a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Time waits for no slave” – NAPALM DEATH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Russ Russell
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Mark “Barney” Greenway
Κιθάρες – Mitch Harris
Ντραμς – Danny Herrera
Μπάσο – Shane Embury
To 13ο άλμπουμ των NAPALM DEATH τελικά δεν αποδείχτηκε γρουσούζικο για το συγκρότημα, αλλά αντίθετα τους εδραίωσε σε ακόμα μεγαλύτερο ακροατήριο και τους έδωσε την ευκαιρία να οργώσουν τον κόσμο σε μία τεράστια περιοδεία που πέρασε σχεδόν από κάθε άκρη του κόσμου. Δυόμιση χρόνια περίπου μετά το πολύ επιτυχημένο επίσης “Smear campaign”, το “Time waits for no slave” βρήκε τη θέση του στα ράφια των δισκοπωλείων στις αρχές του 2009 και πλέον κλείνει μία στρογγυλή δεκαετία που σαφώς το έχει ευνοήσει με τις ακροάσεις μέσα στα χρόνια. Οι ND έχοντας αφήσει πίσω το ανελέητο ΜΟΝΟ ΞΥΛΟ σκηνικό του φοβερού διδύμου “Enemy of the music business”/”Order of the leech”, ξεκίνησαν από το “The code is red…long live the code” μία στροφή σε πιο σύγχρονη έκφραση ήχου η οποία περιείχε περισσότερα μουσικά στρώματα και με τα κομμάτια πέρα από τα δεδομένα ατελείωτα blast beats, να προσφέρουν χώρο και σε στιγμές πειραματισμού. Προφανώς όχι τόσο επιτυχημένου πειραματισμού όπως την περίοδο ’94-’98, όπου έβγαλαν τέσσερα φοβερά άλμπουμ που πήγανε κατά την προσωπική μου γνώμη τη μουσική πολύ μπροστά γενικότερα, αλλά και πάλι είχαν αυτό το κάτι που τους διατηρούσε σε φόρμα και φυσικά πάνω απ’ όλα με τσίπα και χαρακτήρα, πράγμα που πολλοί δεν το έχουν δει αν γράφεται σωστά καν.
Το άλμπουμ ήταν το τρίτο συνεχόμενο με τον Russ Russell στην καρέκλα του παραγωγού (από τα πέντε σερί σύνολο μέχρι και το τελευταίο μέχρι στιγμής άλμπουμ “Apex predator – easy meat”) και ηχογραφήθηκε στα Foel Studios στο Llanfair Caereinion και στα Parlour Studios στο Kettering. Ο ήχος του δυνατός, καθαρός και μοντέρνος, κάτι που είχε ήδη αρχίσει να ενοχλεί πολύ κόσμο από την μετά “Utopia banished” εποχή. Ο δίσκος περιλαμβάνει 14 κομμάτια με 50’ διάρκεια συνολικά, με το δίδυμο Mitch Harris/Shane Embury (κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα) να συνθέτει από εφτά κομμάτια, ενώ στιχουργικά ο Mark “Barney” Greenway υπογράφει 10 κομμάτια συν ένα που το έγραψε μαζί με τον Harris. Υπάρχουν άλλα δύο κομμάτια στην περιορισμένη έκδοση (που γίνονται τρία μαζί με της Γιαπωνέζικης) που στίχους έχει γράψει πάλι ο Barney και μουσική ο Embury. Γυρίστηκαν δύο βίντεο κλιπ για το δίσκο, ένα για το ομότιτλο κομμάτι και ένα για το “On the brink of extinction”, με τα δύο αυτά κομμάτια (ειδικά το δεύτερο) να αποτελούν από τότε αναπόσπαστο μέρος των καταστροφικών συναυλιών τους. Ίσως το πιο αγαπητό κομμάτι του δίσκου για τους οπαδούς να είναι το “Diktat”, ενώ ξεχωριστά θετικά σχόλια έχει λάβει μεταξύ άλλων και το “Life and limb”.
Το άλμπουμ αποδείχτηκε επιτυχημένο κρατώντας τους στον αφρό και επίκαιρους, οι παλιοί οπαδοί φυσικά και σιχτίρισαν όπως κάνανε με τα τελευταία (ως τότε)… πολλά άλμπουμ, αλλά οι ίδιοι δε φάνηκε να ιδρώνουν ιδιαίτερα για τα σχόλια του κόσμου (όπως πάντα κάνανε δηλαδή) και τελικά συνέχισαν σε αυτή τη λογική και στα επόμενα άλμπουμ (η οποία κατά την προσωπική μου άποψη έπιασε κορυφή στο επόμενο “Utilitarian”, 3 χρόνια μετά). Μοναδικό «μείον» κατ’ εμέ του δίσκου είναι ότι είναι σάντουιτς ανάμεσα στα “Smear campaign”/”Utilitarian” από τα οποία χάνει στη σύγκριση από τα αποδυτήρια. Είχα την τύχη να δω τους NAPALM DEATH τρείς φορές στην περιοδεία αυτού του δίσκου σε τρεις διαφορετικές χώρες, Γαλλία, Τσεχία και Ελλάδα, σε διάστημα 15 μηνών (οι δύο τελευταίες με διαφορά 40 ημερών περίπου). Ήταν φανερό ότι βρίσκονταν σε φρενήρη κατάσταση, με μόνο αρνητικό το γεγονός ότι παίζανε τα κομμάτια τόσο γρήγορα, που στα λίγο παλιότερα και mid-tempo χανόταν το γκρουβάρισμα που τα έκανε ξεχωριστά. Γενικώς έχουν υιοθετήσει μία λογική «όποιον πάρει ο Χάρος και τσίτα τα γκάζια» τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν γνωρίζω κανέναν άνθρωπο που να πήγε σε συναυλία τους και να μην πέρασε σούπερ. Κομβικό άλμπουμ για τη μπάντα, η οποία θα έφτανε σε υψηλότερα επίπεδα στη συνέχεια…
Did you know that:
– Η περιοδεία για το δίσκο συμπεριλάμβανε 206 συνολικά εμφανίσεις την τριετία 2009-2011 (!) με στάση και στην Ελλάδα. Οι δε συνολικές καταγεγραμμένες τους εμφανίσεις είναι (βαθιά ανάσα) 2347!
– Στις 30 Σεπτεμβρίου 2010 έπαιξαν στη Θεσσαλονίκη και την 1η του Οκτώβρη στην Αθήνα (όπου την ίδια μέρα παίζανε και οι… SPIRITUAL BEGGARS). Στη συναυλία της Αθήνας υπήρξε σοβαρότατος τραυματισμός ενός οπαδού κατά τη διάρκεια της, αλλά ευτυχώς αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση των διοργανωτών. Το ίδιο συνέβη και το 2007 όταν ήρθαν με τους ONSLAUGHT, μόνο που έγινε ενώ έπαιζαν οι thrashers και αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη. Δε μπλέκεις σε ξύλο σε συναυλία τους.
– Ο δίσκος μπήκε στα Γαλλικά charts στη θέση 178, στα Γερμανικά (Offizielle Top 100) στη θέση 95 και στα Αμερικάνικα (US Heatseekers Albums, Billboard) στη θέση 19!
