ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ‘Carved in stone’ – RAGE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rage, Charly Czajkowski
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/Μπάσο – Peter “Peavy” Wagner
Κιθάρες – Victor Smolski
Τύμπανα – André Hilgers
Σε γενικές γραμμές, μου αρέσουν σχεδόν όλοι οι δίσκοι των RAGE. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, είναι όμως αυτή η μοναδική ικανότητα του Peavy να γράφει κολλητικά ρεφρέν, που είναι αξιοζήλευτη. Κάποια στιγμή όμως, την περίοδο με τον Victor Smolski, ένας δίσκος μου άρεσε πολύ, ο επόμενος λιγότερο κ.ο.κ. “Unity” λίγο, “Soundchaser” περισσότερο, “Speak of the dead” λίγο, “Carved in stone” περισσότερο, “Strings to a web” λίγο κ.ο.κ. Μετά το “Speak of the dead”, όπου τα κομμάτια χωρίς την ορχήστρα τα βρήκα κοινότυπα, επήλθε η ρήξη στις σχέσεις με τον ντράμερ τους Mike Terrana κι εν τέλει η αποχώρησή του ύστερα από 8 χρόνια. Τη θέση του στα ντραμς πήρε ο André Hilgers, με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Smolski στο επετειακό άλμπουμ της Nuclear Blast, “Into the light”.
Το “Carved in stone” ήταν ένα άλμπουμ που είχε τα trademark των RAGE της περιόδου με τον Smolski, με τις hard rock και progressive καταβολές του, αλλά πάνω απ’ όλα με τα τρομερά ρεφρέν. Τι να πει κανείς για κομματάρες όπως το “Long hard road” ή το “Drop dead” ή το mid-tempo “Without you” με το πολύ ωραίο Sabbathικό πέρασμα στην κιθάρα. Ηχητικά, θα έλεγα ότι το “Carved in stone”, είναι ότι πιο κοντά έχουμε ακούσει στο “End of all days”, χωρίς όμως να φτάνει σε συνολικά τόσο υψηλά επίπεδα, αφού υπάρχουν 2-3 συνθέσεις που είναι σαφώς χαμηλότερου επιπέδου.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί στο “Lord of the flies”, που κλείνει τον δίσκο, αφού πρόκειται για ένα αριστούργημα με τη χρήση ορχήστρας, από αυτά που μας έκαναν να λατρέψουμε τους RAGE, ένα γκρουπ που μας αιφνιδίασε πραγματοποιώντας με μαγικό τρόπο τη σύμπραξη του metal και της ορχήστρας από το “Lingua Mortis” και μετά.
Πάνω απ’ όλα όμως, αυτό το άλμπουμ πρέπει να το αποκτήσετε για την ειδική του έκδοση, που περιέχει ολόκληρη την εμφάνιση του γκρουπ στο Wacken Open Air, μαζί με τη Lingua Mortis Orchestra. Μία εμφάνιση, που είχα τη χαρά και την τύχη να παρακολουθήσω δια ζώσης και είναι μία από τις σημαντικότερες συναυλιακές μου εμπειρίες (που δεν είναι και λίγες).
Σάκης Φράγκος
Από κάτω, μπορείτε να διαβάσετε την συνέντευξη που είχε δώσει ο Peavy Wagner στον Φραγκίσκο Σαμοΐλη στο έντυπο Rock Hard, καθώς και την παρουσίαση που είχε γίνει στο δίσκο τότε. Όπως πάντα, με φωτογραφίες εκείνης της περιόδου.
RAGE interview (Peavy Wagner)
“Rage on…”
Όταν σε 23 χρόνια έχεις κυκλοφορήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 19 (!) άλμπουμ, μόνο τυχαίος δεν είσαι. Και όταν κάποια απ’ αυτά είναι τα “Black in mind”, “Lingua mortis” και “End of all days”, απλά συγκαταλέγεσαι στους καλύτερους. Οι RAGE πέρασαν μία περίοδο συνθετικού… ντεφορμαρίσματος, όμως εν έτη 2008 επιστρέφουν δυναμικά! Το “Carved in stone” είναι το άλμπουμ που έλειπε από τους RAGE πολλά χρόνια. O λόγος στον κύριο RAGE, Peavey Wagner…
Peavy συγχαρητήρια. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι το καλύτερό σας άλμπουμ από την εποχή του “End of all days”.
(γέλια) Καλή αρχή… Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Στο λέω ειλικρινά, όπως ειλικρινά σου λέω ότι είχα απογοητευτεί από τους RAGE τα τελευταία χρόνια, ειδικά με την κυκλοφορία του “Speak of the dead”, το οποίο μπορεί να ήταν πολύ φιλόδοξο σαν σκέψη, αλλά όχι ιδιαίτερα καλό ως αποτέλεσμα. Το “Carved in stone” είναι κατά πολύ καλύτερο και μπορεί να σηματοδοτήσει μία νέα περίοδο για τη μπάντα; Αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «νέα» πλέον.
Σίγουρα είναι το πρώτο άλμπουμ με το νέο μας ντράμερ, τον Andre (σ.σ. Hilgers). Έβαλε κι αυτός τις επιρροές του στο τελικό αποτέλεσμα και επηρέασε ως ένα ποσοστό τον ήχο του δίσκου. Είναι ένας πραγματικός μεταλλάς και νομίζω ότι παίζει πολύ πιο στρωτά και στιβαρά από τον Terrana. Μας ενέπνευσε και η δουλειά του για το επετειακό άλμπουμ της Nuclear Blast. Μας έδωσε την ώθηση να παίξουμε πιο straight forward.
Ξαναζωντάνεψαν αναμνήσεις δηλαδή;
(γέλια) Κατά κάποιο τρόπο ναι! Πιστεύω ότι αυτό το άλμπουμ έχει κάτι από την ενέργεια και την αίσθηση των άλμπουμ που έβγαλα στα mid 90’s.
Συμφωνώ μαζί σου σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Σε τι αναφέρεται ο τίτλος;
Είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού του άλμπουμ, το οποίο μιλάει για τον πόλεμο και για τους στρατιώτες που πεθαίνουν και τα ονόματά τους μένουν χαραγμένα σε μια πέτρα. Όταν ο νέος μας ντράμερ, o Andre, άκουσε τον τίτλο του τραγουδιού, πρότεινε να τον χρησιμοποιήσουμε και για τίτλο του άλμπουμ. Κάτι που άρεσε και στους υπόλοιπους.
Από όσα καταλαβαίνω από τους στίχους ακούγοντας το κομμάτι, τα χώνεις λιγάκι στην Αμερικανική πολιτική…
(γέλια) Αρκετά! Είναι ξέρεις ο τρόπος που οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι κάνουν στον κόσμο για να μπορέσουν να κάνουν τις δουλειές τους υπογείως. Δεν καταλαβαίνω τα ψέματα τύπου “θα κάνουμε έναν πόλεμο για να προστατεύσουμε την κοινωνία μας”. Ένας ηλίθιος πόλεμος στο Ιράκ απλά για να γίνουν οι δουλειές τους. Απλά δεν το αντέχω. Όλη την υποκρισία και το ψέμα.
Έτσι είναι δυστυχώς. Ο κύριος Bush δε μπορεί να κάνει μάλλον τον άντρα στη γυναίκα του και λέει να τον κάνει στον υπόλοιπο κόσμο…
(γέλια) Έτσι είναι φίλε μου! Πάντως οι περισσότεροι στίχοι κινούνται γύρω από αυτήν την κατεύθυνση. Για τα όσα διαδραματίζονται στην κοινωνία μας.
Πώς και χώρισαν οι δρόμοι σας με τον Mike (Terrana) και πώς καταλήξατε στον Andre;
Ας ξεκινήσουμε από τον Mike. Πραγματικά προσπαθήσαμε να αποφύγουμε την αλλαγή στο lineup, μιας και ο Mike ήταν 8 χρόνια στο σχήμα. Όμως είχε αλλάξει πλέον. Τα πρώτα 5 χρόνια ήταν υπέροχα και ταιριάζαμε με τον Mike. Μετά όμως έφυγε από τη Γερμανία, μετακόμισε στη Δανία και άρχισε να αλλάζει σαν άτομο. Άρχισε να μην ενδιαφέρεται για τη μπάντα και τη μουσική γενικότερα, έγινε πολύ αρνητικός και απέκτησε έχθρες με τους συνεταίρους μας και γινόταν ολοένα και πιο επιθετικός. Φαντάσου στην τελευταία μας περιοδεία για το “Speak of the dead” έγινε και βίαιος απέναντί μας, το crew και τους ανθρώπους γύρω μας. Εδώ σε ένα από τα τελευταία μας σόου στην Βαρκελώνη της Ισπανίας άρχισε να με φτύνει χωρίς κανένα λόγο!
Δεν μιλάς σοβαρά… Δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη μέση ενός καυγά μεταξύ εσένα και του Mike…
(γέλια) Κι όμως παραλίγο να γίνει! Δεν έκανα τίποτα όμως. Είχε πέσει το ρεύμα και δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε όπως καταλαβαίνεις. Υπήρχε πολύς κόσμος στη σκηνή και προσπαθούσα να τον βρω, και τελικά τον είδα στα παρασκήνια της support μπάντας, να κάθεται με τις groupies και να γελάει. Του είπα “φίλε έλα στη σκηνή, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που περιμένουν και είμαστε στη μέση του σόου και δεν θα ήθελα όταν έρθει το ρεύμα να είσαι εδώ και να μη σε δουν στη σκηνή”. Και τότε ο Mike έγινε άγριος απέναντί μου, άρχισε να ουρλιάζει και με έφτυσε! Εκεί ήταν το τέλος. Μπορείς να φανταστείς κάτι πιο ασεβές από το να σε φτύσουν; Και φυσικά δε θα το δεχόμουν από το ντράμερ της μπάντας μου! (γέλια) Προσπαθήσαμε να του μιλήσουμε γι’ αυτό το περιστατικό, όμως εκείνος δεν ήθελε να συζητήσει τίποτα. Έτσι απλά παίξαμε όσα σόου είχαν απομείνει μιας και δε θέλαμε να ακυρώσουμε κανένα. Δεν υπήρχε επικοινωνία πλέον. Ήταν πολύ άσχημη η κατάσταση. Όλη η δημιουργικότητα της μπάντας είχε παραλύσει. Προσπαθήσαμε να βρεθούμε και να συζητήσουμε, αλλά εκείνος δεν δεχόταν, έτσι τον πήρα τηλέφωνο και του είπα ότι ψάχνουμε για νέο ντράμερ, μιας και αυτός δεν ήθελε απ’ ότι φαίνεται (γέλια) κι εμείς θέλαμε να γράψουμε νέο υλικό για νέο δίσκο. Τσαντίστηκε κιόλας, αλλά ήταν ήδη αργά. Τι θα έκανες εσύ; Όλοι θα έκαναν το ίδιο φαντάζομαι.
Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν με έφτυνε, έτσι χωρίς λόγο…
Πιστεύω θα του είχες σκάσει μια κλωτσιά στη μούρη στη Βαρκελώνη (γέλια)! Όλοι αυτό θα έκαναν. Ήθελα πάρα πολύ να τον δείρω τότε, αλλά αυτό θα ήταν το τέλος του σόου και της περιοδείας. (γέλια) Αυτό θα ήταν πολύ ακριβό για εμάς, το να ακυρώσουμε τα εναπομείναντα σόου. Έπρεπε να φανώ επαγγελματίας. Τέλος πάντων, αυτά έγιναν με τον Mike Terrana, αυτόν τον περίεργο τύπο.
Να σε ρωτήσω κάτι… Πιστεύεις ότι το γεγονός πως ο Mike στην ουσία έγινε ένας session ντράμερ παίζοντας από εδώ κι από εκεί, επηρέασε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση;
Σίγουρα! Άλλωστε ο Mike ήταν ήδη session ντράμερ ουσιαστικά αρκετό καιρό και είχε προβλήματα από αυτό το γεγονός, μιας και συνέπιπταν αρκετές φορές ημερομηνίες. Τα πρώτα χρόνια ήταν πραγματικό μέλος της μπάντας και δε μπορώ να καταλάβω γιατί τα κατέστρεψε όλα. Και για εκείνον ήταν πολύ σημαντικό να είναι κανονικό μέλος των RAGE. Μόνος του έκοψε τον εαυτό του. Φτάσαμε λοιπόν στο Δεκέμβριο του 2006, δεν είχαμε ντράμερ και ταυτόχρονα κάναμε την παραγωγή του επετειακού της Nuclear Blast και ο Andre Hilgers ήταν session ντράμερ της κυκλοφορίας. Εκεί τον μάθαμε, είδαμε ότι είναι πολύ ταλαντούχος ντράμερ και το κυριότερο είναι ότι επικοινωνούσαμε πάρα πολύ καλά. Του ζητήσαμε να γίνει μόνιμο μέλος της μπάντας, δέχθηκε και μέχρι στιγμής δεν το έχουμε μετανιώσει καθόλου. Νομίζω πως κάνει πολύ καλή δουλειά τον ένα χρόνο που βρίσκεται στους RAGE.
Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο το ύφος παιξίματός του απ’ ότι του Mike…
Για τους RAGE σίγουρα είναι καλύτερος. Ο Mike είναι πολύ καλός ντράμερ, δε θέλω να πω τίποτα αρνητικό για το παίξιμό του, αλλά ο Andre ταιριάζει περισσότερο στη χημεία της μπάντας.
Συμμετείχε καθόλου στη σύνθεση των κομματιών;
Όχι, δεν είχε καμία ανάμειξη. Ήταν πολύ φρέσκος στη μπάντα και θέλαμε να δούμε πρώτα πώς θα λειτουργήσει. Ξέρω όμως ότι παίζει κιθάρα και όλο και κάποια πράγματα θα έχει συνθέσει. (γέλια) Θα δούμε τι θα γίνει στο επόμενο.
Η μίξη του άλμπουμ έγινα ακόμα μια φορά από τον Charlie Bauerfeind.
Ναι και η παραγωγή έγινε μαζί με τον Charly Czajkowski, τον εδώ και χρόνια μηχανικό μας.
Βετεράνος της μπάντας.
(γέλια) Ναι. Είναι σαν το τέταρτο μέλος της! Έχουμε την ίδια ομάδα στα τελευταία 3-4 άλμπουμ και πλέον όλοι ξέρουν τι να κάνουν. Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι και αυτό φαίνεται!
Θα σου ξαναπώ ότι αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ σας από τότε που έφυγαν από τη μπάντα τα αδέρφια Ευθυμιάδη. Πιστεύεις και εσύ ότι υπήρξε η περίοδος που οι RAGE δεν ήταν και σε τόσο καλή φόρμα, ας πούμε, για να το θέσω πιο ωραία;
Μπορείς να μου το εξηγήσεις λίγο παραπάνω;
Όταν έφυγαν τα αδέρφια Ευθυμιάδη, οι RAGE κυκλοφόρησαν αμέσως μετά κάποια άλμπουμ, τα οποία δεν ήταν και τα καλύτερά τους.
ΟΚ. Δε θα το έλεγα. Το “Ghost” που κυκλοφόρησε μόλις έφυγαν είχε γραφτεί όταν ήταν ακόμα στη μπάντα. Άρα θα ήταν το ίδιο άλμπουμ είτε είχαν φύγει είτε είχαν μείνει. Δεν θα έλεγα ότι είχαν και μεγάλη επιρροή στο πώς έβγαιναν τελικά τα τραγούδια των RAGE. Ήταν μια περίοδος που πειραματιζόμασταν με την ορχήστρα και η μουσική ήταν πιο πειραματικά και progressive και όχι τόσο heavy. Αυτά ήταν όμως δικιά μου απόφαση και όχι αυτών των Ελλήνων. (γέλια) Σας αρέσει βέβαια που ήταν Έλληνες, αλλά δεν είχαν και καμιά ιδιαίτερη επιρροή στο τελικό αποτέλεσμα της μπάντας.
Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στο δίσκο καλύτερα. Κυριότερο χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι τα πιασάρικα ρεφρέν. Καταφέρατε και συνδυάσατε πολύ καλά τα heavy riffs των κουπλέ με μελωδικά και πιασάρικα ρεφρέν.
Αυτός ήταν ο σκοπός μας και χαίρομαι που πέτυχε. (γέλια) Προσπαθήσαμε να γράψουμε υλικό που θα μπορούσε να απομνημονευτεί.
Γυρίσατε ήδη και βίντεο έτσι;
2 για την ακρίβεια! Το ένα είναι για το “Lord of the flies” και το άλλο για το “Open my grave”.
Ήθελα να σε ρωτήσω για το “Lord of the flies”. Σαν να μην ανήκει στο άλμπουμ.
Καταλαβαίνω τι θες να πεις. Ίσως να ταίριαζε καλύτερα σε ένα άλμπουμ με τη Lingua Mortis.
Ακριβώς!
(γέλια) Βασικά το προόριζα για μπαλάντα αυτό το κομμάτι. Αρχίσαμε να το παίζουμε όπως το είχα σχεδιάσει, αλλά βλέπαμε ότι κάτι λείπει. Αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε πάνω του, του αλλάξαμε ενορχήστρωση 10 φορές και τελικά κατέληξε σε αυτό που ακούς στο άλμπουμ. Το κομμάτι χρειαζόταν την ορχήστρα. Ξέραμε ότι δε θα κόλλαγε με το υπόλοιπο υλικό, αλλά είναι ένα ιδιαίτερο κλείσιμο για το άλμπουμ.
Θα ήθελα να το ακούσω όμως και με τη Lingua Mortis.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον… Ποιος ξέρει.
Πίσω στο άλμπουμ. Πότε να περιμένουμε την περιοδεία για το άλμπουμ;
Ξεκινάμε στα τέλη Μαρτίου μέχρι τα μέσα Μαΐου.
Support;
Οι EDENBRIDGE θα είναι η μία μπάντα και η άλλη μια Ρώσικη που λέγεται FREE CONVICT (σ.σ. ή κάτι τέτοιο, δεν το πολυέπιασα το όνομα).
Δεν τους ξέρω…
(γέλια) Ούτε κι εγώ… Μην ανησυχείς (γέλια). Απλά είναι φίλοι του κιθαρίστα μας και τους ξέρουμε από την προηγούμενη περιοδεία μας.
Οι EDENBRIDGE είναι λίγο περίεργη επιλογή ως support.
Δε νομίζω. Έχουν γυναικεία φωνητικά, δύναμη, μελωδία. Είχαμε και τους NIGHTWISH σαν support το 1999.
Ναι, αλλά οι NIGHTWISH είναι και πολύ καλύτερη μπάντα από τους EDENBRIDGE.
Τώρα ναι. Αλλά τότε δε νομίζω ότι ήταν και κάτι το ιδιαίτερο τότε.
Από την Ελλάδα θα περάσετε;
Φυσικά και θα θέλαμε να κάνουμε κάτι στην Ελλάδα, αλλά δεν συμπεριλαμβάνεται στο πρώτο μέρος της Ευρωπαϊκής μας περιοδείας. Δουλεύουμε αυτόν τον καιρό πάνω σε μερικές ημερομηνίες για αργότερα μέσα στη χρονιά.
Καλοκαιρινά φεστιβάλ;
Έχουμε κλείσει σε μερικά, αλλά δε θυμάμαι ημερομηνίες τώρα. Έχουμε κλείσει επίσης Ιαπωνική περιοδεία, άλλη μία στη Νότιο Αμερική… Θα είμαστε απασχολημένοι για πολύ καιρό! (γέλια)
Πού βρίσκεις τη δύναμη για τόσες περιοδείες μετά από 25 χρόνια στη metal σκηνή;
(γέλια) Βασικά μου αρέσει πολύ! (γέλια) Δεν είναι απλά η δουλειά μου… Είναι και hobby. Μου αρέσει αυτή η μουσική, μου αρέσει να παίζω αυτή τη μουσική. Και όλα τα ταξίδια σε όλον τον κόσμο, η γνωριμία με ανθρώπους… Πολύ ωραία πράγματα.
Πιστεύεις ότι θα το καταλάβεις όταν έρθει η ώρα για τους RAGE να σταματήσουν;
Ελπίζω να μην έρθει σύντομα (γέλια)! Ίσως όταν θα είμαι σοβαρά άρρωστος ή νεκρός! (γέλια)
Σαν βετεράνος στη metal σκηνή, βλέπεις νέες μπάντες στο χώρο του heavy/power/melodic metal που να πραγματικά αξίζουν την προσοχή ή υπάρχουν νέες μπάντες που εσύ γουστάρεις;
Χμμμ… Δύσκολη ερώτηση (γέλια).
ΟΚ Peavy, τα τελευταία λόγια είναι δικά σου.
Θέλω να ευχαριστήσω τους οπαδούς για όλη τους την υποστήριξη όλα αυτά τα χρόνια! Αυτό μόνο…
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
RAGE – “Carved in stone” (Nuclear Blast)
Ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Ξεκινώντας την ακρόαση του νέου άλμπουμ των RAGE ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος. Από τη μία το μέτριο (έστω και αν σαν πρόθεση ήταν εξαιρετικό) προπέρσινο “Speak of the dead”, από την άλλη το ότι έχω να ακούσω πραγματικά πολύ καλό δίσκο από τους πάλαι ποτέ τεράστιους Γερμανούς από την εποχή των αδερφών Ευθυμιάδη (άντε και το “Soundchaser” να είναι καλό). Από την εισαγωγή όμως του εναρκτήριου “Carved in stone” οι RAGE δηλώνουν παρόν και μάλιστα βροντερά! Το άλμπουμ, πλην 2-3 εξαιρέσεων, είναι πλημμυρισμένο από heavy riffing στα κουπλέ κυρίως, όπως είχαμε συνηθίσει από τους Γερμανούς σε άλμπουμ-διαμάντια όπως τα “Black in mind” και “End of all days”, ενώ ταυτόχρονα τα ρεφρέν του (που είναι και το δυνατότερο σημείο του δίσκου) είναι κολλητικά και τέρμα μελωδικά. Κομμάτια όπως τα “Long hard road”, “Lost in the void” και το mid-tempo “Without you” θα αποδείξουν τα του λόγου το αληθές ακόμα και στους πιο δύσπιστους. Η παραγωγή του Charlie Βauerfeind είναι ακόμα μία φορά υποδειγματική και δίνει στα κομμάτια τον όγκο και τη δύναμη που χρειάζονται, ενώ και η προσθήκη του Andre Hilgers (AXXIS, SILENT FORCE) στα τύμπανα στη θέση του Mike Terrana, πιστεύω ότι βοήθησε στα μέγιστα. Ο Hilgers μπορεί να μην είναι Terrana στο σόου, αλλά η δουλειά του ταιριάζει γάντι στο δίδυμο Wagner – Smolski (που εδώ ξεδιπλώνουν ξανά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους) και ανεβάζει τη μουσική τους ακόμα ένα επίπεδο. Το “Carved in stone” είναι ο δίσκος που έπρεπε να είχαν κυκλοφορήσει οι RAGE πολλά χρόνια πριν, το καλύτερο άλμπουμ τους μετά τα αξεπέραστα “Black in mind” και “End of all days” και αυτό που θα τους δώσει πιστεύω ένα μέρος από την χαμένη αίγλη τους. Απρόσμενα καλό. Έλα ρε Peavy…
8 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
