a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Chinese democracy” – GUNS N’ ROSES
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΙΑ: Geffen
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Axl Rose, Adam Costanzo
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Axl Rose – φωνητικά, πλήκτρα, κιθάρα
Robin Finck – κιθάρα, πλήκτρα
Ron “Bumblefoot” Thal – κιθάρα
Buckethead – κιθάρα
Paul Tobias – κιθάρα, πιάνο
Richard Fortus – κιθάρα
Tommy Stinson – μπάσο
Brian “Brain” Mantia – ντραμς
Frank Ferrer – ντραμς
Dizzy Reed – πλήκτρα
Chris Pitman – πλήκτρα
Josh Freese – ενορχηστρώσεις σε 4 κομμάτια
Κάποτε λέγαμε για τις καθυστερήσεις που είχαν οι DEF LEPPARD ανάμεσα στους δίσκους τους. Από την περίοδο του “Chinese democracy” και μετά, μόνο οι WATCHTOWER και το “Mathematics”, μπορεί να συγκριθεί μαζί του, σε μεγέθη όμως απείρως μικρότερα. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού για τον τελευταίο στούντιο δίσκο των GUNS N’ ROSES. Από το 1994 που άρχισαν να φεύγουν τα μέλη του συγκροτήματος και να μένει μόνος του ο Axl Rose, ούτε λίγο, ούτε πολύ, υπήρξε μία συνεχής παρέλαση μελών, παραγωγών, manager κ.ο.κ.
Για να αναφέρουμε απλά και μόνο μερικά ονόματα, στην θέση του κιθαρίστα, βρέθηκαν για λίγο έως πολύ οι: Paul Tobias, Robin Finck, Brian May (για ένα σόλο στο κομμάτι “Catcher in the rye”, που τελικά δεν μπήκε στον δίσκο), Dave Navarro, Gary Sunshine, Buckethead, Richard Fortus, Ron “Bumblefoot” Thal, ενώ κάποια στιγμή βοήθησε και ο Zakk Wylde. Αρκετοί; Προσθέστε 5 ντράμερ, μόνο έναν μπασίστα (τιμής ένεκεν, ήταν ο Tommy Stinson), δύο έξτρα πληκτράδες (πλην του Dizzy Reed), 15 διαφορετικά στούντιο, περισσότεροι από δέκα παραγωγοί (συμπεριλαμβανομένων του Moby και του Rick Rubin) και αρκετοί managers (ανάμεσά τους και ο ελληνικής καταγωγής, Merck Mercuriades, που ήταν μαζί τους όταν εμφανίστηκαν στη Μαλακάσα, το 2006)… Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Axl Rose έλεγε ότι δούλευε πάνω σε περισσότερα από 50 τραγούδια, προσπαθώντας να δημιουργήσει τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών. Η μεγαλομανία αυτή, είχε ως αποτέλεσμα να φεύγουν οι άνθρωποι από δίπλα του, ο ένας μετά τον άλλον (ιδιαίτερα οι παραγωγοί) και την πιο πετυχημένη ατάκα, την είχαν γράψει οι New York Times, λέγοντας ότι «Το “Chinese democracy”, είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος δίσκος που ΔΕΝ κυκλοφόρησε ποτέ». Υπολογίζεται ότι κάποια στιγμή, είχαν ξοδευτεί γύρω στα 13 εκατομμύρια δολάρια για το άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τελικά το 2008, προφανώς έχοντας ξοδευτεί αρκετά περισσότερα, ενώ κάποια στιγμή όταν ο βετεράνος A&R, Tom Zutaut, μετά την έγκριση του προσωπικού μέντιουμ του Axl Rose (!!!), ανέλαβε να συμμορφώσει μερικά πράγματα, διαπίστωσε ότι δαπανούνταν κάθε μήνα πάνω από 50.000 δολάρια σε νοικιασμένο εξοπλισμό που δεν χρησιμοποιούνταν!!!
Υπήρξαν τρομακτικές ιστορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, όχι μόνο σε ότι έχει να κάνει με τον Buckethead (όταν ένας τύπος φορά κουβά KFC στο κεφάλι, εκτός από κιθαριστική διάνοια, είναι προφανές ότι έχει άλλα, πολύ σοβαρότερα θέματα να λύσει), αλλά κυρίως με τον ίδιο τον Axl Rose και την εξεζητημένη τελειομανία του, στην προσπάθειά του να βρει τον απόλυτο ήχο για τον δίσκο, απολύοντας όποιον έβρισκε μπροστά του. Είναι προφανές ότι υπήρχαν πολλά κομμάτια που δουλεύονταν, αφού ήδη το “Madagascar” είχε παιχτεί ζωντανά στο Rock In Rio του 2001. Στην περιοδεία του 2006, που πέρασε και από τη χώρα μας, παίχτηκαν ζωντανά, εκτός του”Madagascar” και τα “Better” και “Street of dreams”. Εκείνη την περίοδο, leak-αραν στο internet όμως, πολλά ακόμα τραγούδια δημιουργώντας μεγάλο πρόβλημα στις σχέσεις του Rose με τη Geffen, η οποία είχε βαρεθεί να χρηματοδοτεί έναν δίσκο που επί δέκα και πλέον χρόνια, συνεχώς «κυκλοφορούσε»…
Όπως και να έχει, οι ιστορίες πίσω απ’ αυτόν το δίσκο, είναι πολύ περισσότερες από τις ιστορίες που μπορεί κανείς να διηγηθεί έχοντας ακούσει ολόκληρο το τελικό αποτέλεσμα… Όσο περισσότερο έκανε το “Chinese democracy” να βγει, τόσο πιο πολύ γινόταν ένα κακόγουστο αστείο, ώστε όταν βγήκε επιτέλους, ουσιαστικά εντελώς ξαφνικά, στα δισκοπωλεία, δεν έκανε κανένα ιδιαίτερο γκελ, παρά αντιμετωπίστηκε μ’ έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Ο δίσκος, αδικείται πάρα πολύ από το επεισοδιακό background του, αφού προσωπικά τον βρίσκω ιδιαίτερα καλό. Όχι του επιπέδου “Appetite…” ή “Illusions…”, αλλά είναι ένας πραγματικά καλός rock/hard rock δίσκος, που περιλαμβάνει μία από τις αγαπημένες μου ever μπαλάντες, το “This I love”. Πέραν όσων προηγήθηκαν, βέβαια, η προώθηση που του έγινε, ήταν μηδαμινή, αφού –αν δεν κάνω τραγικό λάθος- ο Axl Rose δεν έδωσε καμία απολύτως συνέντευξη για να τον προωθήσει (άντε να έδωσε μία μεγάλη, σε κεντρικό δίκτυο της Αμερικής), παρά μόνο, έμπαινε ο ίδιος και απαντούσε σε κάποια fan forums, κατηγορώντας την εταιρία του ότι δεν έκανε τίποτα να προωθήσει το “Chinese democracy”…
Ξέρετε κάτι; Μετά από τέτοιες ιστορίες, πιστεύετε ότι μπήκε κανείς στη διαδικασία να ακούσει τον δίσκο πραγματικά για την αξία του, πέρα από τους φανατικούς οπαδούς του σχήματος; Μετά από τόσα χρόνια αναμονής, χωρίς να το θέλει κανείς, δεν μπορεί παρά να σκέφτεται: «τόσα χρόνια γι’ αυτόν τον δίσκο»; Και το ίδιο θα έλεγε, ακόμα κι αν είχαν δημιουργήσει έναν δίσκο καλύτερο από το “Appetite…”…
Did you know that:
Αλήθεια τώρα, θέλει κανείς να μπει στη διαδικασία να ξεκινήσουμε να μιλάμε ξεχωριστά για τους παραγωγούς που έφυγαν ή απολύθηκαν, για τις συλλήψεις που έγιναν από ανθρώπους που έβγαλαν στο διαδίκτυο κομμάτια, για την εταιρία αναψυκτικών Dr. Pepper, που είχε βγάλει ανακοίνωση ότι θα πρόσφερε ένα κουτάκι από το προϊόν της σε όλους τους Αμερικάνους αν το “Chinese democracy” κυκλοφορούσε μέσα στο 2008, για τις μηνύσεις για πνευματικά δικαιώματα που έγιναν από και προς το γκρουπ, για τη λογοκρισία στην Κίνα εξαιτίας του ομώνυμου κομματιού; Νομίζω όχι!!!
Σάκης Φράγκος
