ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Overkill” – MOTORHEAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1979
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Bronze Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jimmy Miller
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Ian “Lemmy” Kilmister – μπάσο, φωνητικά
“Fast” Eddie Clarke – κιθάρα
Phil “Philthy Animal” Taylor – τύμπανα
Γυρίζουμε σε μια ένδοξη εποχή για τον σκληρό ήχο. Μεγάλες αλλαγές σημειώνονται στο τέλος της -πλούσιας σε μουσική παντός είδους- δεκαετίας του ‘70. Μεσουρανούν ιερά τέρατα της rock μουσικής, όπως LED ZEPPELIN, DEEP PURPLE, SCORPIONS, BLACK SABBATH και πολλοί άλλοι που είναι αντικείμενο κειμένου μόνοι τους. Σημαδιακή χρονιά είναι το 1975, όπου ο άρτι απολυθείς από τους HAWKWIND Ian Fraser Kilmister (γνωστός ως Lemmy) ιδρύει ένα συγκρότημα βασισμένος στο b-side ενός κομματιού τους με τον ίδιο τίτλο: τους τιτάνες και προπάτορες του ακραίου ήχου MOTORHEAD.
Με τους Eddie Clarke και Phil Taylor να συμπλήρώνουν το line up (τι line up…συμμορία ήταν αυτοί οι 3, τέλος πάντων!), οι 3 τους ηχογραφούν το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας το 1977, λαμβάνοντας χαρακτηρισμούς από το Melody Maker ως “η χειρότερη μπάντα που υπήρξε ποτέ”. Οι 3 αλητάμπουρες εκ Λονδίνου, φαίνεται το πήραν σαν κομπλιμέντο ότι δεν έπαιζαν μουσική για φιόγκους αλλά ασυμβίβαστο, βλογιοκομμένο και φασαριόζικο rock ‘n’ roll και συνέχισαν ακάθεκτοι τη πορεία τους και 2 χρόνια αργότερα, κυκλοφορούν το “Overkill”.
Ο δίσκος ανοίγει με το πρώτο διπέταλο που άκουσε η μουσική εκείνη τη χρονιά αγκαζέ με το “Exciter” στο “Stained class” των θεών JUDAS PRIEST: το ανυπέρβλητο ομώνυμο κομμάτι. Θέτοντας το μήνυμα και βάζοντας στο νόημα και τον τελευταίο μυρωδιά που το άκουγε “The only way to feel the noise, is when it’s good and loud!”. Αλήθεια τώρα, διαφωνεί κανείς; Μας τα είπε όλα ο θείος, μέσα σε ούτε 20 λέξεις, για όσα αγαπάμε σε αυτή τη μουσική. Και τα υπόλοιπα, τα ουσιώδη, μας τα “είπε” η μουσική. Ο σχολής Jimmy Hendrix εραστής της Stratocaster, Eddie Clarke, που κάνει τον μέντορα του να καμαρώνει, στο θεϊκό κλείσιμο (“Limb from limb”) του δίσκου, όπου παντρεύονται τα γκάζια με τα γνήσια blues, οι στιχάρες του “Stay clean” από τον θείο Lemmy που είναι σαν να σου λέει “μικρέ, μη το δοκιμάσεις αυτό. Το ‘κανα, από θαύμα ζω. Κόφτο όσο είναι καιρός”. Ας μη πιάσουμε το υπέροχα αφηρημένο “Metropolis” ή το “Capricorn” όπου ο Lem αναφέρεται στο ζώδιό του ή τα κλασσικά και αθάνατα “No class” και “Damage case” που αποτελούν κλασσικά δείγματα της συνθετικής μαγείας και μαγκιάς των MOTORHEAD.
35 λεπτά που επηρέασαν μπάντες για 35 ζωές. Τι να πούμε άλλο εδώ….40 χρόνια μετά, ο Snaggletooth του υπέρτατου Joe Pentagno συνεχίζει να καταβροχθίζει τις σοβαροφάνειες, και να ξερνάει οξυδέρκεια του δρόμου προς πάσα κατεύθυνση. Και αυτό είναι η μεγαλύτερή του κληρονομιά. Το παρόν κείμενο, είναι αφιερωμένο σε αυτούς τους 3 σωματοφύλακες του rock ‘n’ roll που ακόμα και μετά θάνατον το διαφυλάσσουν μέσα από τις μουσικές τους σαν κόρη οφθαλμού. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα θα πλακώνονται και στην άλλη ζωή, όπως κάνανε και στη κανονική, σαν αδέρφια που τσακώνονται για τη πιο ασήμαντη λεπτομέρεια. Lemmy, Fast Eddie, Philthy Animal, να είστε πάντα καλά ρε ρεμάλια… Ομορφύνατε τη ζωή μας για πάντα!
Did you know that:
-To “Louie Louie/Tear Ya Down” 7” single ήταν η είσοδος των MOTORHEAD στην Bronze Records. Ο μύθος λέει ότι ο ιδιοκτήτης της Bronze δεν είχε ιδέα τι υπέγραψε στην εταιρεία του μέχρι τη στιγμή που άκουσε το single….
-Το πρώτο κιθαριστικό solo του “Limb from limb” είναι του Lemmy…κι όμως! Ο άνθρωπος που θεωρούσε εαυτόν μετριότατο έως απαίσιο κιθαρίστα στους HAWKWIND…τι σου είναι η μετριοφροσύνη, ε;
-Από τις 4 διασκευές που έκαναν οι METALLICA στους MOTORHEAD, οι μισές προέρχονται από αυτό εδώ το διαμάντι (“Overkill”, “Damage case”) και οι άλλες μισές από το “Bomber” (“Too late, too late”, “Stone dead forever”). Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Γιάννης Σαββίδης
