήλθε.
Τα 80’s λοιπόν είδαν τη μπάντα να έχει κάνει μια τολμηρή μεταστροφή από το “Moving pictures” στο AOR με το “Power windows” και το “Hold your fire”, άλμπουμ που οι σκληροπυρηνικοί (όχι σαν εμένα) αποκήρυξαν. Με το “Presto” οι RUSH ακολούθησαν άλλο ένα μονοπάτι χτισμένο στις λιγότερο πομπώδεις και απαιτητικές δομές του παρελθόντος, με τη συνοδεία ακόμα των synths σε μειωμένη φυσικά ένταση και τις κιθάρες πολύ πιο μπροστά. Ήταν αναμφίβολα ένα πιο ροκ άλμπουμ με έναν δυναμισμό και μια ενέργεια που απουσίαζε από τα πιο απαλά και λυρικά κομμάτια των 80’s. Σαν να προμηνύει τον ήχο και το στυλ των 90’s, το “Presto” προετοίμασε το μέτωπο για τον οδοστρωτήρα, το αριστούργημα της μπάντας στα 90’s με τίτλο “Counterparts”. Μιλάμε επομένως για έναν δίσκο που είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει κομβική και ιστορική αξία. Και φυσικά μιλάμε για έναν πολύ καλό ροκ δίσκο με κομμάτια που με συγκινούν με την απλότητα και το λυρισμό τους όπως το ομώνυμο και το “The pass”. Το εναρκτήριο “Show don’t tell” αναδεικνύει για πολλοστή φορά το μοναδικό και ρηξικέλευθο παίξιμο των Alex Lifeson, Geddy Lee, Neil Peart και την άψογη σύμπραξη μεταξύ τους.
Το 1989, μετά από μια μακρά συνεργασία με την Mercury/Polygram, η μπάντα κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο της στα πλαίσια ενός νέου συμβολαίου με την Atlantic. Ο 13ος δίσκος των RUSH τους βρήκε λοιπόν σε καινούργιο σπίτι και με καινούργιο παραγωγό, τον Βρετανό Rupert Hine που είχε εργαστεί στο παρελθόν με τον Bob Geldof και τους SAGA. Το πρώτο single, το δυναμικό, groovy και κάπως funk “Show don’t tell”, ήταν το δεύτερο κομμάτι της μπάντας μέχρι τότε που έφτασε στο νούμερο ένα στα Αμερικάνικα charts ενώ ο δίσκος έκανε συνολικά 500.000 αντίτυπα σε πωλήσεις και έγινε χρυσός στην Αμερική. Στο Καναδά, φυσικά, πούλησε 100.000 αντίτυπα και έγινε πλατινένιος. Καθόλου άσχημα για μια μπάντα που ξεκίνησε πολύ χαμηλά με τίποτα. Η πρόσληψη από τους κριτικούς ήταν σχετικά ανάμεικτη. Αν και υπήρχε μια καθολική συμφωνία πάνω στην αδιαμφισβήτητη ποιότητα των συνθέσεων, αρκετοί ένιωθαν πως είχε πάει πολύς καιρός που οι κιθάρες πρωταγωνιστούσαν και ίσως θα έπαιρνε καιρό μέχρι να ξαναβρεθεί το πιο ροκ και κιθαριστικό αποτύπωμα που ομολογουμένως είχε κάνει ένα μακρύ διάλειμμα. Άλλοι (με τους οποίους συμφωνώ, ειδικά με τη ματιά που μας προσφέρει η ιστορία, 30 χρόνια μετά) παρατήρησαν πως το “Presto” είναι ένα ιδανικό καλωσόρισμα στα 90’s.
Τριάντα χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, το “Presto” σίγουρα δεν είναι ξαφνικά ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους των RUSH. Αυτό θα απαιτούσε μάλλον ένα bypass στα αυτιά μου. Έχοντας όμως δει τη μπάντα ζωντανά, ομολογώ με το χέρι στη καρδιά πως τα δύο κομμάτια που άκουσα στο SECC της Γλασκόβης το 2013 στα πλαίσια της “Clockwork angels” περιοδείας, τα “Presto” και “The pass”, ηχούσαν σύγχρονα και με παρέσυραν όπως και το “Tom Sawyer” και άλλα. Οι RUSH είναι μια μπάντα στην οποία πάντοτε θα επιστρέφω και που οφείλουμε να θυμόμαστε και να γιορτάζουμε, για κάθε κεφάλαιο της καριέρας τους.
Did you know that
– Ο Neil Peart, σταθερά υπεύθυνος για το στιχουργικό κομμάτι, αποφάσισε για πρώτη φορά να αφήσει στην άκρη κάποιο μεγαλόπνοο concept και γενικότερη θεματική και να γράψει γενικά για διάσπαρτα θέματα. Έτσι, για παράδειγμα, στο “The pass” γράφει για την κατάθλιψη και τις αυτοκτονίες εφήβων και το “Red tide” μιλάει για τη κλιματική αλλαγή (προτού καν γίνει πιο δημοφιλές θέμα στα 90’s και 00’s).
– Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από τον σταθερό συνεργάτη και σχεδιαστή Hugh Syme.
Φίλιππος Φίλης
