ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “No rest for the wicked” – OZZY OSBOURNE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1988
ΕΤΑΙΡΙΑ: Epic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Roy Thomas Baker, Keith Olsen
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ozzy Osbourne – φωνητικά
Zakk Wylde – κιθάρα
Bob Daisley – μπάσο
Randy Castillo – ντραμς
John Sinclair – πλήκτρα
Τα τέλη της δεκαετίας του ’80, έβρισκαν τον Ozzy Osbourne βυθισμένο μέσα στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Πολύ γνωστές είναι οι ατάκες του Double O για το “The ultimate sin” του 1986, που ξεκινάνε από το ότι δεν θυμόταν τι τραγουδούσε κι έφταναν μέχρι τον χαρακτηρισμό «αλκοολική μαλ**ία». Με τη μόνη διαφορά ότι πλέον, έπρεπε να βρει και νέο κιθαρίστα, συν τοις άλλοις. Ο Jake E. Lee, που είχε κάνει εκπληκτική δουλειά στο “Bark at the moon” και το “The ultimate sin”, αποτελούσε παρελθόν. Σύμφωνα με την πλευρά του Ozzy, είχε αρχίσει να αποξενώνεται τον τελευταίο καιρό του στο γκρουπ, σύμφωνα με τον Jake E. Lee, αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ozzy και η Sharon τον εξαπάτησαν σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, αφού τον υποχρέωσαν να υπογράψει ένα χαρτί όπου αποποιούνταν κάθε συνθετική συνεισφορά και σε όλα τα τραγούδια θα φαίνονταν ο Madman ως συνθέτης, με πολύ εκβιαστικό τρόπο. Συνήθως η αλήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις βρίσκεται κάπου στη μέση. Εσείς όμως, αν ήταν να διαλέξετε πλευρά, ποια θα διαλέγατε; Πάμε παρακάτω!
Το μεγάλο στοίχημα ήταν, λοιπόν, να βρεθεί ένας ακόμα κιθαρίστας που θα «ανάσταινε» την καριέρα του Ozzy, με τον τρόπο που το έκανε ο τεράστιος Randy Rhoads. Και βρέθηκε στο πρόσωπο του 21-χρονου τότε, Zakk Wylde. Ο ίδιος ο Ozzy, είχε πει ότι παρότι του τον πρότεινε ο φωτογράφος Mark Weiss, ο ίδιος, εντελώς τυχαία, είχε τραβήξει την demo κασέτα που είχε στείλει ο ξανθομπούμπουρας κιθαρίστας, με την εντελώς clean cut φυσιογνωμία (κάτι εντελώς αντίθετο με το πώς εξελίχθηκε!!!) ανάμεσα από περίπου 30 κούτες με κασέτες. Μόλις είδε τη φωτογραφία του, αμέσως του ήρθε στο μυαλό ο Randy Rhoads και τελικά ήταν ο μόνος που δοκιμάστηκε για να πάρει τη δουλειά. Διότι, εκτός από εξαιρετικά εμφανίσιμος, ο Zakk Wylde ήταν ένας κιθαρίστας που μπορούσε να παίξει όλα τα στυλ μουσικής και αποδείχθηκε έτοιμος για να κάνει το άλμα από τα τοπικά μπαράκια στις αρένες.
Το θυμάμαι σαν να συνέβη πριν λίγες μέρες, όταν περιμέναμε να δούμε στο MTV, ποιος θα είναι ο νέος κιθαρίστας του Ozzy, 30 χρόνια πριν και σκάει το “Miracle man”, με την τρομερή ριφάρα και το τρελό χώσιμο στους τηλε-ευαγγελιστές και στα καπάκια η από κοινού συνέντευξή τους. Είναι δεδομένο, ότι ο Ozzy ή οι γύρω από αυτόν, δεν με απασχολεί καθόλου, είχαν ιδιαίτερο ταλέντο στο να επιλέγουν τους κιθαρίστες που θα τον πλαισίωναν. Από τον Rhoads, τον Lee και τον Wylde, μέχρι τον Bernie Torme, τον Brad Gillis και φυσικά τον Gus G. Κι αν νομίζετε ότι αυτό είναι κάτι εύκολο, που μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε αν είναι μεγάλη «φίρμα», θα σας παραπέμψω στο “Lock up the wolves” του Ronnie James Dio, όπου ο μεγάλος κοντός, προσπάθησε να κάνει μια επιλογή, παρόμοια με του Zakk Wylde, επιλέγοντας τον 18χρονο τότε, Rowan Robertson. Δεν θα μιλήσω για το αν ήταν καλός ο δίσκος, αλλά για την επιτυχία της επιλογής καθαυτής. Αν θυμάστε που ξαναέπαιξε ο Robertson μετά το “Lock up the wolves”, κερδίζετε λουκούμι.
Στα του δίσκου τώρα. Μεγάλο μειονέκτημα; Η παραγωγή, ιδιαίτερα αυτή στα τύμπανα. Στις σημειώσεις μίας από τις επανακυκλοφορίες του “No rest…”, υπάρχει μία χαρακτηριστική δήλωση του Ozzy για τη σχέση του με τον αρχικό παραγωγό του δίσκου, Roy Thomas Baker: «Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου όταν ετοιμάζω δίσκο, είναι πως ενεργώ σαν μία έγκυος γυναίκα που δεν της αρέσει να της λένε ότι «θέλουμε να φαίνεται το μωρό σου με αυτόν τον τρόπο». Τρελαίνομαι όταν μου λένε οι παραγωγοί τι να κάνω. Προσκολλώμαι στο παιδί μου τόσο πολύ, που συνήθως λέω στους ανθρώπους να πάνε να γαμ**ούν και γίνεται πολύ δύσκολο να μεταφέρω τις σκέψεις μου στο κεφάλι κάποιου άλλου». Γι’ αυτόν τον λόγο, πήρε τον Keith Olsen, που τον βοήθησε να ψιλοσώσει τον ήχο των τυμπάνων κι όχι μόνο.
Μπορεί το “The ultimate sin” να το θεωρούσε προϊόν αλκοολισμού, αλλά κι αυτό το άλμπουμ δεν πήγαινε και πολύ πίσω. Αν θέλετε και τη γνώμη μου, μπορεί να ακουγόταν πιο «μεταλλικό» από τον προκάτοχό του (που βέβαια έκανε και πολύ καλές πωλήσεις), διαφωνείτε όμως ότι οι κιθάρες ακούγονται αρκετά σαν αυτές του John Sykes στο “1987” των WHITESNAKE που είχε βγει τον περασμένο χρόνο και είχε κάνει τρομακτική επιτυχία; Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κάποια πολύ καλά τραγούδια, όπως το “Miracle man”, το “Breaking all the rules” ή το “Bloodbath in paradise” που έχει μία εισαγωγή πολύ BLACK SABBATH, αλλά και αρκετές αδύναμες στιγμές, όπως η κατάφωρη προσπάθεια να γράψει ένα νέο “Killer of giants” με το “Fire in the sky”, ή τα “Tattooed dancer” και “Demon alcohol” (που δεν μπορούσε να κρύψει την εξάρτησή του από τις ουσίες, αφού μπαινόβγαινε στις κλινικές αποτοξίνωσης).
Συνολικά δεν είναι ένας κακός, ούτε καν μέτριος δίσκος. Είναι ένας καλός δίσκος της σόλο καριέρας του Ozzy, με το χέρι στην καρδιά όμως, όλοι εσείς οι υπέρμαχοί του, θα το βάζατε μέσα στην πρώτη πεντάδα των αγαπημένων σας δίσκων του θεοπάλαβου όσο και αγαπημένου Osbourne; Ας είμαστε ειλικρινείς. Κι εμένα ήταν ο πρώτος δίσκος του Ozzy που άκουσα real time και περίμενα ανυπόμονα να κυκλοφορήσει. Όσο τον ακούω όμως, είναι εντελώς άνισος, με καλές και μέτριες στιγμές. Περισσότερο μένει στην ιστορία, ως η παρουσίασή μας στο μεγάλο ταλέντο του Zakk Wylde, παρά στα τραγούδια που περιέχονται.
Did you know that:
• Μπάσο στον δίσκο έπαιξε ο Bob Daisley, στην περιοδεία που ακολούθησε όμως, το μπάσο ανέλαβε ο Geezer Butler, σε μία κίνηση που ήταν η πρώτη συνεργασία του Ozzy με κάποιο άλλο μέλος των BLACK SABBATH μετά την αποχώρησή του.
• Κοιτάζοντας τις σημειώσεις της επανακυκλοφορίας του 2002, την παραγωγή της είχε αναλάβει ο …Bruce Dickinson!!!
• Στην πρώτη έκδοση του δίσκου, το “Hero” ήταν hidden track, που στις επανακυκλοφορίες έγινε “standard” μέρος του tracklisting. Σαν bonus, εμφανίζεται το “Liar”, μια μπαλάντα που ήταν μέρος των sessions του “No rest for the wicked”, το 1988.
• Ο δίσκος έγινε δύο φορές πλατινένιος κι έφτασε μέχρι το #12 στα charts. Και για να μην ψάχνετε για τι πωλήσεις μιλάμε στην Αμερική, είναι πάνω από δύο εκατομμύρια…
Σάκης Φράγκος
