ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Songs from the sparkle lounge” – DEF LEPPARD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΙΑ: Bludgeon Riffola/Mercury
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ronan McHugh – DEF LEPPARD
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Joe Elliott
Κιθάρες – Phil Collen, Vivian Campbell
Μπάσο – Rick Savage
Τύμπανα – Rick Allen
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι… Δεν υπάρχει κακό DEF LEPPARD άλμπουμ! Και για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω πάντα για τα δικά μου προσωπικά γούστα. Ναι, σίγουρα τα πράγματα δεν ήταν ιδανικά στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 με το “Slang” ούτε η νέα χιλιετία βρήκε τη μπάντα σε τρελή φόρμα με το “X” αλλά ακόμη και σε αυτές τις δισκογραφικές φάσεις, οι Leps πάντα είχαν κάτι να πουν. Και αφού βγάλαμε αυτό από το σύστημά μας, να πω ότι το “…Sparkle lounge” είναι το άλμπουμ που έχω ακούσει τις λιγότερες φορές σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα της δισκογραφίας τους! Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι η μπάντα παρουσιάζει ένα σύνολο τετριμμένων –ως επί το πλείστον- συνθέσεων που δεν αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου (σε αντίθεση π.χ. με το “Slang” που έχει πολλά κρυμμένα διαμαντάκια).
Πάμε πάλι όμως στο “Sparkle lounge”…τα κομμάτια είναι κλασικά LEPPARD…πομπώδης ατμόσφαιρα, άπειρα δεύτερα φωνητικά, ωραία refrains, πάρα πολύ καλή παραγωγή. Αυτό που με χαλάει ελαφρώς είναι η ψευδό-country αισθητική στο “Nine lives” (η παρουσία του Tim McGraw ήταν ατυχής), το “Love” είναι μία καλή μπαλάντα που δεν έχει όμως σχέση με τις κλασικές μπαλάντες των LEPPARD (respect όμως στον Sav για τον φόρο τιμής στους QUEEN), τα “Cruise control” και “Hallucinate” είναι στην καλύτερη αδιάφορα (και αυτό πονάει τους die hard fans των Βρετανών) κ.α.
Ωστόσο, υπάρχουν κομματάρες σαν τα “Go”, “C’mon C’mon” και “Bad actress” που άνετα συγκαταλέγονται στις καλύτερες στιγμές της μετά-Adrenalize εποχής των LEPPARD. Συνολικά, οι LEPPARD κυκλοφορούν ένα ΟΚ άλμπουμ που σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερο ειδικά αν αναλογιστούμε ότι κυκλοφόρησε 6 χρόνια μετά το αναιμικό “X”.
Did you know that:
– “Sparkle lounge” ονομαζόταν το μικρό δωματιάκι που είχαν οι DEF LEPPARD στην περιοδεία του 2005-2006 και όπου εκεί πρόβαραν κομμάτια πριν τα live;
– Το 2006 ο Joe Elliott έδωσε μία συνέντευξη στο περιοδικό Classic Rock και είχε πει ότι στο νέο άλμπουμ θα συμμετείχε ο Mutt Lange… Ακόμη περιμένουμε! Για την ιστορία, δεν έχει γραφτεί κάποιο ολοκληρωμένο τραγούδι με τον Mutt από το 1999.
– Η περιοδεία για το “Sparkle lounge” πέρασε και από τη χώρα μας το καλοκαίρι του 2008, μαζί με τους WHITESNAKE, για ένα live που έχει μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μας…
– Rocket…Yeah!
Σάκης Νίκας
Ακολουθεί η συνέντευξη που είχε κάνει ο Σάκης Φράγκος με τον Rick Allen για το έντυπο Rock Hard, όπως και η παρουσίαση του δίσκου τότε, όπως πάντα με φωτογραφίες εποχής.
DEF LEPPARD (Rick Allen interview)
“Rock, rock till you drop”
Ένα από τα 2-3 συγκροτήματα το οποίο έχει στιγματίσει τα ακούσματά μου (και νομίζω της πλειοψηφίας των ενεργών rockers/μεταλλάδων που έχουν συμπληρώσει το 1/3 του αιώνα), είναι οι DEF LEPPARD. Ακόμα θυμάμαι πόσο είχα σοκαριστεί όταν είχα ακούσει το “Pyromania”, αλλά και την είδηση για τον τραυματισμό του Rick Allen, του ντράμερ τους που έχασε το χέρι του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και κατάφερε να παίξει ντραμς με ένα χέρι. Στο μεταξύ τα χρόνια κύλησαν, οι DEF LEPPARD πούλησαν 65.000.000 δίσκους κι εγώ βρέθηκα στη μία γραμμή του τηλεφώνου με τον Rick Allen στην άλλη άκρη, να μιλάμε για το “Songs from the sparkle lounge”, την επερχόμενη συναυλία τους στην Ελλάδα αλλά και όσα πράγματα προλαβαίναμε σε 15’. Απλά ένα σχόλιο. Όταν ένα μέλος σχήματος που έχει πουλήσει τόσα εκατομμύρια αντίτυπα, έχει κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην καριέρα του σαν μουσικός, έχει μία τέτοια άψογη συμπεριφορά, δεν είναι τυχαίο ότι έχει φτάσει τόσο μα τόσο ψηλά. Προς γνώση και συμμόρφωση…
Συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ, παρόλο που για μία ακόμη φορά σας πήρε πάνω από 5 χρόνια να βγάλετε στούντιο δίσκο με καινούργια τραγούδια σας και μας βγάλατε την ψυχή!!!
(γέλια) Έτσι είμαστε εμείς!!! Δεν μπορούμε να αλλάξουμε! Μπορεί να το λες για πλάκα, αλλά τα πράγματα είναι σοβαρά. Πέρασε πολύς καιρός.
Ο νέος σας δίσκος, δείχνει εύγλωττα τις glam rock επιρροές σας από τη δεκαετία του ’70. Πιστεύεις ότι κατά κάποιο τρόπο το άλμπουμ διασκευών “Yeah” σας έσπρωξε προς αυτή την κατεύθυνση;
Αυτό ακριβώς συνέβη. Το συζητούσαμε και χθες το βράδυ με τον Joe Elliott. Είναι ένας δίσκος που έγινε με αρκετά πιο εύκολο τρόπο αν υπολογίσει κανείς τον αυθορμητισμό και τον τρόπο που κάναμε το δίσκο, ο οποίος γράφτηκε κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ενώ γενικά ήταν πολύ δύσκολο για μας να γράφουμε σε τέτοιες περιόδους. Συνήθως τελειώνουμε μία περιοδεία και σκεφτόμαστε μηχανικά κάπως έτσι (σ.σ. κάνει τη φωνή ενός ρομπότ) «τώρα είναι η ώρα να γράψουμε καινούργιο δίσκο». Όταν κάναμε το “Yeah”, όλη η διαδικασία ήταν πολύ εύκολη. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, είχαμε ένα δωμάτιο που το ονομάζαμε “Sparkle lounge”, το οποίο μας ακολουθούσε παντού. Είχε χαμηλό φωτισμό, λίγα ποτά, μία-δύο κιθάρες, ένα μικρό drum kit κι ένα μηχάνημα που ηχογραφούσε αυτά που παίζαμε. Ήταν μία σπουδαία ευκαιρία να γράψουμε τη μουσική μας στο δρόμο, επειδή αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να γράφουμε κομμάτια στο Sparkle Lounge κι έπειτα να τα κάνουμε πρόβες κατά τη διάρκεια του soundcheck μπροστά στους τεχνικούς μας και σε λίγους ανθρώπους που γνωρίζαμε. Ήταν ένας πολύ φυσικός τρόπος να γράψουμε μουσική τελικά.
Κι αποφασίσατε να γράψετε και πολύ μικρά σε διάρκεια και compact κομμάτια, 3-3,5 λεπτών.
Πολλές φορές αυτά συμβαίνουν εντελώς τυχαία, αλλά και πάλι θα σου έλεγα ότι τα περισσότερα τραγούδια μας καταλήγουν να έχουν αυτή τη διάρκεια.
Ακούγοντας το δίσκο, θα έλεγα ότι είναι μία επιστροφή στον παραδοσιακό rock ήχο των DEF LEPPARD, σε αντίθεση με τον πιο pop ήχο του “X”. Πιστεύεις ότι το “X” ήταν κάτι που έπρεπε να το βγάλετε έξω από το σύστημά σας και να συνεχίσετε από το μονοπάτι της rock μουσικής;
Οτιδήποτε κάνεις, είτε είναι καλό είτε κακό, είτε εκλαμβάνεται από τον κόσμο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, νομίζω ότι είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης και πρέπει να το κάνεις. Δεν έχεις επιλογή. Αυτό θέλαμε να κάνουμε τότε κι αυτό κάναμε.
Πριν από λίγο μου είπες ότι είχατε μία πιο χαλαρή αντιμετώπιση στον τρόπο γραψίματος της μουσικής κι όλα έγιναν πιο εύκολα από πριν. Μήπως αυτός είναι ο λόγος που δεν συνεργαστήκατε καθόλου με τον Mutt Lange, ο οποίος είναι κλασικός τύπος που πιέζει τα συγκροτήματα;
Όχι, δεν είναι αυτό. Λατρεύουμε να δουλεύουμε με τον Mutt, αλλά δυστυχώς ήταν απασχολημένος.
Ακόμα και για τους DEF LEPPARD;
Ακόμα και για τους DEF LEPPARD. Δουλεύοντας με τον Mutt ήταν το πιο εμπνευσμένο έχουμε κάνει. Είναι φανταστικός τύπος να δουλεύεις μαζί του. Κάθε απογοήτευση και κάθε δυσκολία έρχεται από τους ανθρώπους γενικά κι όχι από τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Έχει έναν πολύ καλό τρόπο να σε κάνει να προκαλείς τον εαυτό σου και να φτάνεις τα όριά σου. Θα μας άρεσε πολύ να δουλεύαμε μαζί του, αλλά όπως σου είπα, είναι απασχολημένος κι έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε παραγωγή στο δίσκο μόνοι μας.
Οι DEF LEPPARD είναι παγκοσμίως γνωστοί για τις μπαλάντες τους και το “Songs from the sparkle lounge”, περιέχει μία φανταστική μπαλάντα, το “Love”, η οποία όμως έχει πάρα πολλές ομοιότητες με τους QUEEN. Για ποιο λόγο λοιπόν, κάνατε ένα τέτοιο κομμάτι και αφού υπάρχει σε δύο διαφορετικές εκδόσεις (μία κανονική και μία με πιάνο), για ποιο λόγο δεν γράψατε και μία δεύτερη μπαλάντα;
Νομίζω ότι παραδοσιακά οι δίσκοι μας είχαν πολλές μπαλάντες και ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε ένα δίσκο που να είναι σκληρότερος και λιγότερο καλογυαλισμένος (σ.σ. ουσιαστικά λοιπόν δεν απάντησε σε τίποτα, αλλά ας όψονται τα 15 λεπτά που είχαμε στη διάθεσή μας).
Στο πρώτο single, το “Nine lives”, συνεργαστήκατε με τον Αμερικάνο country τραγουδιστή Tim McGraw. Στην Ευρώπη δεν θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα γνωστός, οπότε μήπως το κάνατε για να πάρετε την απαραίτητη ώθηση στην Αμερική;
Όχι!!! Στην πραγματικότητα είναι φίλος μου κι ο αδερφός μου δουλεύει μαζί του γύρω στα 10 χρόνια. Τον γνωρίζω καλά λοιπόν και κάποιες φορές έχω ανέβει κι έχω παίξει μαζί του live. Είναι πολύ ωραίος τύπος, βρήκε έναν πανέξυπνο τίτλο για το τραγούδι και δεν υπάρχει κάποιο κίνητρο πίσω από τη συμμετοχή του. Μας είπε τον τίτλο στο Hollywood Bowls και λίγους μήνες αργότερα, ήρθε στο Memphis και μας έφερε το κομμάτι, το οποίο νομίζω ότι είναι σπουδαίο.
Στο “Songs…” μπορεί κανείς να ακούσει το “Hallucinate”, που ακούγεται λες και είναι βγαλμένο από την εποχή του “High n’ dry” ή το “C’mon c’mon” που είναι τόσο glam που θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι το έχει γράψει ο Phil Collen ενθυμούμενος τα νιάτα του…
Μην το βάλεις… Το έχει γράψει ο Sav (σ.σ. Rick Savage). (γέλια)
Ωραία… Το σώσαμε. Επίσης το “Go”, μου θύμισε πολύ τους U2 με τον τρόπο που ξεκινάει η κιθάρα…
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Όλη αυτή η ποικιλία στο δίσκο μας οδηγεί ταυτόχρονα και στο συμπέρασμα ότι θέλατε να δείξετε ότι επιστρέψατε για τα καλά στο rock μ’ αυτόν το δίσκο;
Όχι!!! Απλά αυτός είναι ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα τραγούδια. Ίσως οι άνθρωποι σκέφτονται πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται και πραγματικά είναι πολύ πιο φυσιολογικό από αυτό που πιστεύουν. Έχεις απλά μία ιδέα και την ακολουθείς ή σε ακολουθεί η ιδέα.
Κοίταζα σήμερα στο ίντερνετ και είδα μία πρόβλεψη για τις πωλήσεις του δίσκου σας, γύρω στις 50.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας σας στην Αμερική. Με δεδομένο ότι συνολικά έχετε πουλήσει γύρω στα 65 εκατομμύρια άλμπουμ κι ο καινούργιος σας δίσκος αποκλείεται να πουλήσει επταψήφιο αριθμό αντιτύπων, πως βλέπεις τα πράγματα να εξελίσσονται;
Αυτό είναι συνέπεια του ότι η δισκογραφία πεθαίνει. Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι κλέβουν μουσική κι όταν δεν κυκλοφορούν αρκετά χρήματα στον κόσμο.
Ναι, αλλά δεν σου κάνει εντύπωση ότι εκεί που παίζατε σε τεράστιες αρένες μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, τώρα παίζετε σε πολύ μικρότερους χώρους; Υπήρξε κάποια περίοδος μετά το “Hysteria”, που σκεφτήκατε να το διαλύσετε;
Ξέρεις, αλλάζει κάθε χρόνο. Ξέρεις ότι τώρα παίζουμε μπροστά στον περισσότερο κόσμο που έχουμε παίξει ποτέ;
Σοβαρολογείς; Περισσότερο κόσμο κι από το “Hysteria”;
Ναι!!! (σ.σ. ήμαρτον Παναγία μου! Τι άλλο θα ακούσω!!!) Δεν το ξέρεις; (σ.σ. ούτε εγώ, αλλά νομίζω ούτε και κανείς άλλος). Δεν έχουμε παίξει μπροστά σε τόσο κόσμο εδώ και μία δεκαετία.
Ναι. Μία δεκαετία, όχι μία εικοσαετία που σου λέω εγώ!!!
Ναι!!! (σ.σ. το βιολί του!!!) Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος! Δεν απογοητεύομαι εύκολα, νιώθω ευλογημένος που κάνω ότι κάνω, εντελώς «γεμάτος» και πολύ τυχερός που είμαι σε μία μπάντα που συνεχίζει να γράφει καινούργια μουσική.
Είστε έτοιμοι να γιορτάσετε την 30η σας επέτειο με νέα περιοδεία και δίσκο κι εσύ είσαι μόλις 44 ετών! Τι έχει μείνει για σένα να κατακτήσεις;
Χμ!!! Πάρα πολύ καλή ερώτηση!!! (σ.σ. credit στον Σάκη Νίκα) Αν το ήξερα, θα ήμουν μάγος κι όχι μουσικός.
Είσαι πολύ κοντά λοιπόν, αφού και οι δύο λέξεις έχουν την ίδια κατάληξη (magician και musician).
(γέλια) Η ζωή είναι ένα μυστήριο. Περνάω πολύ καλά, έχω μία θαυμάσια οικογένεια, μία σπουδαία μπάντα που παίζω και δεν χρειάζεται να αναλύσω καθετί που κάνω όπως εσύ για παράδειγμα τώρα… Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως το λέω. Απλά αφήνω τη ζωή μου να κυλάει χωρίς να προσπαθώ να κάνω τόσα πολλά να την αλλάξω.
“Leopard loses skins” ήταν ο τίτλος του άρθρου της εφημερίδας Star το 1978, που το διάβασες κι επικοινώνησες με τους DEF LEPPARD για τη θέση του ντράμερ. Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες και μπορείς να μας πεις με ποια μέλη του σχήματος συναντήθηκες για πρώτη φορά στο Limit Club, γιατί κανείς δε φαίνεται να θυμάται λεπτομέρειες;
Ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα!!! Εγώ όμως θυμάμαι! (γέλια) Συνάντησα τον Steve Clark και τον Joe Elliot. Ήταν φανταστικό που τους γνώρισα, επειδή ήταν πολύ cool τύποι. Άκουγαν την ίδια μουσική με μένα, πήγαιναν στις ίδιες συναυλίες και αμέσως ήξερα ότι ήθελα να παίξω μαζί τους και 30 χρόνια μετά, είμαστε πάλι μαζί.
Συγχώρησέ με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι το πρώτο σου credit σαν συνθέτης, ήταν στο “I wanna touch you” από το “Adrenalize”.
Σε διορθώνω λοιπόν (γέλια). Είναι το “Lady strange” από το “High n’ dry”.
Ωραία. Γενικότερα λοιπόν δεν ήσουν ο κύριος συνθέτης των LEPS και ξαφνικά έφτασες σε σημείο να γράψεις 12 τραγούδια για το “X”. Δεν ήταν λίγο απότομο αυτό;
Ξέρεις, γράφω πάρα πολύ μουσική που δεν την ακούνε πολλοί άνθρωποι. Ασχολούμαι με μουσική για ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού μήκους, soundtrack και πολλά τέτοια πράγματα. Είναι μία δημιουργική διέξοδος για μένα, κάτι σαν ανακούφιση. Μπορεί να μην γράφω τόση πολλή μουσική για τους DEF LEPPARD, αλλά όπως και να είναι, έχει πλάκα.
Από το “Slang” ξεκίνησες να παίζεις ξανά με «μη-ηλεκτρονικά» τύμπανα. Πως αισθάνθηκες και ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσά σ’ αυτά και στα κανονικά;
Το ένα είναι ακουστικό και το άλλο ηλεκτρονικό (γέλια).
Ποιο προτιμάς;
Μου αρέσουν και τα δύο. Εκτελούν πολύ συγκεκριμένες λειτουργίες. Παίζω με τα ακουστικά ντραμς όσο είμαι στο στούντιο και στις συναυλίες μου αρέσει να χρησιμοποιώ τα ηλεκτρονικά, γιατί μου δίνουν την ευκαιρία να κάνω περισσότερα πράγματα.
Λίγες μέρες πριν, ο Steve Clark θα γιόρταζε τα γενέθλιά του… (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στις 7/5)
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ. Κι εγώ θα τα γιόρταζα οπωσδήποτε μαζί του…
Ποια είναι η πιο ζωηρή ανάμνηση που έχεις από αυτόν;
(φανερά συγκινημένος) Ότι ήταν ΦΙΛΟΣ μου. Όσον αφορά το συγκρότημα, δεν έχω ιδέα αν θα κάναμε κάτι διαφορετικό από μουσικής άποψης, αν ο Steve ήταν ακόμα ήταν μαζί μας.
Πες μας λίγα λόγια για το “Raven Drum Foundation”. Είναι μία χειρονομία για να δώσεις κάτι σε όλους τους καλλιτέχνες που έχουν ανάγκη;
Στην πραγματικότητα αυτή την περίοδο δουλεύουμε με στρατιώτες που μόλις επέστρεψαν από τα πεδία της μάχης και πάσχουν από μετα-τραυματικό στρες και δουλεύουμε με μία σειρά θεραπειών βασισμένοι στο ότι κάποιος συνδυασμός θα μπορέσει να τους βοηθήσει να αναρρώσουν. Στόχος μας είναι να βοηθήσουμε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούμε και να βρούμε όσο το δυνατόν περισσότερους τρόπους θεραπείας τέτοιου είδους τραυμάτων.
Ποια στοιχεία σου πρόσφεραν ο Mutt Lange κι ο Pete Woodroffe σαν ντράμερ; Σου έβγαλαν κάτι που δεν γνώριζες μέχρι τότε ότι κατείχες;
Όλα όσα γνωρίζω μέχρι τώρα, τα οφείλω στον Mutt Lange. Τόσο απλά.
Καταλαβαίνω ότι πιέζεσαι από το χρόνο και δεν μπορούμε να μιλήσουμε άλλο. Ανυπομονώ να τα πούμε από κοντά και φυσικά να απολαύσουμε μία συναυλία των DEF LEPPARD επιτέλους στην Ελλάδα.
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Σάκης Φράγκος
DEF LEPPARD – “Songs from the sparkle lounge” (Mercury)
Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Οι DEF LEPPARD και το “Pyromania”, με έβαλαν στο μαγικό χώρο της μουσικής και δη του hard rock / heavy metal πολλά χρόνια πριν. Το γκρουπ αυτό το έχω λατρέψει και ανεξάρτητα με τις περιόδους που τύχαινε να ακούω πολύ πιο σκληρά είδη, οι DEF LEPPARD παρέμεναν στην κορυφή των προτιμήσεών μου. Κάθε φορά που κυκλοφορούσαν δίσκο, όσο μέτριος και να ήταν, εγώ τον άκουγα τόσο, ώστε να τον κάνω να μου αρέσει. Μόνο στο “Slang” δεν το κατάφερα!!! Δεν χρειάζεται να αναλύσω το φαινόμενο LEPPARD. Ο Σάκης ο Νίκας, γράφει τόσα πράγματα στο αφιέρωμα που ετοίμασε, που θα περιοριστώ στην παρουσίαση του νέου τους δίσκου. Το “Songs from the sparkle lounge”, είναι όπως ακριβώς το περίμενα. Δηλαδή επηρεασμένο από το δίσκο διασκευών “Yeah”. Πιο rock από τον προκάτοχό του και με αρκετά glam στοιχεία, όπως εμφανίζονται σε τραγούδια όπως το “C’mon c’mon” ή το “Hallucinate” που έχει και τα NWOBHM στοιχεία του “High n’ dry”. Έκπληξη μου προκάλεσε το “Bad actress” που είναι ένα από τα πιο γρήγορα τραγούδια που έχουν γράψει οι LEPS. Η γενικότερη αίσθηση που μου άφησε ο δίσκος, είναι ότι πρόκειται για έναν rock δίσκο που συντηρεί το μύθο του σχήματος, μου θύμισε σε αρκετά σημεία το “Adrenalize”, αλλά το μειονέκτημά του είναι ότι δεν έχει τα τραγούδια – κράχτες για να το ανεβάσουν ακόμα περισσότερο. Περιέχει 12 συμπαθητικά κομμάτια, που ακούγονται σαν μία ολότητα, αλλά αν εξαιρέσει κανείς την εκπληκτική μπαλάντα (αν και μόνο μία και που μοιάζει πάρα πολύ με τους QUEEN) “Love” και το “Tomorrow”, τα υπόλοιπα -αν και δεν είναι fillers- δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, που θα σου πάρουν τα μυαλά. Παρόλα αυτά, θα πω κάτι που κατά κόρον λέω και στο ραδιόφωνο: Από συγκροτήματα του βεληνεκούς των DEF LEPPARD, δεν περιμένω να επαναπροσδιορίσουν τη μουσική, αλλά να βγάζουν δίσκους που να είναι αξιοπρεπείς, έστω και αν δεν είναι οι καλύτεροι της καριέρας τους. Μετά από 30 χρόνια στο κουρμπέτι άλλωστε κι έχοντας βγάλει μερικούς από τους πιο κλασικούς δίσκους όλων των εποχών σε οποιοδήποτε είδος μουσικής, δικαιούνται να βγάζουν απλά καλούς δίσκους, που για νεόκοπα σχήματα μπορεί και να είναι άφταστο όνειρο. Do you wanna get rocked? Εγώ, σίγουρα.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
