ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Eternal Idol” – BLACK SABBATH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1987
ΕΤΑΙΡΙΑ: Vertigo Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Chris Tsangarides
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Tony Iommi – κιθάρα
Bob Daisley – μπάσο
Eric Singer – τύμπανα
Geoff Nicholls – πλήκτρα
Bev Bevan – κρουστά
1986. Οι BLACK SABBATH για μια ακόμη φορά, στη δίνη αλλαγών. Ο ιθύνων νους και αρχηγός της μπάντας Tony Iommi βρίσκεται ξανά μόνος του, αναζητώντας νέους συνεργάτες τους οποίους βρίσκει τελικά στο πρόσωπο του Ray Gillen (BADLANDS) που αναλαμβάνει τα φωνητικά, του Dave Spitz (μπάσο – IMPELLITTERI, GREAT WHITE, WHITE LION), του Eric Singer (τύμπανα – KISS, BADLANDS) και του γνώριμού του session, αλλά στην ουσία μόνιμου στα πλήκτρα, Geoff Nicholls. Δυστυχώς όμως τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Ο Dave Spitz αποχωρεί κατά τη περίοδο των ηχογραφήσεων και τη θέση του έρχεται να πάρει ο πολύς Bob Daisley (RAINBOW, URIAH HEEP, YNGWIE MALMSTEEN, GARY MOORE, OZZY), ο οποίος ηχογραφεί από την αρχή τα μέρη του μπάσου, γράφει τους στίχους του δίσκου αλλά πριν αυτός ολοκληρωθεί, αποχωρεί και αυτός με τη σειρά του για τη μπάντα του Gary Moore, παίρνοντας μαζί του και τον Eric Singer. Το μεγάλο και παραλίγο όμως μοιραίο χτύπημα το δέχτηκαν οι SABBATH στη πορεία…
Ποιο ήταν αυτό;
Ο αδικοχαμένος Ray Gillen (πέθανε το 1993 από επιπλοκές του AIDS), λόγω προβλημάτων με το management, φεύγει και αυτός με τη σειρά του από το συγκρότημα. Ο Gillen ήταν ο μοναδικός τραγουδιστής από όσους πέρασαν από τους BLACK SABBATH, που μπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα, να πει κομμάτια από όλες τις περιόδους της μπάντας και μάλιστα πολλές φορές καλύτερα και από τις αυθεντικές εκτελέσεις, ειδικότερα τραγούδια της εποχής του Ozzy και του Ian Gillan. Άλλωστε είναι γνωστό πως επρόκειτο για μια τεράστια φωνή… Ήταν ιδανικός για να δώσει στους Sabs τη σιγουριά που επιζητούσαν πίσω από το μικρόφωνο, ενώ ήταν ο μόνος που μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στον Ronnie James Dio. Αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό ως και βέβηλο, ανατρέξτε στο internet για live υλικό από την “Seventh Star Tour”. Κάποιες στιγμές απλά ξεχνάς πως το μικρόφωνο κρατά ένας νεαρός, άσημος τότε Νεοϋορκέζος, αλλά ένας μεγάλος και φτασμένος frontman.
Τελικά ο Iommi με τον τεράστιο Chris Tsangarides στη παραγωγή, καλεί και τον Ben Bevan των ELO για να ηχογραφήσει κάποια επιπλέον percussions, ενώ στα φωνητικά περνά από audition ο Tony Martin, τραγουδιστής ως τότε κάποιων ALLIANCE, ενός hard – A.O.R. συγκροτήματος. O Martin είχε απασχολήσει και στο παρελθόν το συγκρότημα, τον καιρό που αυτό έψαχνε τον αντικαταστάτη του Glenn Hughes και τώρα φαινόταν πως είχε έρθει η σειρά του. Με μια σταθερή επιτέλους σύνθεση οι SABBATH βρίσκονται στα Morgan Studios όπου επιτέλους, το Νοέμβριο του 1987, κυκλοφορούν το “The Eternal Idol”.
Ο δίσκος αυτός είναι θαρρείς χωρισμένος σε ενότητες. Ακούς από τη μία υμνικά, επικά κομμάτια σαν το “The Shining”, το “Ancient Warrior” και το “Glory Ride” και από την άλλη τα “Hard Life to Live”, “Born to Lose” και “Lost Forever” φέρνουν στο νου ημέρες “Seventh Star” και “Born Again” καθώς είναι σαφώς πιο classic rock και bluesy (για BLACK SABBATH μιλάμε, δεν εννοώ πως θα ακούσετε DEEP PURPLE). Χωρίς να αναιρώ (αυτό έλειπε!) το αποτέλεσμα αυτής της rock – bluesy κατεύθυνσης, εκφράζω τη προτίμησή μου στην επική πλευρά του άλμπουμ. Το “Ancient Warrior” με την υπέροχη διφωνία του Martin, όπως και το “Glory Ride”, με το riff του Iommi και το τέλειο refrain αποτελούν top στιγμές, ενώ η καλύτερη σύνθεση του “The Eternal Idol” είναι το “The Shining”. Ένα εξαιρετικό εναρκτήριο άσμα που κάνει γνωστές με τον καλύτερο τρόπο τις δυνατότητες του νέου line up, με τη πελώρια, θεόρατη φωνή του Martin, φανερά επηρεασμένη από τον Dio, να δείχνει αμέσως την αδιαμφισβήτητη αξία της. Γραμμένο την εποχή που στο συγκρότημα τραγουδούσε ο Ian Gillan (ευτυχώς για έναν μόνο δίσκο – ναι, την είπα τη κακία μου και δεν νιώθω καμία ντροπή), όχι μόνο ανασύρθηκε στην επιφάνεια, αλλά έγινε και η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ! Ανθεμικό και λυρικό (μια διάθεση που καλώς παγιώθηκε στους δίσκους που ακολούθησαν), αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές των BLACK SABBATH στο σύνολο της καριέρας τους. Τέλος το classic heavy του “Nightmare” και το doomy “Eternal Idol” καθηλώνουν τον ακροατή με την ατμόσφαιρά τους, προσθέτοντας στην ήδη πλούσια φαρέτρα του “Eternal Idol” δύο ακόμη ισχυρότατα «βέλη».
Η 13η studio δισκογραφική απόπειρα των Βρετανών, κάθε άλλο παρά γρουσούζικη ήταν. Φανέρωσε το πείσμα και την θέληση του Iommi να αποτινάξει μια και καλή από πάνω του το «φάντασμα» του ζεύγους Osbourne που μέχρι τότε «στοίχειωνε» κάθε προσπάθειά του (ακόμη και τις ένδοξες μέρες του Dio), με το να βασιστεί σε όσο το δυνατόν νέους μουσικούς και να τους αναδείξει. Φανέρωσε επίσης την μοναδική του ικανότητα να γράφει το ίδιο ποιοτικά τραγούδια, είτε αυτά είναι doom, είτε είναι rock – bluesy oriented, είτε είναι κλασσικό heavy, είτε φλερτάρουν με τον επικό ήχο. Το γεγονός πως το “Eternal Idol” βρίσκεται στη σκιά των δύο επόμενων μεγαλουργημάτων, “Headless Cross” και “Tyr”, δεν θα πρέπει να αποτελέσει τροχοπέδη στην απόκτηση, ακρόαση και εκτίμησή του. Μιλάμε για εξαιρετικό δίσκο.
Did you know that:
– Την παραγωγή του δίσκου πριν τον Tsangarides είχαν αναλάβει αρχικά ο Jeff Glixman και εν συνεχεία ο Vic Coppersmith-Heaven, με τον πρώτο να φεύγει και τον δεύτερο να απολύεται.
– Στις Deluxe Version επανακυκλοφορίες του “The Eternal Idol”, υπάρχει δεύτερο cd με τίτλο “The Eternal Idol Demos” όπου υπάρχουν τα τραγούδια με τη φωνή του Ray Gillen και επιπλέον τα δύο ακυκλοφόρητα εκείνης της περιόδου “Black Moon” και “Some Kind of Woman”.
– Στο video clip του “The Shining” στα τύμπανα εμφανίζεται ο Terry Chimes των THE CLASH και ένας κομπάρσος (!) στο ρόλο του μπασίστα.
– Δύο μοντέλα πόζαραν για την πιστή αναπαράσταση του γνωστού έργου του Γάλλου γλύπτη Auguste Rodin (1840 – 1917), “Eternal”, στο εξώφυλλο.
– Μετά τον δίσκο αυτόν η Vertigo/Warner έδιωξε (!) το συγκρότημα, το οποίο κατέληξε στην IRS.
– Στα πλαίσια της περιοδείας για τη προώθηση του δίσκου οι SABBATH πέρασαν για πρώτη φορά και από τα μέρη μας, όπου πρόλαβαν να παίξουν στο γήπεδο της Λεωφόρου μόλις 2-3 κομμάτια πριν η συναυλία διακοπή λόγω επεισοδίων.
– Το σατανικό γέλιο του “Nightmare” (το οποίο προοριζόταν για το film “Nightmare on Elm Street”) ανήκει στον Ray Gillen.
– Ο αρχικός τίτλος του “Eternal Idol” ήταν “Blood God”.
