a
ΜΠΑΝΤΑ: DARK TRANQUILLITY
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: We are the void
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ETAIΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tue Madsen και Dark Tranquillity
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Mikael Stanne – φωνητικά
Niklas Sundin – lead κιθάρα
Martin Hensriksson – ρυθμική κιθάρα
Daniel Antonsson – μπάσο
Martin Brandstrom – πλήκτρα
Anders Jivarp – τύμπανα
Όλες οι αγαπημένες, λατρεμένες μπάντες, πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων σχημάτων που είναι εκτός στατιστικών (βλέπε πχ DEATH), έχουν και ένα άλμπουμ που θα μπορούσαμε να το λέμε «το χειρότερο της καριέρας τους». Και αυτό ακριβώς είναι το “We are the void” για τους DARK TRANQUILLITY.
Αρρώστια, αγάπη μεγάλη, μπάντα που έχει φάει «λιώσιμο» όσο λίγες, αλλά εδώ, τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαμε συνηθίσει. Και ειδικά όταν ο προηγούμενος δίσκος σου είναι το “Fiction”, έχεις ακόμη πιο δύσκολο έργο να φέρεις εις πέρας και λογικό κάποιες φορές να μην τα καταφέρνεις και τόσο.
Ένας από τους λόγους που γουστάρω τόσο αυτή τη μπάντα, είναι ότι ποτέ μα ποτέ, δεν «έκατσε» πάνω στην όποια επιτυχία της. Και αυτό το έκανε και εδώ. Δεν έβγαλε ένα “Fiction no 2”, αλλά είπε, για ακόμη μία φορά, να πειραματιστεί, να αλλάξει και να προσαρμόσει πράγματα, να ψαχτεί, στο βαθμό του λογικού και πάνω από όλα, στο βαθμό της προσωπικής τους ευχαρίστησης, άποψης, όρεξης, τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Κάποιοι είχαν πει τότε, ότι το “We are the void” ήταν ίδιο με τα “Fiction” και “Character”, αλλά ακόμα και σήμερα, δε μπορώ να το καταλάβω. Ότι υπάρχει «κοινό έδαφος» είναι λογικό, αφού μιλάμε για την ίδια μπάντα και μία συγκεκριμένη περίοδο στον ήχο της. Αλλά ειδικά με το “Fiction”, η διαφορά είναι αρκετή. Σε αυτό το άλμπουμ, οι DARK TRANQUILLITY (οι σωστοί D.T., για να μην ξεχνιόμαστε), έδωσαν περισσότερο χώρο στα πλήκτρα, τα έβγαλαν πιο μπροστά, μείωσαν κάπως το riffing, δίνοντας έμφαση σε κάπως παραπάνω groove-άτο παίξιμο και δημιούργησαν τραγούδια που στο σύνολό τους, δίνουν ένα λίγο παραπάνω μελαγχολικό τόνο στο άλμπουμ. Σε αυτό βοήθησε και η αλλαγή κουρδίσματος που επιχείρησαν εδώ. Μας πειράζουν οι αλλαγές σε αυτή τη μπάντα; Όχι εννοείται. Ακούγεται κακό; Ξανά όχι. Απλά μερικές φορές, το «πείραμα», δεν πετυχαίνει και τόσο.
Δεν είναι κανένας δίσκος που λες «χάλι μαύρο» και τον κάνεις σουβέρ. Καμία επαφή. Απλά δίπλα στα υπόλοιπα άλμπουμ τους, ήταν τότε και παραμένει και σήμερα, το πιο αδύναμο. Αλλά είναι καλό. Οξύμωρο; Καθόλου, αφού πραγματικά κακό δίσκο δεν έχουμε ακούσει από αυτούς τους Σουηδούς. Και κακός δε μπορείς να είναι ένας δίσκος με κομμάτια όπως το “Iridium” (το οποίο το είχαν «καβάτζα» από τα 90s, απλά τώρα ήταν η στιγμή του να μπει σε δίσκο), το “Dream oblivion” και το “The fatalist” ειδικά. Παρεπιπτόντως, πόσο περίεργο είναι ότι τα κομμάτια που ήταν τα δύο βίντεο του δίσκου, τα “Shadow in our blood” και “In my absence”, τα έχουν τιμήσει οι ίδιοι πολύ λιγότερο στα live τους συγκριτικά με τα τρία που ανέφερα; Δικαίως πάντως, αφού είναι ένα κλικ κάτω από τα άλλα.
Σε γενικές γραμμές, το “We are the void”, είναι ένα τίμιο άλμπουμ, αλλά κατώτερο αρκετά από την υπόλοιπη δισκογραφία του σχήματος. Και ναι, έχει και οπαδούς που το γουστάρουν τρελά και λογικό, αφού δε θα βαρεθώ να λέω ότι τα πάντα είναι θέμα γούστου στο ποιο είναι το καλύτερο ή το χειρότερο. Αλλά δε γίνεται ρε παιδάκι μου να κοιτάξει στα μάτια άλλα διαμάντια που μας έχει προσφέρει το σχήμα.
Did you know that:
- Είναι ο πρώτος δίσκος των D.T., μετά από… αιώνες, που δούλεψαν με άλλον παραγωγό εκτός του Fredrik Nordstrom και αυτός ήταν ο εξαιρετικός Tue Madsen, που ανέλαβε τη μίξη και το mastering. Αυτή ήταν πάντως η πρώτη και τελευταία φορά που συνεργάστηκαν.
- Επίσης, είναι το πρώτο και τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο μπασίστας Daniel Antonsson, που είχε διαδεχθεί το 2008 τον Michael Nicklasson. Από τότε ξεκίνησε και αυτή η περίεργη ιστορία με τη θέση του μπασίστα στους D.T.
- Αυτό το σκαλωτικό “The bow and the arrow”, που είπατε να το βάλετε ρε παιδιά σαν bonus track στην tour edition του δίσκου, για ποιον ακριβώς λόγο δε μπήκε στο κανονικό άλμπουμ; Άνετα έβγαινε τουλάχιστον ένα κομμάτι για να μπει αυτό. Και θα ήταν στα κορυφαία του. Έπρεπε να πω τον πόνο μου!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
