ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Vicious rumors” – VICIOUS RUMORS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Atlantic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Rosen, Geoff Thorpe, Mark McGee
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: Carl Albert
Κιθάρες: Geoff Thorpe, Mark McGee
Μπάσο: Dave Starr
Τύμπανα: Larry Howe
Πως καταλαβαίνεις, πως ξεχωρίζεις μια πολύ μεγάλη μπάντα από τις καλές ακόμη; Υπάρχουν κάποιοι τρόποι που θεωρούνται δεδομένοι, όπως η αναλογία/αντιστοιχία αριστουργημάτων/χρόνου. Πόσα άλμπουμ δηλαδή που θεωρούνται αριστουργήματα έχει κυκλοφορήσει και σε τι χρονικό διάστημα. Το τιμώμενο συγκρότημα αυτού εδώ του κειμένου, κατάφερε σε εννέα (9) χρόνια, να σκοράρει πέντε (5) φορές. Είπατε κάτι; Μιλήσατε; Φέρατε κάποια αντίρρηση; Καμία. Πολύ ωραία, συνεχίζουμε. Όπως έχει πει και ο μέγας Στέλιος Μπασμπαγιάννης λοιπόν, το US power metal ξεχωρίζει τους άνδρες από τα παιδιά. Όπως έχω πει εγώ στο παρελθόν σε ανύποπτο χρόνο, αν έπρεπε να σώσουμε ένα (1) είδος metal, θα έπρεπε να είναι αυτό. Και οι VICIOUS RUMORS καλά μου παιδιά, είναι από τους καλύτερους και χαρακτηριστικότερους εκφραστές του.
Με τα “Soldiers of the night” και “Digital dictator” να έχουν προηγηθεί, το τρίτο άλμπουμ έπρεπε να είναι τουλάχιστον ισάξιο, ώστε να διατηρηθεί το υψηλότατο καλλιτεχνικό status του group. Η πεντάδα όμως δεν είχε κανένα πρόβλημα να δημιουργήσει έναν ακόμη κολοσσιαίο δίσκο. Για πρώτη φορά σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, συγκεκριμένα στην Atlantic Records, και με την ευκαιρία να βγουν για πρώτη φορά στο «γυαλί» του MTV και της θρυλικής εκπομπής Headbanger’s Ball (κάποτε αυτήν περίμενε ο κόσμος για να μορφωθεί, μην γελάτε) να μην περνάει ανεκμετάλλευτη (το video-clip του “Don’t wait for me” τους έδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα), οι VICIOUS RUMORS εντυπωσιάζουν. Εντυπωσιάζουν με έναν ήχο που όπως κάθε USPM μπάντα που σέβεται τον εαυτό της βασίζεται μεν στο δίπολο JUDAS PRIEST-IRON MAIDEN, αλλά μοιάζει σαν να έκανε χρήση αναβολικών ουσιών. Θηριώδεις διπλές κιθάρες από τους Geoff Thorpe, και Mark McGee, όπου solo, μελωδικές γραμμές και ρυθμικά μέρη πιστοποιούν πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πλέον υποτιμημένα δίδυμα όλων των εποχών (τι RIFFS είναι αυτά Χριστέ μου!), rhythm section από τους Dave Starr και Larry Howe που απλά είναι ένα τυπικό rhythm section των Η.Π.Α στα τέλη των 80’s-αρχές 90’s (δηλαδή αν δεν το πιάσατε είναι άριστο) και μια φωνή… Η ΦΩΝΗ… (ξεχωριστή παράγραφος γιατί έτσι πρέπει)
Ο Κάρολος Αλβέρτος είναι ο τραγουδιστής που κάθε μα κάθε μπάντα θα ήθελε να έχει στις τάξεις της. Έχει απίστευτες δυνατότητες, ατελείωτο εύρος και θαυμαστή έκταση, μπορεί να ακουστεί βελούδινος και μέσα σε χρόνο dt είτε να κάνει όλους τους υψίφωνους να προσκυνήσουν, είτε να στείλει στον ΟΑΕΔ κάθε thrash metal frontman. Είναι ο καλύτερος υποτιμημένος τραγουδιστής του κόσμου. Σε τούτη και στην άλλη ζωή. Σε αυτό και σε όποιο άλλο παράλληλο σύμπαν θέλετε. Πόσο κρίμα που έφυγε μην έχοντας προλάβει να δώσει στην μουσική αυτά που μπορούσε… Ακούστε τον και την επόμενη φορά που η συζήτηση έρθει στο ποιοι είναι οι καλύτεροι metal τραγουδιστές που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Γη, αναλογιστείτε μήπως πρέπει να μπει πάνω ακόμη και από πολύ «γνωστά» τοτέμ του χώρου.
Και τι δεν έχει τούτος ο δίσκος… Γρονθοκοπήματα σαν τα “Don’t wait for me” και “on the edge”, ογκώδεις παιάνες σαν τα “World church”, “Axe and smash” και “Ship of fools”, το “Hellraiser” που μοιάζει με φρέζα στο σαλόνι σου/μου/σας/μας, ήχο χαρακτηριστικό, παραγωγή ιδανική. Δεν σας θα παραθέσω ούτε ένα “did you know that” στο τέλος του κειμένου, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν έχει νόημα, δεν υπάρχει παρασκήνιο πίσω από αυτήν εδώ την δισκάρα, όλα αναφέρθηκαν παραπάνω. Αλλά κλείνοντας θα σας ρωτήσω κάτι, σε άπταιστα Ελληνικά: ντου γιου νόου αμπάουτ VICIOUS RUMORS; Καιρός να μάθετε.
Δημήτρης Τσέλλος
